ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 531

แค่เพียงว่าชิงเหลียนโจวก็ได้เรียนรู้ว่า อย่าได้ตกหลุมรักใครง่าย ๆ แค่ได้เห็นซูเจ๋อและเฉินเสียน เขาก็รู้สึกเหนื่อยากลำบาก

วันต่อมา อาการเมาค้างของเฉินเสียนทำให้ปวดหัวหนักมาก และเธอก็นั่งบนทางเดินด้วยอาการมึนงงและทำสมาธิอยู่ครู่หนึ่ง ซูเจ๋อนำน้ำชามาให้เธอ เมื่อเห็นเธอนั่งเหม่ออยู่ เขาหรี่ตาลงและกล่าวว่า "ลืมเรื่องเมื่อคืนแล้วหรือ?"

เฉินเสียนรับน้ำชาไว้ในมือและจิบน้ำชา กล่าวว่า "ทุกคำพูดที่ข้าพูดกับท่าน หากข้าลืม มันจะไม่รับผิดชอบเกินไปหรือ"

ซูเจ๋อพยักหน้า "ก็น่าจะเป็นเช่นนั้น"

เฉินเสียนยกน้ำชาจิบอีกครั้ง และกล่าวว่า "ข้าก็แค่กำลังคิดว่า ข้าแปลกใจตัวเองว่าทำไมข้าถึงพูดเรื่องพวกนั้นกับท่าน"

ซูเจ๋อพูดอย่างเคร่งขรึม "อาจเป็นเพราะท่านดื่มมากไปหน่อย เลยทำให้ท่านมาสาบานกับข้า"

เฉินเสียนสำลัก "ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก"

ซูเจ๋อยกคิ้วขึ้น และกล่าวว่า "ทำไมจะไม่ขนาดนั้นล่ะ ลงไม้ลงมือกับข้า แถมยังบอกว่าจะทำตัวดี ๆ กับข้า"

เฉินเสียนพูดไม่ออก "ข้าดูแย่ขนาดนั้นเลยหรือ"

ซูเจ๋อมองเธอ "คิดว่าท่านจะจำอะไรไม่ได้แล้วเสียอีก"

เฉินเสียนจับหน้าผากและนวดไปบริเวณขมับ และกล่าวว่า "เหล้าของเหลียนชิงโจวช่างอันตรายเสียจริง ผู้หญิงแดงอะไรนั่นมีอายุกี่ปีมาแล้วนะ?"

"ยี่สิบปี" ซูเจ๋อตอบ "ท่านดื่มไปแค่จอกเดียว ก็พอ ๆ กับดื่มเหล้าสับปะรดแท้ของเย่เหลียงสิบจอก"

เฉินเสียนยังคงนั่งอยู่ที่ระเบียงเงียบ ๆ พักหนึ่ง จู่ ๆ ก็ถามขึ้นมาว่า "แต่วันนี้ที่ตื่นขึ้นมาเสื้อผ้าก็ยังอยู่ครบปกติดี ร่างกายก็ไม่ได้รู้สึกผิดปกติแต่อย่างใด ท่านแน่ใจหรือว่าท่านไม่ได้โกหกข้า?"

ซูเจ๋อกล่าว "ก็แน่นอนล่ะ ข้าจะยอมให้คนขี้เมาสำเร็จได้อย่างไรกัน"

เฉินเสียนที่กำลังทุกข์ใจกับการดื่มเหล้าของเธอ เธอบังเอิญเห็นดวงตาใสเปล่งประกายและรอยยิ้มของซูเจ๋อ และตกใจชะงักอยู่ชั่วขณะ และกล่าวว่า "ซูเจ๋อ ท่านกำลังแกล้งข้าหรือเปล่า?"

ซูเจ๋อสีหน้าเคร่งขรึม "ใช่หรือ?"

"เมื่อกี้ข้ายังเห็นท่านยิ้มอยู่เลย" เฉินเสียนเหล่มอง

ซูเจ๋อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และเขาก็หัวเราะออกมา แววตาของเขานุ่มนวลขึ้น และกล่าวว่า "เมื่อกี้ท่านคงดูผิดน่ะ ต้องเป็นแบบตอนนี้ถึงจะเรียกว่ายิ้ม"

''โอ๊ย ท่านแกล้งข้าจริง ๆ ด้วย!" เฉินเสียนรู้สึกตัวและใบหน้าของเธอร้อนผ่าว และในวินาทีต่อมาเธอก็โน้มเข้าใส่ซูเจ๋อ

ซูเจ๋อไม่ได้หลบ และเฉินเสียนโน้มตัวเข้ามาเต็มอกของเขา และล้มลงที่ระเบียง

เฉินเสียนปกป้องเขา รีบยกมือขึ้นไปรองศีรษะเขาเพื่อไม่ให้กระแทกพื้น

สมองของเฉินเสียนยังไม่ทำงานดีมากนักภายหลังการดื่มเหล้า ทันใดนั้นก็สบตากับซูเจ๋อในระยะที่ใกล้ชิดขนาดนี้ ในขณะที่เธอยังไม่ตอบสนอง หัวใจของเธอก็เต้นเร็วและแรงขึ้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง ซูเจ๋อยิ้มที่มุมปาก และเอามือไปลูบริมฝีปากของเฉินเสียน ดวงตาของเขาดูลึกและเขากล่าวพึมพำ "เสียงฝีเท้าจากข้างนอกใกล้เข้ามาแล้ว หากยังไม่รีบลุกขึ้น ท่านอาจจะถูกจับได้นะ หากท่านยังอยากกระโดดใส่ข้าอีก เดี๋ยวเรากลับเข้าไปในห้องกัน"

เฉินเสียนรีบลุกขึ้นจากบนร่างกายของเขา และจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง ในมือก็ถือถ้วยน้ำชาอยู่และจิบอยู่สองสามจิบใบหูของเธอก็เริ่มแดง และกล่าวว่า "กลางวันแสก ๆ ข้าไม่กลับไปในห้องกับท่านหรอก"

ซูเจ๋อหรี่ตาและมองไปที่หูของเธอ เขาก้มศีรษะและปัดที่มุมเสื้อผ้าของเขาและหัวเราะเบา ๆ

ก่อนที่เฉินเสียนจะพูดออกไป ก็มีเงาของใครคนหนึ่งเดินเข้ามาในเรือน