ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 547

ซูเจ๋อจับใบหน้าของเธอ สางผมของเธอด้วยนิ้วมือของเขา และพูดเบา ๆ "ข้าบอกท่านแล้วว่าอันตราย ทำไมไม่ฟังกันเลย"

ยังไม่ทันที่เฉินเสียนจะตอบ เขาก้มศีรษะ จับที่ด้านหลังศีรษะของเธอ และจูบเธออย่างแรงที่สุด

ม้าวิ่งไปตลอดทาง และทั้งสองก็จูบกันอย่างแนบชิด จนกระทั่งต่อมา ม้าก็หยุดอยู่ข้างหน้า และดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงเจิดจ้าก็สาดส่องไปที่ผู้คนที่อยู่ข้างหน้าพวกเขา

เมื่อฟังเสียงหัวใจของเธอ เฉินเสียนก็จูบเขาครั้งแล้วครั้งเล่าตามที่เธอต้องการ พูดพึมพำด้วยความสั่นไหว "คิดถึงเหลือเกิน..."

ตั้งแต่กลับมาถึงเมืองหลวง เธอกังวลเรื่องการเดินทางของซูเจ๋อมากขึ้นเรื่อย ๆ เธอไม่ต้องการปล่อยเขาไป และเธอไม่ต้องการให้โอกาสเขาอยู่ห่างจากตัวเธอเลย

คณะเอกอัครราชทูตก็หยุดอยู่ข้างหลังเขา ฉินหรูเหลียงขี่ม้าของเขาไปข้างหน้า แต่ในที่สุดก็ไม่เข้าไปรบกวนพวกเขา บางทีการดูพวกเขาพลอดรักรักอย่างดูดดื่มเสน่หา ในภายหลังก็คงค่อย ๆ ชินกับมันและค่อย ๆ ปล่อยวางไป

ริมฝีปากของเฉินเสียนเป็นสีแดง เธอเงยหน้าขึ้นและเห็นดวงตาของซูเจ๋อซึ่งลึกราวกับหมึก ปกคลุมไปด้วยรัศมีสีทองอันอบอุ่นของดวงอาทิตย์ที่กำลังตกดิน ซึ่งสวยงามมาก ส่องตรงไปยังก้นบึ้งของหัวใจของผู้คน

เธอใช้นิ้วลูบคิ้วคู่นั้นและกล่าวว่า "ซูเจ๋อ ข้าไม่ได้เอาแต่ดูแลราษฎรประชาชน และไม่ดูแลท่าน ข้าจะปล่อยให้ท่านไปคนเดียวได้อย่างไร"

แสงสว่างในดวงตาของซูเจ๋อหรี่ลง และในที่สุดเขาก็กอดเธอในอ้อมแขนของเขาอย่างดุเดือด และพูดเบา ๆ ในหูของเธอว่า "ท่านเป็นแบบนี้ ข้าจะยอมให้ท่านอยู่คนเดียวได้อย่างไรกัน"

หากหลังจากนี้ เฉินเสียนและเขาจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอาจจะมีแต่เรื่องยุ่งยากลำบากไม่รู้จบ แต่หัวใจของคนที่รักกันกลับเป็นอย่างนั้น ต่อให้ต้องลงนรก เขาก็ยังอยากพาเธอไปด้วยอย่างเห็นแก่ตัว

เฉินเสียนฝังศีรษะของเธอไว้ที่หน้าอกของเขา หายใจเข้าออกลึก ๆ และตื้น ๆ และพูดด้วยเสียงขึ้นจมูกเล็กน้อย "งั้นท่านก็อย่าปล่อยข้าไปไหน สองวันมานี้ข้าไล่ตามท่านด้วยความยากลำบาก"

"ไม่ปล่อยไปไหน ต่อให้หนทางข้างหน้าจะยากเย็นแสนเข็ญเพียงใด ข้าจะไม่ปล่อยมือท่านไป"

ในช่วงเวลานี้ บางครั้งเธอก็รู้สึกไม่สบายใจ เพราะซูเจ๋อมักจะจะทำตัวออกห่าง พวกเขาไม่สามารถแสดงความใกล้ชิดสนิทสนมกันได้เหมือนก่อน ตามพงศาวดารต้าฉู่ เรื่องราวความรักของหญิงชายที่ตกลงกันเองไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา ด้วยความถูกต้องและชอบธรรม พวกเขาล้วนต้องก้าวไปทีละขั้น ทั้งอยู่อยากจะอยู่ด้วยกันใจจะขาด

แน่นอนว่าสิ่งที่ชอบโดยไม่สมัครใจก็ยังคงเป็นไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

ในขณะที่ได้รับคำตอบของซูเจ๋อ เฉินเสียนก็ยกริมฝีปากขึ้นและยิ้มเยาะในอ้อมแขนของเขา

ต่อมาซูเจ๋อและเฉินเสียนขี่ม้าตัวเดียวกันและออกเดินทางไปข้างหน้า โดยมีฉินหรูเหลียงและคณะเอกอัครราชทูตตามหลังอย่างใกล้ชิด

เฉินเสียนเอนตัวพิงในอ้อมแขนของซูเจ๋อและผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

แม้ว่าคณะเอกอัครราชทูตจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกเขาก็พอจะคาดเดาได้

เมื่อเฉินเสียนตื่นขึ้น ท้องฟ้าก็มืดสนิทและมีสีดำมืดอยู่นอกหน้าต่างพร้อมกับเสียงลมในตอนกลางคืนที่พัดมาบนที่ตาข่ายหน้าต่าง

แสงเทียนในห้องอ่อนลง ซูเจ๋อยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะ บิดแท่งเงินในมือของเขา กระตุ้นไส้เทียนอย่างอ่อนโยน เขาถามว่า "อาบน้ำก่อนหรือจะรับประทานอาหารค่ำก่อนดี?"

เฉินเสียนกำลังนั่งอยู่บนเตียงโดยคุกเข่าลงอย่างกังวล หันไปหาเขาที่อยู่ด้านข้าง และพูดอย่างกังวลว่า "ให้ท่านตัดสินใจ"

นิ้วของเขาหยุดชะงักลง วางแท่นเงินลง มองกลับมาที่เธอครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาลึกลับช่างดูมีเสน่หา จากนั้นเขาก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "งั้นก็รับประทานอาหารค่ำก่อน"

ซูเจ๋อและคนอื่น ๆ รับประทานอาหารค่ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาเตรียมข้าวต้มสำหรับเฉินเสียน และในข้าวต้มก็เต็มไปด้วยเห็ดและเนื้อสับซึ่งนุ่มและหอมมาก

คนอื่น ๆ นั้นทานชาหยาบและอาหารที่จืดชืด ข้าวต้มนี้ถือว่าดีที่สุดแล้ว มันสามารถเติมเต็มร่างกายของเธอและย่อยได้ดีเพื่อไม่ให้เกิดความรู้สึกไม่สบายหลังจากอาบน้ำไประยะหนึ่ง