ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 522

ในช่วงเวลาสั้นๆก็มีคนเข้ามาเปิดกระโจมอย่างบุ่มบ่าม สั่งให้ทหารทั้งหมดออกมา จากนั้นก็เข้าไปค้นหานักฆ่าในกระโจมทีละกระโจม จนรุ่งสางก็ยังไม่พบสิ่งผิดปกติอันใด

เมื่อถึงตอนที่ฟ้าสว่าง เฉินเสียนก็ได้ยินทหารคนอื่นพูดกันว่า รองแม่ทัพสองคนผู้ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของแม่ทัพหนานเจิงถูกฆ่าตายเมื่อคืนนี้ ไม่รู้ว่าถูกใครเป็นคนฆ่า จนถึงตอนนี้มือสังหารก็ยังจับไม่ได้เลย

เฉินเสียนหันไปมองที่ซูเจ๋อ ซูเจ๋อมีสีหน้าที่เรียบเฉย

กองกำลังทหารที่ได้รับความเสียหายจากการโจมตีของกองกำลังทหารในเขตใต้นั้นกำลังปกป้องเมืองขุยอย่างสุดชีวิต เมื่อตอนที่กองกำลังเสริมมาถึง กองกำลังทหารที่ได้รับความเสียหายนั้นรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

ด้วยเหล่าพลทหารหลายหมื่นนาย แม้ว่าจะไม่สามารถเอาชนะกองกำลังทหารในเขตใต้ได้ในเพียงครั้งเดียว แต่อย่างน้อยที่สุดก็สามารถรักษาชีวิตรอดให้อยู่ได้ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง เพื่อรอให้กองกำลังเสริมที่อยู่ทัพหลังเข้ามาสนับสนุน แล้วไปเผชิญหน้าสู้รบกับกองกำลังทหารในเขตใต้อีกครั้ง

กองกำลังทหารในเขตใต้นั้นแข็งแกร่งเพิ่มมากขึ้น ถ้าเกิดพวกเขาใช้กำลังในการโจมตีก็จะใช้เวลาไม่นานที่จะบุกเข้าประตูเมืองไปได้ แต่เรื่องที่น่าแปลกคือ พวกเขากลับตั้งกองกำลังทหารอยู่ด้านนอกเมือง เพื่อคอยเฝ้าสังเกตการณ์โดยที่ไม่ใช้กำลังในการโจมตี

หลังจากนายทหารฝ่ายผู้พิทักษ์เมืองได้พบกับแม่ทัพหนานเจิง ความตึงเครียดที่มีมาตลอดนั้นก็ได้ผ่อนคลายลงไปบ้าง เผยให้เห็นรอยยิ้มแล้วเอ่ยว่า“ทหารที่ก่อการกบฏเหล่านั้นต้องพึงพาอาศัยคนจำนวนมากในการอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้ เลยตั้งกลุ่มผู้ก่อจลาจลขึ้นมา ไม่กี่วันก่อนสภาพกองกำลังทหารของข้านั้นเกิดการฉุกเฉินเลยเป็นช่วงโอกาสดีที่พวกเขาจะเข้ามาโจมตี แต่น่าเสียดายที่พวกมันก็พลาดท่าไปอย่างเปล่าประโยชน์ วันนี้ท่านแม่ทัพมาถึงแล้ว พวกมันก็ยากที่โจมตีเราได้ รอให้กองกำลังเสริมมาถึง ข้าจะไปจัดการกับพวกมันให้ราบคาบ！”

ในที่สุดเหล่าทหารใหม่ในค่ายทหารก็ถึงเวลาที่จะสู่สนามรบ ยกเว้นเหล่าทหารที่บ้าคลั่งทนไม่ไหวที่จะวิ่งเข้าสู่สนามรบในทันที เหล่าทหารที่เหลือต่างก็ตื่นตระหนกตกใจอยู่ท่ามกลางฝุ่นที่ตลบไปทั่วทุกสารทิศ

พวกเขาไม่ได้มีศิลปะการต่อสู้ เวลาปกติแม้แต่ฆ่าคนก็ยังไม่เคย ไหนเลยจะกล้าฟันดาบและยิงปืนใส่ร่างผู้ต่อสู้

ดังนั้นเหล่าทหารจึงร่วมตัวกันอย่างเป็นการส่วนตัว แล้วมาพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องการสู้รบในครั้งนี้

มีเหล่าทหารหลายกลุ่มที่รู้สึกเสียใจอย่างมาก บ้างก็คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ บ้างก็อยากจะกลับบ้านเกิด

เหล่าทหารใหม่ที่อยู่ในกองทหารกับเฉินเสียนต่างก็นอนไม่หลับ แม้เมื่อก่อนจะมีเสียงกรนที่ดังไปทั่วแต่นับวันก็ยิ่งยากที่จะได้ยิน

เมื่อผ่านช่วงเวลาในการรู้จักกันช่วงเวลาหนึ่ง แม้เฉินเสียนและซูเจ๋อจะไม่ค่อยเข้ากันได้ดีกับพวกเขาเท่าไร แต่เมื่อนอนอยู่กระโจมเดียวกันในทุกๆวันนับวันก็ค่อยๆคุ้นเคยกันมากขึ้น

อีกอย่างทหารใหม่เหล่านี้ก็เข้าใจกันผ่านการทำงานร่วมกันมากขึ้น แม้ทั้งสองคนจะไม่ได้เป็นคนพูดเยอะแต่ก็ไม่ใช่พวกที่จะคอยไปรายงานเรื่องเล็กๆน้อยกับเบื้องบน

ตอนนั้นก็มีทหารใหม่นายหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างโศกเศร้าว่า“เฮ้อ ไม่รู้ว่าจะมีสงครามกันถึงเมื่อไร ไม่รู้ว่าชาตินี้ข้าไปทำบาปทำกรรมอะไรไว้ ถึงได้ถูกจับมาตายอยู่ในสนามรบเช่นนี้”

หลายคนก็ต่างพากันถอนหายใจ เมื่อได้ยินน้ำเสียงนั้นดูเหมือนว่าต่างก็ยอมรับในชะตากรรมของตัวเองแล้ว

ทหารใหม่อีกนายหนึ่งก็พูดขึ้นว่า“พวกเจ้าว่าทหารที่ก่อการกบฏนั้นโง่หรือไม่ ทำไมพวกเขาไม่โจมตีตอนที่กองกำลังเสริมของพวกเรายังมาไม่ถึง ตอนนี้กองกำลังเสริมมาถึงแล้วมันก็ยิ่งยากที่จะโจมตี”

“ไม่ใช่ว่ากลัวหรอกหรือ อยากจะถอยแต่ก็คงรู้สึกอายแล้วกระมัง？”

“ใครจะไปรู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรกันอยู่ ข้าเพียงแค่ข้ามีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ข้าก็อยากจะจุดธูปเพื่อขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์เลย”

ทหารใหม่อีกนายก็พูดขึ้นว่า“ไม่แน่อาจจะเป็นกลยุทธ์ของพวกเขาก็ได้ ไม่เห็นหรือว่าช่วงนี้เบื้องบนนั้นดีใจกันยกใหญ่ที่กองกำลังเสริมมาถึง ช่วงเวลาที่หละหลวมเช่นนี้มันคือช่วงเวลาที่อันตรายที่สุด ”

เฉินเสียนเลิกคิ้ว แล้วพูดว่า“ความคิดเห็นของเจ้านั้นน่าสนใจดี เจ้าคิดว่าทำไมพวกเขาถึงไม่ใช่กำลังบุกยึดเข้าเมืองหรือ？”

ทหารคนใหม่นายนั้นพูดว่า“อาจจะต้องรอเวลาที่เหมาะสม ทหารที่ก่อการกบฏมีจำนวนเป็นแสนคน แต่พวกเรามีเพียงแค่ไม่กี่หมื่นคน ถ้าพวกเขาแข็งข้อขึ้นมา ความมั่นใจในการชนะก็อยู่ในกำมือของพวกเขาอยู่แล้ว ถึงอย่างไรก็ชนะอยู่แล้ว จึงต้องเลือกวิธีที่จะประหยัดเวลาและประหยัดกำลังทหารอย่างแน่นอน ไม่แน่คืออาจจะต้มพวกเราอยู่ในหม้อเดียวกันก็ได้”

เมื่อคำพูดนี้ออกมา เหล่าทหารใหม่ที่เหลือก็ต่างพากันถอนหายใจ“ความหมายของเจ้าก็คือ ไม่ว่าจะอย่างไรพวกเราก็ต้องตายกันหมดอยู่ดีรึ？แม่เจ้า ข้ายังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย！”

เฉินเสียนเม้มปากแล้วพูดว่า “เจ้าชื่อว่าอะไร?”