ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 564

เฉินเสียนกัดลงไปบนไหล่ของซูเจ๋อเพื่อเพิ่มรอยแผลให้เขา

ซูเจ๋อหัวเราะเบาๆ เป็นการแลกเปลี่ยน “อาเสียน กัดแรงๆ เถิด ข้าแทบรอให้ท่านกัดจนเนื้อหลุดไม่ไหว ถึงแม้เลือดจะไหลริน ถึงแม้จะเจ็บจนทรมาน แต่ก็หาเทียบได้กับความรักที่อยู่ภายในใจข้า”

เฉินเสียนอยากจะกัดเขาแรงๆ อยากทิ้งรอยประทับที่ยากจะเลือนหายไว้บนเรือนร่างของเขา แต่สุดท้ายกลับกัดไปร้องไห้ไป ลืมไปเลยว่าอยากจะกัดลงไปหนักๆ

“วังหลังมีไว้เพื่อคนคนเดียว” ซูเจ๋อยิ้มในหน้า ปล้นชิงความหวานจากเธออย่างอบอุ่นลึกซึ้งและดุเดือด เขาเอ่ยคำพูดอันกินใจที่ข้างหู ทว่ากลับฟังดูอ้างว้างอย่างประหลาด “ข้าซาบซึ้งใจมาก มากจนยากจะเห็นแก่ตัว ช่วยทำให้ความเห็นแก่ตัวของท่านสมปรารถนา”

“แต่จะเป็นไปได้อย่างไร ข้ายังต้องดูแลให้ท่านมีชีวิตที่มั่นคงปลอดภัย... ต้าฉู่สงบ ผู้เป็นที่รักย่อมสงบ ต้าฉู่วุ่นวาย ผู้เป็นที่รักย่อมไม่ปลอดภัย”

ในตอนนั้นเฉินเสียนรู้สึกเหมือนตัวเองติดอยู่ในกับดัก ต่อสู้อย่างสิ้นหวังเหมือนสัตว์ป่าที่จนมุมอยู่ในกรง

เธอลูบไล้ลอยแผลเป็นบนแผ่นหลังของซูเจ๋อครั้งแล้วครั้งเล่า ดวงตาพร่าเลือนไปด้วยหยดน้ำใสๆ ที่ไหลออกมาจากขอบตา

ซูเจ๋อจูบซับน้ำตาที่หางตาของเธอ เคลื่อนลงมาที่ลำคอขาวนวล นัยน์ตาเรียวยาวเต็มไปด้วยความลุ่มลึกที่ยากจะหยั่งถึง เขาไม่เคยยอมให้เธอได้เห็นเลยว่าภายใต้เปลือกอันเฉยเมยนั้นมี ซ่อนคลื่นแห่งความกลัวแบบไหนเอาไว้

คนที่ต่อสู้อย่างสิ้นหวังอยู่ในกับดักไม่ได้มีเพียงแค่เฉินเสียน พวกเขาต่างอยากกำจัดโซ่ตรวนและครอบครองซึ่งกันและกันเช่นนี้

“อาเสียน ท่านคือภรรยาของข้า ท่านกับข้ากราบไหว้ฟ้าดินกันแล้ว หลังจากรับองค์ชายหกแห่งเย่เหลียงเข้ามาที่วังหลัง ท่านไม่จำเป็นต้องกราบไหว้ฟ้าดินกับเขาอีก ไม่จำเป็นต้องแลกจอกสุรากับเขา หรือยอมให้เขาแตะเนื้อต้องตัวท่าน”

“ท่านต้องจำไว้ว่า เขาไม่ใช่พระสวามีของจักรพรรดิ เขาเป็นเพียงแค่ตัวประกัน เป็นหมากตัวหนึ่งที่อยู่ในมือของท่าน”

“ข้าไม่ต้องการ...”

ซูเจ๋อหัวเราะเบาๆ ที่ข้างหูของเธออีกครั้ง จากนั้นจึงเอ่ยด้วยเสียงที่สั่นเล็กน้อย “เช่นนั้นก็คิดเสียว่ามีคนมาขออาศัยอยู่ในวังหลัง”

“ถ้าในอนาคตข้าไม่อาจยืนอยู่เคียงข้างท่านในนามของซูเจ๋อได้อีกต่อไป ข้าจะลบชื่อของข้าทิ้งและไปเป็นนายบำเรอของท่าน เช่นนี้ดีหรือไม่”

เฉินเสียนส่ายหน้า “ไม่ดี ไม่ดีเลยสักนิด”

“ขอเพียงท่านจำได้ว่าคนที่กราบไหว้ฟ้าดินกับท่านคือข้า เท่านี้ก็ไม่เป็นไรแล้ว”

ต่อมาเฉินเสียนก็ถามเขาว่า “ถ้าท่านเป็นจักรพรรดิ ท่านจะอภิเษกกับองค์หญิงแห่งเย่เหลียงไหม”

ซูเจ๋อนิ่งคิดนิดหนึ่งก่อนจะตอบอย่างแจ่มใสว่า “โชคดีที่คนที่เป็นจักรพรรดิคือท่าน ข้ายอมให้ท่านทำผิดต่อข้า ข้ายอมทำผิดต่อคนทั้งโลก แต่ข้าจะไม่ยอมทำผิดต่อท่าน”

ถ้าเขาไม่ทำเช่นนี้ เขาก็คงไม่ใช่ซูเจ๋อ

เฉินเสียนหลับไปด้วยความงุนงงยามเมื่อฟ้าใกล้สาง เป็นครั้งแรกที่เธอไม่ได้ไปที่ราชสำนักในยามเช้านับแต่ขึ้นครองราชย์

เหล่าขุนนางต่างแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเรื่องที่ซูเจ๋อพักค้างคืนที่พระตำหนักไท่เหอ และวันต่อมาก็ยังไม่มีข้อราชการฟ้องร้องเกี่ยวกับเขาส่งมารบกวนในพระตำหนัก

เหล่าขุนนางชั้นผู้ใหญ่มีเป้าหมายของตนเอง และเพื่อเป้าหมายนั้น พวกเขาจึงยอมถอยได้บ้างตามความเหมาะสม

แต่ถ้าในท้ายที่สุดพวกเขาไม่บรรลุเป้าหมาย พวกเขาจะเริ่มไต่สวนเรื่องนี้อีกครั้งเพื่อเล่นงานซูเจ๋อ

ตั้งแต่ที่ซูเจ๋อเข้ามาที่พระตำหนักไท่เหอเมื่อคืนก่อน เขาไม่ได้เหลือหนทางเอาไว้ให้เธอเลย หลังจากตื่นจากความฝัน เฉินเสียนก็ตระหนักได้ว่าเธอถูกซูเจ๋อจัดวางตำแหน่งไว้เรียบร้อยแล้ว

เขาวางตัวเองไว้บนยอดพายุที่โหมกระหน่ำ ไม่เหลือโอกาสไว้ให้เธอเปลี่ยนใจหรือถอยหนี ถ้าเธอไม่ตกลง ขุนนางเหล่านั้นจะลงมือกับเขา