ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 549

ซูเจ๋อแยกขาของเธอ และดันกดเข้าไปข้างในอย่างรุนแรง จูบลงไปที่คอของเธอ และยิ้มอย่างโง่เขลา "ใช่ เช้าแล้ว ท่านกำลังจะบอกว่ามันไม่เหมาะที่จะทำเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ในตอนกลางวัน? แต่เมื่อครู่ ท่านเป็นคนเริ่มต้นมันก่อนนะ"

"ทำไม...ข้าจำไม่ได้...."

ในตอนเช้า ผิวหน้าของเฉินเสียนนั้นดีมาก ใบหน้าของเธอขาวและแดงก่ำ ดวงตาของเธอคล้ายจะปิดลง ตาปรือนั้นช่างสะกดใจ จุดพักม้านี้ยังมีคนอื่นอยู่ด้วย เธอไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองร้องออกมาได้อย่างอิสระ และยิ่งกังวลว่าเล็บของเธอจะกดลงไปแรงทำให้ซูเจ๋อบาดเจ็บ และเมื่อเธอทนต่อไปไม่ไหว เธอก็อดไม่ได้ที่จะฉีกผ้าปูที่นอนใต้ตัวเธอ

ซูเจ๋อจูบเธออย่างช้า ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา "ถ้ากลัวว่าจะร้องออกมา ท่านก็กัดข้า"

"ข้ากลัวจะทำให้ท่านเจ็บ..."

ซูเจ๋อหายใจลำบากเล็กน้อย "ไม่ต้องกลัว ข้าทิ้งรอยจูบไว้บนเรือนร่างของท่าน แล้วให้ท่านทิ้งรอยกัดไว้บนร่างกายข้า"

หลังจากนั้นเขาก็จับเอวของเฉินเสียนและโจมตีพุ่งเข้าไปอย่างแรง

ในที่สุดเฉินเสียนก็อดทนต่อไปไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงขยับขึ้นไปบนไหล่ของซูเจ๋อและกัดลงที่ไหล่ของเขา มีเพียงเสียงสะอื้นเบา ๆ

เมื่อความสว่างของท้องฟ้าเปิดกว้างขึ้น ลมในตอนกลางคืนก็หยุดลง และแสงสีทองของดวงอาทิตย์ตอนเช้าก็ส่องเข้ามาเต็มบานหน้าต่าง

หลังจากเสร็จภารกิจร่วมรัก เฉินเสียนก็อ่อนเพลียหมดเรี่ยวแรง แม้แต่นิ้วก็แทบไม่อยากขยับไม่ไป

ซูเจ๋อถามความคิดเห็นของเธอว่า "จะอาบน้ำอีกครั้งก่อนไหม หรือแค่ทำความสะอาดเล็กน้อย? ข้าให้คนเตรียมน้ำอุ่นไว้"

เฉินเสียนยกเปลือกตาขึ้นมองเขา ไม่รู้จริงๆ ว่าผู้ชายคนนี้ไทำไมรู้สึกสดชื่นเช่นนี้ และพูดว่า "ตอนนี้หากต้องการน้ำอุ่นมาอาบน้ำอีกละก็ คงแปลกมากน่าดู..."

แบบนี้ก็เท่ากับบอกทุกคนว่า พวกเขาทั้งสองไม่ได้หยุดเลยทั้งคืนสิ แต่ว่าหญิงโสดชายโสดอยู่ในห้องเดียวกันทั้งคืน หากไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย พูดออกมาก็คงไม่มีใครเชื่อ

ซูเจ๋อกล่าว "ข้ารู้แล้ว ท่านนอนพักก่อน เดี๋ยวข้าไปจัดเตรียมให้"

ชุดที่เปลี่ยนเมื่อวานเพื่อนำไปซักทำความสะอาด เช้านี้มาก็แห้งแล้ว ในท้ายที่สุด เฉินเสียนก็เลือกที่จะไม่อาบน้ำ เธอเพียงทำความสะอาดร่างกายและสวมชุด เมื่อถึงเวลาอาหารเช้า เฉินเสียนรู้สึกว่าเอวที่ถูกใช้งานอย่างหนักเมื่อคืนนั้นทำให้เธอไม่สามารถนั่งลงได้โดยปกติ สุดท้ายเธอหมดแรง เอนตัวไปในอ้อมแขนของซูเจ๋ออย่างทุลักทุเลและสั่นสะท้านไปทั้งตัว

หลังจากรับประทานอาหารเช้า ทุกคนพร้อมเตรียมตัวออกเดินทางต่อ

รถม้าก็พร้อมแล้ว ท่าทางการเดินของเฉินเสียนนั้นแข็งทื่อและแปลก ดังนั้นซูเจ๋อจึงอุ้มเธอขึ้นเดินออกจากที่พักและพาเธอไปขึ้นบนรถม้า

เธอหลับตาและเอียงศีรษะเข้าไปในเสื้อของเขา เธอคิดว่าจะแกล้งหลับไปด้วย มิฉะนั้นจะรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

ต่อมาเฉินเสียนไม่พบฉินหรูเหลียงกับคณะที่ออกเดินทางมา

ซูเจ๋อกล่าว "เขามาส่งท่านให้ถึงมือของข้าอย่างปลอดภัย และออกเดินทางกลับเมืองหลวงไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว การมีเขาอยู่ในสถานที่ที่สำคัญในเมืองหลวงดูจะปลอดภัยกว่า"

เฉินเสียนพยักหน้า "แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน"

ซูเจ๋อหรี่ตาลงและกล่าวว่า "ไม่อย่างงั้นข้าก็อยากให้เขาติดตามมาด้วย และให้เขาเห็นข้าและท่านพลอดรักกันต่อหน้าเขาทุกวัน เขาก็คงจะลืมท่านได้ลง"

ให้ฉินหรูเหลียงติดตามมาด้วย สำหรับฉินหรูเหลียงแล้ว มันคือการทรมานอย่างหนึ่ง

เฉินเสียนนอนเอนหลังพิงรถม้าโดยวางศีรษะของเธอไว้บนขาของเขา และกล่าวว่า "เขาเคยบอกว่าเขาจะปล่อยวาง รอให้เขาเห็นเราสามคนพร้อมหน้าพ่อแม่ลูก ถึงเวลานั้น ข้าจะหาผู้หญิงดี ๆ ให้เขา ท่านว่าดีไหม?"

ซูเจ๋อลูบผมของเฉินเสียน และกล่าวอย่างครุ่นคิด "ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติจะดีกว่า"