ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 54

เซียงซั่นงงงันไปชั่วขณะ จากนั้นก็ได้ยินเสียงหลิ่วเหมยอู่พูดขึ้นด้วยเสียงลอดไรฟัน : "เจ้าบอกว่าเจ้ามิบังอาจ แล้วใครใช้ให้เจ้ากล้าไปให้ท่าท่านแม่ทัพ และใครให้เจ้ากล้าโยนความผิดให้กับอวิ๋นเอ๋อร์"

เซียงซั่นที่กองอยู่กับพื้น ใบหน้าขาวซีด รีบส่ายหน้าหวังจะปฏิเสธ

หลิ่วเหมยอู่จึงพูดขึ้นว่า : "เมื่อครู่ข้าได้ถามท่านแม่ทัพแล้ว เหตุผลที่อวิ๋นเอ๋อร์ถูกประหารชีวิต เป็นเพราะน้ำซุปถ้วยนั้น และเจ้าบอกกับท่านแม่ทัพว่าอวิ๋นเอ๋อร์เป็นคนต้มซุปถ้วยนั้นใช่หรือไม่!"

"บ่าวเปล่านะเจ้าคะ......"

"เปล่างั้นรึ? งั้นข้าจะเรียกท่านแม่ทัพกลับมาคุยกับเจ้าใหม่!"

หลิ่วเหมยอู่เดินผ่านเซียงซั่นไป เซียงซั่นรีบเอนตัวมากอดขาของนางไว้แน่น น้ำตาอาบแก้ม : "นายหญิงอย่านะเจ้าคะ......ได้โปรด......"

หลิ่วเหมยอู่หรี่ตาลง จ้องเซียงซั่นด้วยดวงตาที่แดงก่ำดังอสูร : "เจ้าทำให้อวิ๋นเอ๋อร์ตายไปอย่างง่ายดาย ไม่กลัวว่ากลางดึกวิญญาณอวิ๋นเอ๋อร์จะมาทวงชีวิตนางคืนหรือ?"

เซียงซั่นร่างกายสั่นเทา : "ไม่ใช่บ่าว บ่าวไม่ได้ทำ......เป็นเพราะอวิ๋นเอ๋อร์ชอบรังแกผู้คนมากมายไปทั่ว และในตอนแรกเป็นบ่าวที่รับใช้อยู่ข้างกายนายหญิง แล้วทำไมนายหญิงถึงต้องเลือกนางด้วยเจ้าคะ......นายหญิง บ่าวโดนบีบจนไร้หนทางจะเดิน บ่าวข้อร้อง ได้โปรดอย่าบอกท่านแม่ทัพเลยนะเจ้าคะ!"

ในห้องมีเพียงเสียงร้องไห้ของเซียงซั่น

ผ่านไปพักใหญ่ หลิ่วเหมยอู่ก็หัวเราะขึ้นมาอย่างน่ากลัว แล้วพูดขึ้นเสียงเบา : "เซียงซั่น ข้าไม่ได้ถามเรื่องนี้กับท่านแม่ทัพตั้งแต่แรก ข้าแค่เพียงอยากจะหลอกถามเจ้า นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะหลงกล"

เซียงซั่นแข็งทื่อไปทั้งตัว จ้องหลิ่วเหมยอู่น้ำตานองหน้า

หลิ่วเหมยอู่พูดขึ้นต่อว่า : "เจ้าบอกว่าท่านแม่ทัพขืนใจเจ้า แต่ตอนหลังข้าก็กลับมาคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน เย็นวันนั้นจู่ๆ เจ้าตั้งใจไปส่งซุปอย่างไม่มีต้นสายปลายเหตุ อีกทั้งยังเจอเข้ากับอวิ๋นเอ๋อร์ด้วย แต่คืนนั้นเจ้ากลับแอบไปเก็บถ้วยเองลับหลังข้า แสดงว่าเจ้าเองได้เตรียมแผนล่วงหน้าเอาไว้แล้ว"

หลิ่วเหมยอู่กดดันนางเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ : "เป็นเจ้าเองที่เป็นคนใส่ยาลงไปในน้ำซุปนั่น แล้วโยนความผิดทั้งหมดให้อวิ๋นเอ๋อร์ใช่หรือไม่? เป็นเจ้าเองต่างหากที่เป็นฝ่ายให้ท่าท่านแม่ทัพ ฉวยโอกาสตอนที่เขาไม่มีสติสัมปชัญญะ แล้วปีนขึ้นเตียง! ทั้งหมดนี่ เป็นแผนที่เจ้าวางไว้ตั้งแต่แรกแล้ว!"

"บ่าวเปล่านะเจ้าคะ......บ่าวไม่ได้ให้ท่าท่านแม่ทัพเลย"

คำพูดที่เซียงซั่นพูดออกมา หลิ่วเหมยอู่ไม่ได้เชื่อเลยแม้แต่นิดเดียว

วันนี้หลังจากที่ละครที่สวนจบลง ยังแอบได้ยินบ่าวรับใช้สองคนที่พากับนินทา ว่าก่อนหน้านี้ท่านแม่ทัพเคยได้เข้าห้องของเซียงซั่นในกลางดึก!

หลิ่วเหมยอู่จึงตบหน้าเซียงซั่นดังสนั่น และย้ำเท้าลงบนร่างของนางจนล้มลง พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "นังตัวดี ที่ผ่านมาเห็นข้าใจดีเกินไปหรือ เจ้าถึงกล้าทำเยี่ยงนี้กับข้า! นังเนรคุณ!"

หลิ่วเหมยอู่ตะโกนเสียงดุดัน เซียงซั่นเองก็ร้องไห้อย่างหนัก

เมื่อหลิ่วเหมยอู่สงบลงแล้ว จู่ๆ สีหน้าของหลิ่วเหมยอู่ก็เปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาบาง : "เซียงซั่น ถึงแม้ว่าเจ้าจะทรยศหักหลังข้า แต่ข้าก็จะเก็บมันไว้เป็นความลับ เจ้าวางใจเถอะ ตำแหน่งสาวใช้ปรนนิบัติข้างกายท่านแม่ทัพก็ยังให้เจ้าเป็น ไม่อย่างนั้นคนอื่นจะนึกว่าข้าใจแคบกับเจ้าเอาได้"

เซียงซั่นเงยหน้าขึ้นมองด้วยความไม่เชื่อ

หลิ่วเหมยอู่พูดต่อว่า : "แต่หากว่าเจ้าไม่ยินยอมที่จะเป็น แบบนี้ก็คงโทษข้าไม่ได้หรอก จริงหรือไม่?"

พูดจบหลิ่วเหมยอู่ก็จ้องมองเซียงซั่นอย่างละเอียด แล้วพูดขึ้นต่อว่า : "ได้ยินมาว่าเจ้าเป็นบ่าวรับใช้ที่หน้าตาสะสวยที่สุดในจวนท่านแม่ทัพ วันนี้พอได้มองดีๆ แล้ว หน้าตาก็สวยงามหมดจด ตามที่เขาว่า แต่ก็เป็นเพียงแค่บ่าวรับใช้ หน้าตาสวยจะมีประโยชน์อะไร? เอาไว้มาให้ท่าเจ้านายหรอกหรือ?"

ที่แท้แล้วที่อวี้เยี่ยนเคยบอกว่าเซียงซั่นหน้าตาสะสวยไม่เป็นรองใคร ไม่ใช่คำพูดไม่มีมูล แต่กลับเป็นเรื่องจริงต่างหาก

แต่พอคำพูดพวกนี้ถูกพูดจากปากของหลิ่วเหมยอู่ มันไม่ได้ทำให้เซียงซั่นรู้สึกถูกชมเลยแม้แต่นิดเดียว แต่กลับรู้สึกท่วมท้นไปด้วยความหวาดกลัวแทน

ชั่วอึดใจต่อมา หลิ่วเหมยอู่ก็ดึงปิ่นปักผมออกมา โยนลงบนพื้นต่อหน้าเซียงซั่น พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ใช้ปิ่นปักผมนี้ กรีดหน้าของตัวเองซะ"

เซียงซั่นรีบส่ายหน้าทันที ถอยหลังรวด : "ไม่เจ้าค่ะนายหญิง.....บ่าาวผิดไปแล้ว......ครั้งนี้บ่าวสำนึกผิดแล้วจริงๆ......"

แววตาของหลิ่วเหมยอู่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง และเอ่ยขึ้นว่า : "เจ้าอยากตายหรือว่ายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ เจ้าก็เลือกเอาเองแล้วกัน หากวันนี้เจ้าไม่ยอมทำ ข้าจะไปบอกเรื่องที่เจ้าวางยาในน้ำซุปกับท่านแม่ทัพ"

เซียงซั่นใบหน้าขาวซีดไร้ซึ่งเลือดฝาด