ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 496

ไม่รู้ว่าซูเจ๋อจะมาคืนนี้ เมื่อครู่อวี้เยี่ยนเอาถ้วยไปเก็บหนึ่งอันแล้ว ตอนนี้จึงเหลือถ้วยเพียงอันเดียวเท่านั้น

เฉินเสียนตักโจ๊กร้อน ทั้งสองนั่งอยู่รอบโต๊ะ เธอป้อนซูเจ๋อสองคำ ตัวเองค่อยกินหนึ่งคำ คล้ายกับไม่เป็นธรรมชาติอย่างไรชอบกล

เฉินเสียนแอบด่าตัวเองว่าไม่เอาไหน เธอกับซูเจ๋อไม่ได้อยู่ด้วยกันวันแรก ทั้งๆที่อยู่กันมาสองปี ทว่าเพิ่งมาดัดจริตตอนนี้ มันสายเกินไปหรือเปล่า?

เฉินเสียนแกล้งทำเป็นนิ่ง ไม่ยอมว่างแม้แต่วินาทีเดียว หลังจากกินโจ๊กเสร็จก็เก็บถ้วย แล้วเทน้ำอุ่นมาบ้วนปาก

ซูเจ๋อกล่าวโดยไวว่า "ข้าทำให้ท่านทำตัวไม่ถูกหรือ?"

เฉินเสียนเงยหน้าขึ้นมามองเขา ไม่ทันสังเกตเกือบตกอยู่ในสายตาเขาสักแล้ว เธออดนึกถึงภาพคืนวันสิ้นปีไม่ได้ ทันใดนั้นใบหน้าพลันร้อนระอุ ก่อนจะส่ายหัวกล่าวว่า "ที่ไหน ไม่มี"

ซูเจ๋อเอื้อมมือไปจับแก้มของเธอด้วยแววตาลุ่มลึก "ท่านกำลังเขินอายอยู่"

ซูเจ๋อแค่สัมผัสพวงแก้มเธอก็ทำให้เธอประหม่าโดยพลัน

ทันใดนั้นเฉินเสียนพลันตอบสนองได้ ครั้งล่าสุดที่ซูเจ๋อมาพึ่งทำเรื่องอย่างนั้นอย่างนี้กับเธอ หากตอนนี้เธอยังเงียบสงบได้ เช่นนี้ถึงจะเรียกว่าไม่ปกติกระมัง

เมื่อมีเหตุผลนี้ เสมือนความรู้สึกประหม่ากับทำตัวไม่ถูกเหมือนจะมีข้ออ้างที่ดีเสียแล้ว

เฉินเสียนดีดตัวลุกขึ้น กล่าวอย่างเก้อเขินว่า "ข้าไม่ใช่สตรีที่มีรักแรกแย้มสักหน่อย เหตุใดถึงเขินอาย"

ซูเจ๋อก็ลุกขึ้นตาม เธอถูกเขาบีบให้ถอยทีละก้าวจนถึงมุมกำแพง

เฉินเสียนเอามือดันแขนของเขาไว้ด้วยดวงตาที่ทอแสงประกาย พลางบ่นกระปอดกระแปดว่า "ก็ได้ ข้ายอมรับว่าตัวเองเขินอาย ไม่มีกฎมณเฑียรบาลกำหนดว่าข้าอายไม่ได้สักหน่อย ท่านอย่าเข้ามาอีกเลย ข้าหายใจไม่ออกแล้ว"

มือสัมผัสความอ่อนนุ่มของเนื้อผ้าที่เขาสวมใส่ เฉินเสียนรู้สึกว่าคนนี้ประณีตทุกอย่างแบบไร้ที่ติจริงๆ

ซูเจ๋อกล่าวกับเธอเสียงเบา "ไม่ใช่มีเพียงท่านคนเดียวที่กำลังตื่นเต้น ตั้งแต่ก้าวออกจากประตูธรณี รู้ว่าต้องมาที่ภูเขาลู่ ข้าก็เริ่มตื่นเต้นแล้ว"

ร่างกายเฉินเสียนแนบติดกับผนังกำแพง หัวใจเต้นระรัวพลางได้สูดดมกลิ่นกายของเขา กล่าวว่า "ท่านหลอกข้า ท่านคือซูเจ๋อ ไยต้องตื่นเต้นกับเรื่องนี้ด้วยเล่า……"

ซูเจ๋อโน้มตัวมาหาเธอ สองมือเฉินเสียนพลันอ่อนยวบจนทำให้เขาเข้าใกล้ได้สำเร็จ ก่อนจะใช้แรงกอดเธอติดกับผนัง

กลิ่นไม้กฤษณาโชยมาแตะสัมผัสหัวใจเฉินเสียนให้ละลาย

เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขน พลางกล่าวข้างหูเธอเบาๆ "ไม่มีกฎมณเฑียรบาลกำหนดว่าข้าตื่นเต้นไม่ได้เช่นกัน"

เฉินเสียนหลุบตาด้วยความใจสั่น เธอยื่นมือไปโอบเอวซูเจ๋อ ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปบนบ่าของเขาแล้วกอดแนบแน่น ปากกล่าวว่า "ข้าไม่รู้ว่าท่านจะมาวันนี้ หากรู้แต่แรก ข้าจะใส่อาภรณ์สวยๆ ประทินผิวเล็กน้อย จัดทรงผม……"

ซูเจ๋อได้ยินพลันแอบยิ้มอย่างมีความสุขมากมาย "จะเข้านอนแล้ว ไยท่านต้องแต่งตัวงามด้วย หรืออยากให้ข้าทำอะไรกับท่านอีกครั้ง?"

สิ้นเสียง เขาก็อุ้มเฉินเสียนเดินไปวางไว้บนเตียง

ซูเจ๋อถอดเสื้อไปพลาง กล่าวไปพลาง "คืนนี้ไร้ที่ไป คงต้องยืมเตียงท่านนอนแล้วละ"

เฉินเสียนบิดกายขยับเข้าไปด้านใน

เขาขึ้นเขาได้เฉพาะยามราตรี ในห้องมีเตียงแค่ตัวเดียว ไม่ให้เขานอนบนเตียงแล้วจะให้นอนที่พื้นหรือ?

สักพัก ซูเจ๋อดับตะเกียง พลางก้มตัวลงมานอน

ท่าทางของเขาเบามาก เฉินเสียนเห็นเขาไม่ดึงผ้าห่ม เกรงว่าจะห่มไม่ถึงตัวเขา จึงหันหลังกลับมาพลันดึงผ้าห่มให้เขาใช้ร่วมกัน