ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 552

ซูเจ๋อนวดดวงตาให้เฉินเสียนเบาๆ เพื่อจะให้เธอรู้สึกสบาย เขายิ้มขึ้นที่มุมปาก พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ข้าคือพ่อของเขา มีอะไรให้น่าขอบคุณกัน”

เฉินเสียนกอดเขาแนบแน่น พูดขึ้นพึมพำว่า : “ซูเจ๋อ ด้านนอกลมพัดค่อนข้างแรง แต่ข้ากลับรู้สึกอุ่นใจเป็นอย่างมาก ชั่วชีวิตนี้ มีแค่ท่านกับซูเซี่ยนที่คอยอยู่เคียงข้างข้า ข้าก็ไม่ต้องการสิ่งอื่นใดอีกแล้ว”

ซูเจ๋อปลอบใจเธอแล้วทั้งคู่ก็ผล็อยหลับไปอย่างสงบ

ตื่นเช้ามาในวันรุ่งขึ้น ก็ยังคงเป็นเช้าที่สาดส่องไปด้วยแสงแดดสว่างจ้าแต่ไร้ซึ่งความอบอุ่น

เฉินเสียนให้แม่นมซุยเก็บข้าวของสัมภาระ พวกเขากำลังเตรียมตัวจะเริ่มออกเดินทางจากที่แห่งนี้

ก่อนที่จะออกเดินทาง ซูเจ๋อก็ได้อุ้มซูเซี่ยนด้วยมือเดียว พร้อมกับพาเฉินเสียนมุ่งหน้าไปยังเนินเขาด้านหลังของหมู่บ้าน ในมือของเฉินเสียนนั้นถือตะกร้าไว้หนึ่งใบ ด้านในของตะกร้ามีธูปเทียนและขนมนิดหน่อยที่เตรียมไว้

ซูเจ๋อบอกว่าจะพาเธอไปพบท่านแม่ของเขา ปีนั้นท่านแม่ของเขาถูกฝังอยู่ข้างเนินเขาลูกนี้

ผ่านไปแล้วยี่สิบกว่าปี ไม่รู้ว่าตอนนี้ที่นั่นสภาพจะเป็นยังไงบ้าง

เฉินเสียนเดินอยู่บนเนินเขา ลมที่หนาวเย็นพัดโชยเส้นผมและชายกระโปรงของเธอ ดุจบุปผาที่กำลังเบ่งบานต้านลมอยู่บนปลายหน้าผาอย่างภาคภูมิ

ชุดกระโปรงสีส้มอ่อนของเธอและชุดสีดำสนิทของซูเจ๋อเรียงเข้าด้วยกัน ดูแล้วกลมกลืนเข้ากันอย่างบอกไม่ถูก

เจ้าตัวกลมที่อิงอยู่บนไหล่ของซูเจ๋อ ที่ทั้งขาวและเนียนนุ่ม ถูกห่อหุ้มไปด้วยเสื้อผ้าที่ค่อนข้างหนา บนหัวของเขายังสวมหมวกที่หนาเอาไว้อีกด้วย

เมื่อถึงด้านข้างของเนินเขาแล้ว ก็เห็นสุสานที่กระจัดกระจายออกไปหลายที่ หัวหลุมศพถูกหันหน้ามายังทิศทางใต้ ที่สามารถมองออกไปได้กว้างไกลมากยิ่งขึ้น

ซูเจ๋อพาเฉินเสียนเดินมาจนถึงสุสานกองหินกองหนึ่ง มีหญ้ามากมายผุดออกมาจากช่องว่างระหว่างก้อนหิน ทุกอย่างดูเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ทั้งโดดเดี่ยวและเงียบเหงา

ซูเจ๋อยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพอยู่เนิ่นนาน จากนั้นก็เอื้อมมือไปถอนหญ้าบนหลุมฝังศพออก แล้วจึงพูดกับเฉินเสียนว่า : “นี่คือท่านแม่ของข้า”

เฉินเสียนวางซูเซี่ยนลงบนพื้นด้านข้างที่ว่าง และได้กำชับเขาว่าห้ามเดินไปไหน แล้วจึงค่อยลงมือจัดการถอนและเก็บกวาดหญ้าที่อยู่บนหลุมฝังศพพร้อมกับซูเจ๋อ พลางถามขึ้นว่า : “นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กลับมา?”

“ลืมไปแล้ว ตอนที่ท่านพ่อของท่านยังอยู่ ข้ายังมีโอกาสมาไหว้หลุมฝังศพเสมอ จากนั้นมา ข้าก็ไม่มีโอกาสได้กลับมาไหว้อีกเลย”

หลุมฝังศพหันหน้าไปยังทิศใต้ คิดว่าคงเพราะเขาอยากจะให้ท่านแม่ของเขาได้เห็น ว่าตัวเขานั้นกำลังเดินมุ่งหน้าไปยังทางทิศใต้

ในขณะที่เฉินเสียนกำลังจัดการกับต้นหญ้าเหล่านี้อยู่นั้น จู่ๆ ซูเจ๋อก็พูดขึ้นว่า : “ตอนนั้นข้าไม่สามารถทำอะไรได้ หลุมศพหลุมนี้ ท่านพ่อของท่านเป็นคนช่วยข้าฝังและนำหินเหล่านี้มากองเป็นหลุมศพ”

เฉินเสียนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ รู้สึกแสบจมูกเล็กน้อยเหมือนจะร้องไห้

ในตอนนั้น เขาโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่งพิงแค่ไหน เพียงเพราะมีคนช่วยเขาฝังศพท่านแม่ของเขา ให้ท่านแม่ของเขาได้หลับอย่างสงบน่ะหรือ? ที่ทำให้เขาจดจำบุญคุณไม่รู้ลืม และได้ชดใช้บุญคุณมาทั้งชีวิตแบบนี้?

เฉินเสียนจึงพูดขึ้นว่า : “เล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่?”

ซูเจ๋อใช้คำพูดที่เรียบง่ายและชัดเจนที่สุดในการบอกเล่าเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในอดีต : “ตอนที่กำลังถูกมือสังหารตามฆ่าอยู่นั้น ก็เจอท่านพ่อของท่านที่กำลังเดินทางมุ่งหน้าไปยังพรมแดนทางตอนเหนือของเป่ยเจียงเข้าพอดี เขาจึงได้ช่วยข้าไว้ ส่วนท่านแม่ของข้านั้น เพราะต้องการช่วยข้า จึงถูกสังหาร ไม่อาจต้านลิขิตสวรรค์”

“แล้วท่านพ่อของท่านล่ะ?” เฉินเสียนครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดก็ถามคำถามที่อยากถามมาตั้งนานแต่ไม่เคยได้มีโอกาสถามสักครั้ง

“ท่านพ่อหรือ” ซูเจ๋อพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย : “ไม่รู้สิ เหมือนจำได้เลือนรางว่าท่านแม่ของข้านั้นตั้งหน้าตั้งตารอเขากลับมาทุกวัน แต่จนถึงวันที่นางตาย เขายังคงไม่ได้กลับมาอยู่ดี”

ผ่านไปครู่หนึ่ง เฉินเสียนจึงพูดขึ้นว่า : “ไม่แน่เขาอาจจะกำลังประสบกับความยากลำบากอะไรบางอย่างก็ได้ เหมือนท่านกับซูเซี่ยนในตอนแรกไง”

เฉินเสียนย่อตัวลงหน้าหลุมฝังศพ เธอจุดธูปและเทียน ซูเจ๋อลูบผมของเธอเบาๆ แล้วจึงย่อตัวลงข้างเธอ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ไม่เป็นไรหรอก ในความทรงจำของข้านั้น เขาไม่ได้สำคัญอะไรมากมายอยู่ดี”

เฉินเสียนหันหน้าไปกวักมือเรียกซูเซี่ยน พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “อาเซี่ยน มานี่เร็ว มาทำความเคารพท่านย่าของเจ้าเร็ว”