ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 532

เฉินเสียนนึกขึ้นได้ เธอเลิกคิ้วและกล่าวว่า "ที่แท้ท่านก็ต้องการให้ข้าฆ่าคนที่ร่วมสู้รบด้วยกันมา" เธอเคาะหน้าผากตัวเองอีกครั้ง "อ้า เหมือนข้าจะจำได้แล้ว เมื่อคืนแม่ทัพพูดเกี่ยวกับเรื่องที่ซูเจ๋อแอบเข้าไปให้ค่ายทหารเพื่อลอบสังหารกษัตริย์ไหวหนาน"

แม่ทัพโฮ้วกล่าว "ข้าเพียงแค่อยากให้องค์หญิงเข้าใจ บุคคลผู้นี้ต้องระมัดระวังพ่ะย่ะค่ะ"

ดูออกว่าความคิดของเฉินเสียนไม่สอดคล้องกับแม่ทัพโฮ้ว เธอบอกกับตัวเองว่า "ถึงว่าทำไมข้าถึงสาบานต่อเขา เพราะข้ากลัว กลัวว่าเขาจะหายไปจากชีวิต และสุดท้ายเขาจะหาความปลอดภัยและที่พึ่งไม่ได้จากข้า ถ้าเป็นแบบนี้ สำหรับเขาแล้วมันช่างโหดร้ายเสียเหลือเกิน"

สีหน้าของแม่ทัพโฮ้วยิ่งกังวลและเคร่งเครียดกว่าเดิม

เฉินเสียนกล่าว "เข้าปกป้องข้าจนมาถึงวันนี้ ทำให้ข้าได้รับแรงสนับสนุนจากผู้คนมากมาย แต่สุดท้ายข้ากลับต้องทิ้งเขาเพื่อปกป้องเรื่องใหญ่ของอาณาจักร พูดแล้วก็เจ็บปวดอยู่เหมือนกัน"

เฉินเสียนมองไปที่แม่ทัพโฮ้ว และกล่าวว่า "ท่านคิดว่าข้าสนใจเรื่องอำนาจพวกนี้หรือ? นั่นเป็นเพราะซูเจ๋อมอบหมายมาให้ข้า เพราะฉะนั้นข้าจึงต้องยอมรับมัน"

"แม่ทัพโฮ้ว เรื่องการบริหารอำนาจไม่ใช่เป็นเรื่องของคนเพียงคนเดียว แต่เป็นเรื่องของคนหลาย ๆ คนที่พยายามปกป้องและรักษามันเอาไว้ นั่นไม่ใช่เป็นสิ่งของหรือเรื่องส่วนตัวขององค์จักรพรรดิหรือราชวงศ์เพียงอย่างเดียว ราชวงศ์บางครั้งก็ไม่สามารถทำตามใจของตัวเองได้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะใช้อำนาจที่มีเพื่อประโยชน์ส่วนตัวหรอกนะ" แววตาของเธอสงบและแน่วแน่ "รวมถึงการละทิ้งคนที่รักมากที่สุด"

เฉินเสียนกล่าว "จริง ๆ แล้วข้าอยากจะปกป้องเขาก่อน หลังจากนั้นจึงคิดถึงหน้าที่ที่จะปกป้องราษฎร เขาและลูกชายของข้า เป็นคนที่สำคัญที่สุดของข้า หากข้ายังดูแลคนในครอบครัวของข้าได้ไม่ดี แล้วจะเอาอะไรไปปกป้องราษฎรในอาณาจักร"

แม่ทัพโฮ้วตกใจ เขาไม่รู้ว่าที่ทำอยู่นี้ผิดหรือถูก เพราะตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ไม่เคยมีกษัตริย์องค์ไหนที่ไม่รักอาณาจักรของตัวเองเลย แต่เฉินเสียนกลับบอกว่านั่นไม่ใช่เธอ เธอไม่ได้ชอบสิ่งนี้

ที่เธอทำแบบนี้ เป็นเพราะหน้าที่ เธอไม่ต้องการละเลยในหน้าที่และไม่อยากทำให้ผิดหวังก็เท่านั้นเอง

เฉินเสียนหรี่ตาอยู่นานและกล่าวว่า "ข้าต้องมีแรงเพื่อปกป้องคนที่ข้ารัก คนที่ข้าเคารพ ไม่ใช่คนที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย"

ซูเจ๋อยืนเงียบ ๆ อยู่ด้านหลังระเบียง ถือชามกระเบื้องสีขาวเรียบๆ อยู่ในมือ และหลับตาลงเป็นเวลานาน

ลมพัดเบา ๆ ยกมุมของเสื้อสีดำและผมบนไหล่ของเขาขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน

เฉินเสียนขดริมฝีปากและยิ้มให้แม่ทัพโฮ้ว "นี่คงเป็นความต่างระหว่างผู้หญิงและผู้ชาย แม่ทัพโฮ้ว ความคิดของข้าฟังดูไม่เหมาะสมเอาเสียเลยใช่ไหม?"

หลังจากที่แม่ทัพโฮ้วได้สติก็กล่าวว่า "แล้วองค์หญิงสามารถเปลี่ยนได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ?"

"เท่าที่ดูไม่น่าจะได้"

แม่ทัพโฮ้วกล่าวหลังจากที่คิดอยู่นาน "ถ้าเปลี่ยนแปลงไม่ได้ งั้นก็ไม่มีหนทางอื่น ปกติข้าเคยชินกับการที่เห็นกษัตริย์ต่อสู้เพื่ออำนาจมาแต่โบราณ แต่จู่ ๆ องค์หญิงก็มีความคิดแบบนี้ หากจะบอกว่าไม่เหมาะสม อาณาจักรต้าฉู่ก็คงไม่มีประชาชนราษฎรจำนวนมากที่นึกถึงความดีความชอบขององค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ"

ในที่สุด แม่ทัพโฮ้วดูเหมือนจะหมดหนทาง "ไม่เป็นไร ไม่แน่อนาคตข้างหน้าอาณาจักรต้าฉู่จะเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างอื่น"

แม่ทัพโฮ้วกล่าว "ถ้าอย่างนั้นข้าทำได้เพียงแค่เตือนองค์หญิงอีกครั้ง หากวันข้างหน้าท่านไม่ได้สนใจเรื่องการบริหารอำนาจและการปกครองของต้าฉู่และราษฎรแล้วละก็ ได้โปรดอย่าได้ยกอำนาจให้ซูเจ๋อ ไม่อย่างนั้นข้าจะต้องขอเป็นศัตรูกับใต้เท้าซู ในทางตรงกันข้าม พรสวรรค์และกลยุทธ์ของเขาทำให้ข้าประทับใจ แต่คนที่คู่ควรกับความเกรงขามมักจะต้องเพิ่มความระมัดระวังพ่ะย่ะค่ะ"

เฉินเสียนหรี่ตาลงและกล่าวว่า "ขอบใจท่านแม่ทัพโฮ้วที่ตักเตือนข้า แต่เรื่องการบริหารอำนาจและการปกครองนั้น ข้าตัดสินใจแล้วว่าให้ลูกของข้าตัดสินใจตามพ่อของเขา หากวันข้างหน้าลูกของข้าต้องสืบทอดราชบัลลังก์ ไม่รู้ว่านับเป็นการบริหารอำนาจและการปกครองหรือไม่? เพราะสุดท้ายแล้วลูกชายก็ต้องใช้แซ่ของพ่อ และนี่ก็เป็นคุณธรรมประเพณีดั้งเดิมของต้าฉู่"

แม่ทัพโฮ้ว "แซ่ฉินหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

เฉินเสียนยิ้มให้กับแม่ทัพโฮ้ว "ไม่ใช่ แซ่ซู"

แม่ทัพโฮ้วเงียบลง เวลานี้เขารู้สึกโกรธจนเป่าหนวดเคราและดวงตาเขม็ง ลุกขึ้นและชี้ไปที่เฉินเสียนพร้อมกับกล่าวว่า "หากองค์จักรพรรดิองค์ก่อนยังอยู่ จะต้องว่ากล่าวท่านที่เป็นผู้หญิงโง่เขลาแบบนี้!"

"แม่ทัพโฮ้ว ลุงโฮ้ว อย่าเพิ่งอารมณ์ร้อน นั่งลงคุยกันดี ๆ ก่อน" เฉินเสียนกล่าวอย่างจริงจัง

"กษัตริย์ของต้าฉู่จะแซ่อะไรนั้นไม่สำคัญหรอก สิ่งสำคัญคือจะทำอย่างไรให้ประชาชนอยู่ดีมีสุขและปลอดภัย และนอกจากนี้ ใครเขาจะไปสนใจว่าท่านแซ่อะไร"

แม่ทัพโฮ้วกล่าวอย่างกังวลใจ "พูดมาขนาดนี้แล้ว ยังจะมีอะไรให้พูดอีก ท่านนี่นะ พูดอะไรก็ไม่ฟังเอาเสียเลย! พอเถอะ ในอนาคตยังมีคนในราชสำนักอีกมากมายล้อมรอบท่าน เพื่อพูดโน้มน้าวเรื่องนี้ให้ท่านฟัง ข้าคงไม่ต้องเสียเวลาพูดอีกต่อไปแล้ว"

ทันใดนั้นเฉินเสียนก็รู้สึกดีใจและอดขำไม่ได้ เธอกล่าว "ท่านลุง ใจเย็นลงก่อน"