ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 558

เหมยอู่ร้องไห้ตัวโยน ราวกับอย่างจะเอื้อยเอ่ยออกมาก็ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยได้ แต่ทว่ากลับทำให้ชายหนุ่มสนใจมากยิ่งขึ้น เริ่มแรกนางปฏิเสธไม่ยินยอมดื่มเหล้า ต่อมาเหล้านั้นก็ได้กรอกลงที่คอของนางแล้ว

สำหรับนายทหารที่กระฉับกระเฉงทรงพลัง เหล้ากับหญิงสาวเป็นสิ่งที่ลดลงให้น้อยลงไม่ได้อย่างแน่นอน

เวลาด้านนอกก็ค่ำแล้ว ตอนที่ฉินหรูเหลียงลุกขึ้นกล่าวลา คิดไม่ถึงว่าเหมยอู่วิ่งโซซัดโซเซมาจากด้านใน กระโปรงบางเบาพลิ้วไว้นั่นอยู่ใต้แสงไฟขมุกขมัว ราวกับผีเสื้อตัวหนึ่งที่โบยบิน

เหมยอู่วิ่งชนทางด้านหลังของฉินหรูเหลียง สวมกอดเขาจากทางด้านหลังตามอำเภอใจ จับที่ปลายเสื้อของเขาแล้วร่ำไห้อ้อนวอนว่า“ท่านแม่ทัพ พาเหมยอู่ออกไปจากที่นี่เถิดเจ้าค่ะ เหมยอู่ขอร้องนะเจ้าคะ .......ข้าผิดไปแล้ว ข้ารู้ว่าผิดไปแล้วจริงๆ.......”

ฉินหรูเหลียงเงียบ

ตอนที่เหมยอู่คิดว่าเขากำลังเปลี่ยนใจ แต่ทว่าเขากลับบีบที่ข้อมือของเหมยอู่ ทิ้งนางไปให้กับนายทหารด้านหลังที่ตามนางออกมา

ฉินหรูเหลียงกล่าวเสียงเย็นชาว่า “ดูนางระบำของเจ้าให้ดี”

นายทหารผู้นั้นตกใจ รีบพยักหน้ารับแล้วกล่าวว่า“เป็นข้าที่สะเพร่า ทำให้นางเสียมารยาทกับท่านแม่ทัพ ท่านแม่ทัพโปรดอภัยด้วย！”

สิ่งใดฉินหรูเหลียงก็ไม่ได้พูดมากความอีก เดินจากไปด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

นายทหารที่ออกมาตามคนนี้เดิมทีเขาไม่ใช่เจ้าของงาน เขาถูกใจนางระบำคนนี้ ทันทีหลังจากนั้นก็เมาโซเซเดินตามออกมา ตอนนี้เพราะนางระบำนี้ ทำให้เขาถูกท่านแม่ทัพด่า อดไม่ได้ที่จะมีความโกรธเคืองเล็กน้อย

เหมยอู่ไม่สามารถมองฉินหรูเหลียงออกไปจากที่นี่ต่อหน้าต่อตาได้ ยังคงดิ้นรอดรัดเขาไว้ตามอำเภอใจ ทำใจความโมโหของนายทหารนั่นปะทุขึ้น

เขาออกแรงลากเหมยอู่กลับไป แต่ทว่าไม่ได้กลับไปในงานเลี้ยงสังสรรค์ แต่กลับลากผ่านมุมกำแพง มาที่มุมกำแพงที่อยู่ด้านข้างห้องโถง ตรงนั้นมีเงาของต้นไม้ปิดบังอยู่ ราวกับจะมองเห็นเลือนราง

“ท่านคิดจะทำสิ่งใด…...”

“นางระบำชั้นต่ำผู้หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าจะคิดลมๆแล้งๆเข้าหาเกาะท่านแม่ทัพ เจ้าหน้าตาสะสวยเล็กน้อย แต่ยังไม่ถึงขึ้นที่สวยงามตระการตาหรอกนะ”

นายทหารผู้นั้นพูด แล้วถลกกระโปรงของเหมยอู่ขึ้นด้วย ถอดกางเกงตัวเองแล้ว

เหมยอู่น้ำตารวยรินไม่ขาดสาย พละกำลังแรงของนางจะต่อสู้นายทหารอย่างนี้ได้ที่ไหนกันละ นายทหารนั่นปฏิบัติกับนางเยี่ยงไก่ตัวเล็กๆตัวหนึ่งอย่างผ่อนคลาย

“ขอร้องล่ะ ท่านอย่าทำเช่นนี้เลย.......”

นายทหารกล่าวด้วยความมึนเมาว่า “นางระบำ ก็เลี้ยงดูไว้เล่น เมื่อครู่ได้ยินมาว่าเจ้าก็ถูกคนอื่นส่งต่อเปลี่ยนมือมา ไม่รู้ว่าปรนนิบัติเจ้านายมาเท่าไหร่แล้ว ตอนนี้ยังเสแสร้งสูงส่ง?”

เหมยอู่กำลังคิดจะดิ้นร้นร้องเสียงดัง นายทหารนั่นกล่าวอย่างมีความสนุกคึกครื้นว่า “เจ้าอยากร้องก็ร้องเถิด อีกสักครู่เรียกชายหนุ่มที่อยู่ห้องโถงมา ค่ำคืนนี้ก็จะได้มีอะไรกับเจ้าด้วย”

พูดแล้วเขาก็กักตัวเหมยอู่ไว้ตรงผนัง ดึงกระโปรงของนางแล้วแยกขาเรียวออก ยืดออกตัวเองออกมาแล้วแนบชิดเข้าไป ทอดถอนหายใจออกมาอย่างผ่อนคลายอารมณ์

เหมยอู่เจ็บปวดทุกข์ทรมานยากที่จะรับไหว สุดท้ายเลยกัดฟันไม่ส่งเสียงร้องออกมา

นายทหารนั่นถือโอกาสอารมณ์ครึ้มในการดื่มเหล้ามา ความอ่อนโยนไม่มีแม้แต่น้อย จับที่เอวของเธอแล้วกระทุ้งระรัว เหมยอู่ทำได้เพียงกัดริมฝีปากแดงฉ่ำร้องไห้สะอึกสะอื้นรองรับน้ำหนักไว้ ต่อมาเธอค่อยๆผ่อนคลาย การร้องไห้สะอึกสะอื้นนั่นมีความประสบสอพลอตาเยิ้มอยู่อย่างบางเบา และก็เปลี่ยนทีละน้อยกลายเป็นเสียงครางกะเสร่า

นายทหารนั่นยิ่งคึกคะนอง เคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่ง ผมดกดำเหมยอู่กระจาย ชายตามองด้วยความเสน่ห์หาราวกับผ้าไหมละมุน

นายทหารกล่าวหยอกล้อว่า “เป็นหญิงใจง่ายที่แท้จริง ยังเสแสร้งเป็นหญิงบริสุทธิ์ไร้มลทิน เพิ่งจะไม่กี่ครั้งก็ทำให้เจ้าน้ำแตกทะลักออกมาแล้ว สนุกมากหรือไม่?”

เวลานี้ขาทั้งสองข้างของเหมยอู่รัดอยู่บนเอวสอบของนายทหาร ช่วยให้เขาเข้ามาลึกที่สุด

ร่างกายเหมยอู่อ่อนปวกเปียกอยู่ที่ผนัง ทะลุผ่านผนังห้องออกมา ราวกับได้ยินเสียงคึกครื้นในห้องโถง