ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 548

เฉินเสียนหดคอของเธอลงไปในน้ำ ซูเจ๋อให้เธอหันหลังมา และเอนศีรษะลงกับขอบอ่างอาบน้ำ เพื่อหาท่าเอนตัวที่สบาย เธอต้องยกร่างกายขึ้นเล็กน้อย และผิวน้ำก็ลอยอยู่เหนือหน้าอกของเธอ ไม่เพียงแต่เผยให้เห็นคอที่เรียวเท่านั้น แต่ยังมีกระดูกไหปลาร้าที่เต็มไปด้วยน้ำอีกคู่หนึ่งด้วย

ซูเจ๋อหวีผมยาวของเธอเบา ๆ แล้วนำผมออกจากอ่างเพื่อผิงไฟ เธอเงยหน้าขึ้น เห็นท่าทางสงบและจริงจังของเขา และรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่รดต้นคอของเธอเป็นครั้งคราว

หยดน้ำที่ปลายผมหยดลงในเตาทำให้เกิดเสียงเป็นครั้งคราว เธอได้กลิ่นใบส้มที่ระเหยออกมาเป็นระยะ ๆ

หัวใจที่เต้นแรงของเฉินเสียน ดูเหมือนเธอจะพบสถานที่ที่อบอุ่นในใจ และสามารถวางไว้อย่างอ่อนโยนได้ แต่ยังคงติดตามเธอไปทุกย่างก้าว และเต้นแรงด้วยความประหม่า

ซูเจ๋อกล่าว "ท่านออกมาอย่างนี้ แล้วเรื่องในราชสำนักจะทำอย่างไร"

เฉินเสียนตอบเขา "ข้าให้เฮ่อโยวรักษาการแทนข้า ให้มอบหมายงานที่ปีนี้ยังทำไม่สำเร็จออกไป ข้าคิดว่าข้าและท่านออกจากเมืองหลวงมาก็น่าจะไม่เกินสองเดือน ในช่วงเวลานี้พวกเขาคงยุ่งกับงานที่ได้รับมอบหมายจนไม่มีเวลาโวยวายอะไรแล้ว"

ซูเจ๋อกระซิบเบา ๆ "แม่ทัพโฮ้วพูดถูก ท่านความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่มาก มีองค์จักรพรรดิที่ไหนที่เพิ่งจะเสด็จขึ้นครองบัลลังก์และยังไม่ทันได้นั่งลงบนบัลลังก์ ท่านก็ออกมาข้างนอก"

เฉินเสียนไม่ปฏิเสธ เธอแค่เลิกคิ้วและยิ้ม แล้วกล่าวว่า "ท่านก็คิดเสียว่าข้าเป็นคนโง่ก็แล้วกัน"

การได้ขึ้นครองบัลลังก์ ไม่สำคัญเท่ากับเขา เธอไม่อาจปล่อยให้เขาเผชิญหน้ากับกองกำลังทหารของเป่ยเซี่ยคนเดียวได้

เฉินเสียนออกเดินทางมาอย่างเร่งรีบ เลยไม่ได้เตรียมชุดเสื้อผ้าไว้สำหรับเปลี่ยน หลังจากที่ซูเจ๋อเป่าผมของเธอให้แห้งพอประมาณแล้ว เขาก็เอาชุดนอนของเขามาให้เธอใส่

โชคดีที่มีลมแรงในเป่ยเจียง และชุดกระโปรงของเธอสามารถตากให้แห้งได้ในช่วงกลางคืน

เฉินเสียนซ่อนตัวอยู่หลังมุ้งตาข่ายเป็นเวลานานและบิดปกคอเสื้อก่อนจะเดินออกไปช้า ๆ ไม่คิดเลยว่าเดินออกมาแล้วจะชนเข้ากับซูเจ๋อเข้าอย่างจัง

เฉินเสียนบิดปกคอเสื้อ รู้สึกไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ซูเจ๋อกล่าว "ข้าคิดว่าท่านจมน้ำไปแล้วเสียอีก"

เฉินเสียนก้มศีรษะลง เพื่อจะพยายามทำให้ตัวเองผ่อนคลายที่สุด แต่เธอพบว่าเธอทำไม่ได้เลย เมื่อความเป็นชายของซูเจ๋อแผ่ซ่านออกมา เธอยิ่งรู้สึกประหม่าเป็นอย่างมาก

เฉินเสียนกล่าวออกมาว่า "เสื้อผ้าของท่าน...ยังคงใหญ่เหมือนเมื่อก่อนเลยนะ"

ซูเจ๋อก้มศีรษะลง มองดูเธออย่างแผ่วเบา เขาโน้มตัวลงและโอบกอดเธอไว้ด้านข้าง และกล่าวว่า "เพิ่งรู้ว่าการให้ท่านใส่เสื้อผ้าของข้ามันดูบังคับจิตใจกว่าที่จะไม่ใส่มัน"

เฉินเสียนล้มลงบนเตียงและมองขึ้นไปเห็นว่ามุ้งตาข่ายบนเตียงเหนือศีรษะสั่นไหวเบา ๆ แต่เป็นเพียงแสงที่แกว่งไปมาเท่านั้น หลังจากนั้นก็ถูกซูเจ๋อเข้ามาขวางกั้นไว้ และทั้งหมดที่เธอเห็นในดวงตาทั้งสองของเธอตอนนี้มีเพียงแต่เขา

เส้นผมของซูเจ๋อตกที่ด้านข้างใบหน้าของเธอ และเขาพูดอย่างแผ่วเบาว่า "ท่านรู้ไหมครั้งนี้ที่ท่านไล่ตามข้ามา ก็เหมือนกับการที่แพะเข้าปากเสือ ตอนอยู่ที่เมืองหลวงข้ายังพออดกลั้นไว้ได้ มาถึงที่นี่แล้วท่านยังจะคาดหวังให้ต้องอดทนอดกลั้นอีกหรือ"

เขาไม่ให้โอกาสเฉินเสียนได้ตอบ โดยแสดงให้เห็นใบหน้าสุนัขจิ้งจอกของเขา เขายื่นมือเข้าไปในเสื้อผ้าของเธอ เฉินเสียนสูดลมหายใจเข้าและรู้สึกสั่นไหวเล็กน้อย

ซูเจ๋อจับเอวของเธอไว้แน่น นิ้วที่เรียวยาวของเขาลูบไล้ไปทั่วบริเวณเอวของเธอ และพูดอย่างแผ่วเบาว่า "ผอมลงแล้ว"

และอีกครั้งที่ไม่รอให้เฉินเสียนได้พูด มือที่เย็นของเขาก็ขยับขึ้นไปข้างบน และจับเธอไว้แน่น

การหายใจของเฉินเสียนดูรวดเร็วและยุ่งเหยิง

ซูเจ๋อกัดลงที่ใบหูของเธอ และกล่าวออกมาด้วยลมหายใจที่ร้อนรุ่ม "วันนี้ตั้งแต่นาทีแรกที่ข้าได้เห็นท่าน ข้าก็ต้องการท่าน"