ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 481

หมอหลวงไม่สามารถรักษาให้หายได้ บอกว่าสมเด็จพระราชชนนีทรงทุกข์พระทัย

องค์จักรพรรดิได้ยินว่ามีคนเข้ามาก่อความเดือดร้อนในวังหลัง จึงส่งคนมาเฝ้าพระตำหนักของสมเด็จพระราชชนนีที่วังหลังตลอดทั้งคืน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร และไม่เห็นเงาของผีชุดขาวแบบที่พูดต่อ ๆ กันมา

แต่อาการประชวรของสมเด็จพระราชชนนีดูท่าไม่ดีนัก ได้แต่ตรัสว่าเสียงนั้นคอยดังหลอกหลอนอยู่ในหู ไม่ได้หยุด

องค์จักรพรรดิเสด็จมาดูอาการสมเด็จพระราชชนนีที่วังหลังวันละครั้งสองครั้ง เฮ่อโยวติดตามมาเยี่ยมอาการด้วย มองดูสมเด็จพระราชชนนีที่ทรงผอมซูบลง และซีดเผือด และมักมีอาการเหม่อลอยและตกใจตื่นจากฝันร้ายบ่อยครั้ง

เฮ่อโยวกล่าวว่า "กราบบังคมทูลฝ่าบาท หากความทุกข์พระทัยของสมเด็จพระราชชนนียังไม่หายไป เกรงว่าอาการประชวรนี้คงจะหายได้ยากพ่ะย่ะค่ะ"

ความทุกข์พระทัยของสมเด็จพระราชชนนีเป็นเพราะพระสนมฉี องค์จักรพรรดิตรัสด้วยความโกรธเคือง "ต้องการให้พระสนมฉีฟื้นคืนชีพงั้นหรือ? พระสนมฉีประพฤติผิดในคุณธรรมของหญิง ทรยศหักหลัง สมควรตาย!"

เฮ่อโยวกล่าว "หม่อมฉันหมายถึง หรือลองเชิญมหาปุโรหิตจากวัดเข้ามาที่วังหลวง เพื่อเข้ามาทำพิธีกรรมขับไล่วิญญาณและชำระความชั่วร้ายของดวงวิญญาณพระสนมฉี และเพื่อให้สมเด็จพระราชชนนีสงบสุข"

องค์จักรจักรพรรดิมองไปที่เฮ่อโยว "เจ้าก็เชื่อเรื่องพลังผีสางวิญญาณร้ายด้วยหรือ?"

เฮ่อโยวกล่าว "หม่อมฉันเพียงเพื่อต้องการให้สมเด็จพระราชชนนีทรงสบายพระทัย หากมหาปุโรหิตบอกว่าวังหลังแห่งนี้ปลอดภัยจากภยันตรายทั้งปวง สมเด็จพระราชชนนีน่าจะทรงเชื่อพระทัยอยู่ และเมื่อความทุกข์พระทัยได้หมดไป พระอาการประชวรก็จะหายดีเป็นปกติ อีกทั้งงานฉลองตรุษจีนก็ใกล้เข้ามา ทั้งได้ขับไล่วิญญาณชั่วร้ายและยังสามารถสร้างความสงบสยบความตื่นตระหนกในวังหลังลงได้พ่ะย่ะค่ะ"

องค์จักรพรรดิครุ่นคิด คำพูดของเฮ่อโยวก็ไม่ใช่จะไม่มีเหตุผล

พอดีกับที่สมเด็จพระราชชนนีรู้สึกตัวตื่น ได้ยินที่เฮ่อโยวพูด และตรัสด้วยเสียงแผ่วบาง "เขาพูดถูก รีบจัดหาคนมาทำพิธีกรรม ปัดเป่าวิญญาณชั่วร้ายของพระสนมฉี มิเช่นนั้น นางเอาแต่ร้องไห้ทุกค่ำคืน ข้าก็รู้สึกไม่สบายใจ ข้าปฏิบัติต่อนางไม่ดีหรืออย่างไรกัน ทำไมนางตายไปแล้วถึงยังตามมาหลอกหลอนข้าไม่หยุด..."

เฮ่อโยวกล่าว "สมเด็จพระราชชนนีทรงอย่าคิดมากพ่ะย่ะค่ะ อาจจะเป็นเพราะดวงวิญญาณของพระสนมฉีนึกถึงความของสมเด็จพระราชชนนี ก็เลยวางไม่ลงกับความผูกพันนี้"

เฮ่อโยวพูดปลอบใจแบบนี้ ทำให้สีหน้าของสมเด็จพระราชชนนีดูผ่อนคลายขึ้น

เรื่องทำพิธีกรรมปัดเป่าวิญญาณชั่วร้ายให้วังหลังนี้ องค์จักรพรรดิทรงโปรดให้เฮ่อโยวเป็นผู้ดำเนินการแทน

อาณาจักรต้าฉู่มีวัดฮู่กั๋ว ตั้งอยู่นอกเมืองหวงบนภูเขาลู่ แต่เป็นเพราะองค์จักรพรรดิไม่ได้เชื่อในพระพุทธเจ้าตั้งแต่เสด็จขึ้นครองราชย์ และวัดฮู่กั๋วแห่งนี้ก็ถูกละเลยมาจนถึงทุกวันนี้

ได้ยินมาว่าภายในวัดแห่งนี้มีมหาปุโรหิตที่มีวิชา วัดแห่งนี้มีประวัติความเป็นมาที่ยาวนาน รวบรวมพลังจิตจากฟ้าดิน และมีความเก่าแก่โบราณ ประชาชนที่อาศัยอยู่ตีนเขาก็มักจะขึ้นมาเพื่อขอพรและบริจาคเงินน้ำมันงาให้กับวัดตามกำลังทรัพย์ของตน

ครั้งนี้เฮ่อโยวมาในชุดเครื่องแบบขุนนางฝ่ายพิธีการ พร้อมด้วยคนในวังอีกจำนวนหนึ่ง ไปที่ภูเขาลู่เพื่อเชิญมหาปุโรหิตเข้าวังไปทำพิธีขับไล่วิญญาณชั่วร้ายและเพื่อขอพรให้สมเด็จพระราชชนนี

การสิ้นพระชนม์ของพระสนมฉีเป็นเพราะพระองค์มีชู้กับผู้อื่น ไม่ใช่เรื่องที่น่ารื่นเริงนัก จึงบอกไปตามที่นางกำนัลเข้ามากราบทูลรายงานองค์จักรพรรดิ และในขณะที่เฮ่อโยวกำลังเชิญมหาปุโรหิตนั้น เขาไม่ได้บอกอย่างละเอียดนัก และไม่ได้พูดถึงเรื่องฐานันดรศักดิ์และความสัมพันธ์ของพระสนมฉีในวังหลัง

องค์จักรพรรดิไม่นับถือศาสนาพุทธ พระองค์จึงทรงสงสัยในพระพุทธศาสนาอยู่มาก ทุกคนต่างบอกกันว่านั่นคือมหาปุโรหิตผู้มีความรู้วิชาอาคม พระองค์ก็คิดอยากจะลองดูว่าแท้จริงแล้วเป็นวิชาอาคมแบบไหน

ในวันนี้มหาปุโรหิตได้ถือไม้อาคม นุ่งห่มพระกาย และมีพระในวังติดตามเข้ามาในวังหลวง สมเด็จพระราชชนนีที่ยังทรงประชวรก็เสด็จออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง

มหาปุโรหิตกำลังสวดคัมภีร์เพื่อขับไล่วิญญาณชั่วร้าย และหลังจากนั้นก็ไปทำพิธีกรรมเพื่อช่วยวิญญาณของผู้ตายที่พระตำหนักของพระสนมฉี

มหาปุโรหิตกล่าว "อมิตตาพุทธ เหตุที่สมเด็จพระราชชนนีต้องฝันร้ายพัวพันกับผู้ตายนั้น ก็เพราะว่าผู้ตายยังมีความปรารถนาที่ยังไม่สำเร็จ และยังมีผู้คนในโลกที่ปล่อยวางไม่ได้"

สมเด็จพระราชชนนีนึกคิด จะไม่เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร พระสนมฉีทิ้งให้องค์ชายห้าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว จะปล่อยวางได้อย่างไรกัน

หลังจากนั้นมหาปุโรหิตได้สอบถามถึงสถานที่ที่พระสนมฉีเคยเสด็จก่อนที่พระองค์จะสิ้นพระชนม์ และไปทำพิธีกรรมตามที่ดังกล่าว ได้ทิ้งเครื่องรางสีเหลืองไว้ตลอดทาง และพระที่เดินตามมาข้างหลังยังคงสวดคัมภีร์โดยไม่หยุดหย่อน บทสวดภาษาสันสกฤตที่เปล่งออกมาฟังดูศักดิ์สิทธิ์นัก