ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 530

พระจันทร์ค่ำคืนนี้สว่างยิ่ง เมื่อออกจากประตูพลันเห็นแสงสาดส่องทุกทิศทางของลานบ้าน ซึ่งเผยโครงสร้างของตัวบ้านและเงาต้นไม้อย่างคลุมเครือ

ซูเจ๋อหยุดเดินแล้วยืนอยู่ที่ระเบียงทางเดิน เขาบิดตัวไปด้านข้าง ก่อนจะมองไปที่ระเบียงทางเดินอีกทาง

ซึ่งระเบียงทิศทางนี้มีแม่ทัพโฮ้วที่ยังไม่ได้จากไป ยืนมองซูเจ๋ออุ้มเฉินเสียนอยู่ใต้แสงจันทร์อย่างเงียบๆ แม่ทัพโฮ้วไม่ได้เมาเฉกเช่นเมื่อสักครู่ ถึงแม้จะมีกลิ่นเหล้าตามตัว แต่แววตากลับมีสติยิ่งนัก

เหลียนชิงโจวเฝ้าอยู่ข้างกายแม่ทัพโฮ้ว ด้วยเกรงว่าแม่ทัพโฮ้วดื่มหนักแล้วจะทำเรื่องเหลวไหล ไม่กล้าไปไหนชั่วขณะ

แม่ทัพโฮ้วแค่ใช้เหล้าเป็นเครื่องมือในการพูดซี้ซั้ว เพื่อจะได้เผยเรื่องของซูเจ๋อด้านที่เป็นความลับออกมา

ซูเจ๋อหันหน้าปรายตามองอย่างราบเรียบ เกิดแสงดวงจันทร์สีเงินระคนความเย็นหนาวสะท้อนดวงตาเจือจาง เงียบสงัดราวกับเป็นบ่อน้ำลึก ไม่มีคลื่นกระแสใดๆ

เป็นเพราะยากแก่การหยั่งถึง จึงเป็นแววตาเงียบงันที่น่ากลัวกว่าพยัคฆ์และหมาป่า

แม่ทัพโฮ้วรู้ว่าอันนี้คือด้านที่เขาลึกล้ำ ยากแท้หยั่งถึง ซูเจ๋อมองทะลุปรุโปร่งทั้งหมด ทว่ายังไม่ไร้ทีท่า คล้ายกับว่ารู้เจตนาที่แม่ทัพโฮ้วกล่าวแต่แรกเริ่มแล้ว

เพียงแต่ซูเจ๋อไม่ขัดขวาง ไม่เปิดโปง เขาเหมือนกับไม่ใช่คนที่ถูกกล่าวถึง เห็นทุกอย่างอยู่ในสายตา ทว่ากลับไม่แสดงท่าทีแต่อย่างใดและไม่มีใครดูออกว่าต่อจากนี้เขาจะวางอุบายเช่นไรต่อ

จากนั้นซูเจ๋อก็ละสายตากลับมา เขาอุ้มเฉินเสียนเข้าห้องอย่างไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

แม่ทัพโฮ้วไม่วางใจ ยกเท้าขึ้นเพื่อจะตามไปด้วยจิตใต้สำนึก หากแต่ถูกเหลียนชิงโจวดึงตัวไว้

เหลียนชิงโจวกล่าวว่า "แม่ทัพโฮ้วท่านมีสติหน่อย หากอาจารย์ประสงค์ร้ายต่อองค์หญิงจริงๆ เหตุใดต้องรอถึงวันนี้"

แม่ทัพโฮ้วเอามือลูบหน้า พลางกล่าวว่า "ข้าไม่กลัวเขาจะประสงค์ร้าย แต่เป็น……"

หากเมื่อครั้งอดีต ซูเจ๋อคอยช่วยเหลือเฉินเสียนอย่างสุดความสามารถ แม่ทัพโฮ้วต้องสนับสนุนพวกเขาเต็มที่อยู่แล้ว เพียงแต่ ณ ตอนนี้ สถานการณ์เปลี่ยนไป ความหวังที่กองทัพใหญ่คว้าชัยชนะจากการบุกสู้รบทางตอนเหนือกองอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาจำเป็นต้องระวังซูเจ๋อไว้ให้ดี

แม่ทัพโฮ้วยอมรับว่าการข้ามแม่น้ำได้แล้วรื้อสะพานทิ้ง(ถีบหัวส่งหลังได้รับผลประโยชน์)เป็นสิ่งต่ำช้า หากแต่ครั้งโบราณกาลก็เป็นเยี่ยงนี้ บัลลังก์กับความมักใหญ่ใฝ่สูง เขาไม่ระวังไม่ได้

ต้าฉู่รับมือกับกลียุคหนที่สองไม่ไหวแล้ว

แม่ทัพโฮ้วไปช้าจากการถูกเหลียนชิงโจวดึงตัวไว้ ซูเจ๋อก็อุ้มเฉินเสียนเข้าไปภายในห้องแล้ว

หน้าต่างมีแสงจันทร์ทอประกายแสงเรืองไรเข้ามา เขาวางเฉินเสียนไว้บนเตียงอย่างเบามือ ช่วยเธอดึงมาผ้ามาคลุม กล่าวว่า "นอนเถอะ"

เขายืนอยู่หน้าเตียงสักพัก พอเฉินเสียนหายใจมั่นคง ซึ่งเป็นสัญญาของการหลับแล้ว จึงหันกายเตรียมจะจากไป

ใครจะรู้ว่าเฉินเสียนไม่ได้นอนหลับ คว้ามือของซูเจ๋อไว้กะทันหัน

เธอถามด้วยเสียงอู้อี้ "ซูเจ๋อ ท่านจะไปไหน?"

ซูเจ๋อกล่าว "หากข้าไม่ไป เกรงว่าแม่ทัพโฮ้วจะยืนอยู่ด้านนอกครึ่งคืน"

เฉินเสียนกล่าว "หากท่านออกไปแล้ว ไม่กลัวข้าคิดถึงท่านทั้งคืนหรือไร? ไม่ต้องไป อยู่เป็นเพื่อนข้า"