ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 55

อวี้เยี่ยนพูดขึ้นว่า : "การที่มีจุดจบแบบนี้ ก็เป็นผลพวงมาจากการกระทำของตัวนางเองทั้งนั้น"

เฉินเสียนเลิกคิ้วขึ้นสูง : "ก็จริง แบบนี้มันถึงจะสอดคล้องกับความตั้งใจเดิมของข้ามากกว่า ตาต่อตาฟันต่อฟันเป็นวิธีที่ได้ผลเสมอ"

อวี้เยี่ยนพูดขึ้นว่า : "ปกติแล้วหม่อมฉันเห็นเซียงซั่นพึงพอใจกับใบหน้าตัวเองเสมอ นางเองเป็นคนคิดหาวิธีปีนขึ้นเตียงท่านแม่ทัพ แล้วไยถึงไม่อยากเป็นสาวใช้ปรนนิบัติข้างกายท่านแม่ทัพเล่า ข้อนี้น่าแปลกใจเสียจริงๆ"

"แรงริษยาของอิสตรีเป็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด ก่อนหน้านี้เหมยอู่ก็สั่งให้เซียงซั่นกรีดใบหน้าของข้า แล้วมาวันนี้นางก็ยังกรีดใบหน้าของเซียงซั่นอย่างเคย"

เพราะฉะนั้นสิ่งที่อวี้เยี่ยนเคยพูดมาทั้งหมด ปลูกแตงได้แตง ปลูกถั่วได้ถั่ว ในตอนแรกเซียงซั่นเป็นคนกรีดหน้าของเฉินเสียนด้วยมือของนางเอง ไม่อย่างงั้นเฉินเสียนก็คงจะไม่ปล่อยนางมีจุดจบแบบนี้หรอก

เฉินเสียนไม่รีบร้อนเลยแม้แต่นิดเดียว เธอบอกว่าวันข้างหน้ายังอีกยาวไกล และเธอจะให้เซียงซั่นเดินตามทางที่เธอปูไว้ตั้งแต่แรก ทีละก้าว ทีละก้าว ลิ้มรสความขมขื่นที่นางเป็นคนก่อขึ้นมาด้วยตัวนางเอง

อวี้เยี่ยนพูดขึ้นว่า : "เซียงซั่นไปแล้ว ก็คงจะสร้างปัญหาอะไรไม่ได้อีกแล้วเพคะ"

เฉินเสียนลูกขึ้นจากเก้าอี้ วางหนังสือในมือลง ยื่นมือไปหยิกแก้มของอวี้เยี่ยน หัวเราะพร้อมกับพูดขึ้นว่า : "เจ้านี่ช่างใสซื่อเสียจริงๆ"

หากไม่ใช่เป็นเพราะคำสั่งของหลิ่วเหมยอู่ เซียงซั่นจะมากรีดหน้าของเธอได้ยังไงล่ะ

แต่เรื่องมันผ่านไปแล้ว จวนท่านแม่ทัพก็กลับมาสงบสุขอีกครั้ง

วันนี้ เฉินเสียนยืดแขนขาอย่างเกียจคร้าน ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ในสวน ถอนลมหายใจพร้อมกับพูดขึ้นว่า : "อยู่ในสวนทั้งวันทั้งคืน จนแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว อวี้เยี่ยน จิ้งจอกเหลียนเร่งจะเอาผลงานกับข้าไม่ใช่รึ วันนี้พวกเราออกจากจวนไปเที่ยวหาเขาดีกว่า"

เพียงแค่ได้ยินเฉินเสียนบอกว่าจะออกจากจวน อวี้เยี่ยนเกือบจะคุกเข่าลง : "องค์หญิง......จะออกจากจวนหรือเพคะ?"

เฉินเสียนหันหน้ากลับมา มองไปยังอวี้เยี่ยนพร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ใช่แล้ว องค์หญิงจะออกจากจวน หลังสวนสงบลงแล้ว ไม่ควรออกไปสังสรรค์ข้างนอกหน่อยหรือ?"

อวี้เยี่ยนยิ้มเจื่อน พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "องค์หญิง ด้านนอกมีอะไรให้น่าสนุกหรือเพคะ หนังสือเดี๋ยวหม่อมฉันจะเป็นคนไปส่งให้เอง พระองค์พักผ่อนอยู่ที่เรือน ส่วนหม่อมฉันจะให้แม่นมจ้าวทำขนมมาให้นะเพคะ"

อวี้เยี่ยนหมุนตัวจะไปเรียกแม่บ้านจ้าว

แต่แล้วก็ถูกเฉินเสียนหิ้วคอเสื้อจากด้านหลัง เฉินเสียนจับท้ายทอยของอวี้เยี่ยนไว้ ถอนลมหายใจพร้อมกับพูดขึ้นว่า : "หากเจ้ากล้าเรียกแม่นมจ้าว แล้วทำให้ข้าออกจากจวนไม่ได้ล่ะก็ ข้าก็จะลงโทษให้เจ้าอดอาหารแทน"

อวี้เยี่ยนจวนจะร้องไห้แล้ว : "แต่องค์หญิงเพคะ องค์หญิงยังทรงพระครรภ์อยู่นะเพคะ......"

"มีครรภ์แล้วออกไปเที่ยวข้างนอกไม่ได้เลยหรือ เก็บตัวอยู่แต่ในเรือนจะทำให้จิตตกเอาได้"

"หากเบื่อสวนสระวสันตฤดูแล้ว หม่อมฉันจะพาไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้นะเพคะ"

"ในสวนดอกไม้มีอะไรให้น่าดู ตรงนั้นปลูกต้นไม้ไว้กี่ต้นข้ารู้หมดแล้ว น่าเบื่อ ไม่น่าสนใจเลยสักนิด! พูดให้มันน้อยๆ หน่อย ในระหว่างที่แม่นมจ้าวยังไม่ทันได้สังเกต ก็รีบไปเอาหนังสือมาซะ แล้วเราก็รีบออกไปกัน"

บรรยากาศหลังฝนตก อากาศสดชื่นที่สุด

ทั้งนายทั้งบ่าวพากันแอบออกจากสวนสระวสันตฤดู ไปจนถึงหน้าเรือน เฉินเสียนสั่งให้พ่อบ้านเตรียมเกี้ยว

พ่อบ้านที่กำลังใจลำบากใจ : "องค์หญิงต้องการจะออกจากจวน ให้กระหม่อมไปเรียนท่านแม่ทัพก่อนดีหรือไม่ขอรับ......"

เฉินเสียนพูดขึ้นว่า : "ข้าจะไปไหนยังต้องรายงานกับเขาด้วยหรือ? เจ้าแค่ไปเตรียมเกี้ยวมาก็เท่านั้น"

พ่อบ้านก็ยังไม่วางใจ ไม่ใช่แค่ผู้ใหญ่คนเดียว ไหนจะเด็กในท้องนั่นอีก ระหว่างที่กำลังเรียกคนไปเตรียมเกี้ยวนั้น ก็สั่งให้บ่าวคนอื่นไปรายงานเรื่องนี้กับฉินหรูเหลียง

ฉินหรูเหลียงไม่ได้สนใจอะไรกับเรื่องนี้ เพียงแค่พูดขึ้นว่า : "นางอยากไปไหนก็ให้นางไปเถอะ ไม่ต้องห้ามนาง"

ผู้หญิงที่ไม่รู้จักความเป็นความตาย นางอยากจะแบกท้องโตๆ ออกไปเที่ยวเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอก หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ก็โทษเขาไม่ได้นะ

เกี่ยวอะไรกับเขา? เฉินเสียนไม่อยู่ในจวน เขายังจะรู้สึกสงบสุขมากกว่า