ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 57

“ชั่วครู่นี้ตรงประตูมีคนใช่หรือไม่?”

“ไม่มีนะเพคะ องค์หญิงตาลายแน่เลยเพคะ เป็นเงาของต้นไม้เพคะ”

อวี้เยี่ยนตาสว่างเปิดโลก รู้สึกว่าการเต้นระบำนี้ถ้าร้องภายในห้องส่วนตัวก็เป็นสิ่งที่น่าสนใจยิ่ง

อวี้เยี่ยนตรงเข้ามาประคองแล้วเอ่ย“บ่าวประคององค์หญิงกลับห้องพักผ่อนก่อนนะเพคะ”

เฉินเสียนหอบหายใจพิงอยู่บนเตียง อวี้เยี่ยนหยิบผ้าแช่น้ำอุ่นที่แสงอาทิตย์สาดส่องมา เช็ดรอยยิ้มที่อยู่บนหน้าท้องของเฉินเสียนออก ยังคงเอ่ยอย่างมีความสุข“ต้องรีบเช็ดออกเพคะ จะให้แม่บ้านจ้าวเห็นไม่ได้นะเพคะ”

คิมหันตฤดูอากาศร้อน แม่บ้านจ้าวทำงานหนักอยู่ในห้องครัวเพียงลำพัง หลังจากนั้นอวี้เยี่ยนก็สับเปลี่ยนกับนางไปที่ห้องครัวเพื่อจัดอาหารสามมื้อกับยาสมุนไพรบำรุงร่างกายให้กับเฉินเสียน

ไม่ถึงสองวัน ตอนเที่ยงที่อวี้เยี่ยนยกอาหารมื้อเที่ยงมา ด้านหลังตามมาด้วยเจ้าแมวน้อยหนึ่งตัว ระหว่างเดินก็เรียกแมวเหมียวๆไปด้วย

พอเข้ามา อวี้เยี่ยนได้เอ่ยเสียงดังว่า“องค์หญิง เจ้าแมวน้อยตัวนี้ตามบ่าวมาเพคะ”

เฉินเสียนมองดู แมวสีครีมนั่น ไใช่เจ้าแมวน้อยตัวนั้นที่ก่อนหน้าเจอในห้องครัวของเรือนไม่ใช่หรือ

คล้ายกับว่ามันรู้จักเฉินเสียน เดินเตร่เข้ามาในห้องโดยที่ไม่เกรงกลัวเลยสักนิด

เฉินเสียนเอ่ยด้วยความขำขัน“เจ้าตะกละนี่ ต้องได้กลิ่นซุปปลาอย่างแน่แท้ เจ้าแบ่งซุปบางส่วนให้มันดื่มด้วยนะ”

อวี้เยี่ยนแบ่งซุปบางส่วนออกมา แล้ววางไว้ที่ซอกด้านใน เจ้าแมวน้อยตัวนั้นกินอย่างเอร็ดอร่อย

หลังจากที่ให้อาหารมันกินหนึ่งมื้อแล้ว คาดไม่ถึงว่ามันจะยังไม่ไป เจ้าแมวน้อยก้าวเดินอยู่จนเฉินเสียนต้องหันกลับมามอง

เฉินเสียนกวักมือเรียกเจ้าแมวน้อยให้มาหา เจ้าแมวน้อยกระโดดเข้าไปในอ้อมกอดของเธออย่างคุ้นเคย เธออุ้มเดินออกมาด้านนอก และเอ่ยว่า“อวี้เยี่ยน ไปเอาน้ำมาอาบให้เจ้าแมวน้อยตัวนี้หน่อย นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปข้าจะเลี้ยงดูมัน”

แม่บ้านจ้าวไม่เห็นด้วย เอ่ยว่า“ถ้าหากมันทำให้องค์หญิงได้รับบาดเจ็บจะทำเช่นไรกันล่ะเพคะ องค์หญิงห่างจากมันหน่อยเถิดเพคะ”

เฉินเสียนหรี่ตามอง คล้ายจะยิ้มก็ไม่ยิ้มเอ่ย “อย่าดูถูกเจ้าแมวน้อยตัวนี้เชียว มันฉลาดเฉียบแหลมเป็นอย่างมากนะ”

ภายในสวนสระวสันตฤดูเลี้ยงเจ้าแมวน้อยแล้ว ทำให้เพิ่มความสนุกสนานอยู่ไม่น้อย

เพียงแค่ไม่กี่วัน การกินอาหารของเจ้าแมวน้อยดีขึ้นทำให้ขนของเจ้าแมวน้อยนั้นมันขลับ ยิ่งน่ารักไร้เดียงสามากขึ้น ขนาดแม่บ้านจ้าวยังอดไม่ได้ที่จะรักเอ็นดูทะนุถนอม

มีบางเวลาที่เฉินเสียนพามันออกไปเดินเล่นนอกเรือน ฉินหรูเหลียงมองดูอยู่ไกลๆ และเป็นธรรมดาที่เขาก็รู้จักมันเช่นกัน

และก็มีบางเวลา ที่แมวออกมาเล่นข้างนอกสวนสระวสันตฤดูเพียงลำพัง แต่พอถึงเวลาก็กลับเข้าไป

มีครั้งหนึ่งที่ฉินหรูเหลียงบังเอิญเจอมัน เขาไม่ชอบเจ้าแมวน้อยตัวนี้ เป็นธรรมดาที่เจ้าแมวน้อยตัวนี้ก็ไม่ชอบเขาเช่นกัน

เจ้าแมวน้อยกับคนทะเลาะกันไม่ยอมแยก

หลังจากนั้นเจอกันบ่อยครั้งขึ้น ฉินหรูเหลียงมีการเตรียมตัวนำปลามาด้วย ทิ้งจากด้านบนลงต่อหน้าเจ้าแมวน้อย

เจ้าแมวน้อยเข้าไปดมใกล้ๆ หลังจากนั้นก็เตรียมจะเดินออกไปด้วยความเฉยชา

ฉินหรูเหลียงหรี่ตามอง เอ่ยว่า“ที่แท้เจ้าของเป็นเช่นไรก็มีสัตว์เลี้ยงที่ไม่เห็นคนในสายตาเช่นนั้น แม้แต่ปลาที่ข้าให้เจ้ากิน เจ้าก็กล้าที่จะไม่กินมัน? หยุดเดี๋ยวนี้！”

เวลาที่หลิ่วเหมยอู่รู้สึกร้อน นอกจากไปนั่งริมทะเลสาบแล้ว ส่วนใหญ่ก็อยู่ในเรือนดอกพุดตาน

นางได้ยินสาวใช้เซียงหลิงพูดว่าช่วงนี้ฉินหรูเหลียงมักจะชอบไปที่สวนดอกไม้

หลิ่วเหมยอู่ก็ได้เอ่ยถาม“ท่านแม่ทัพไปทำอันใดที่สวนดอกไม้?”

เซียงหลิงเอ่ยว่า“เหมือนกับว่าไปเล่นกับแมวตัวนั้นนะเจ้าคะนายหญิง”

“แมวมาจากที่ใดกันเล่า?”

เซียงหลิงเงียบแล้วเอ่ย “องค์หญิงเลี้ยงเจ้าค่ะ ”

หลิ่วเหมยอู่สีหน้าอึมครึมลง

นางนึกว่านางกับเฉินเสียนจะสามารถอยู่ด้วยกันอย่างสงบไม่ทะเลาะเบาะแว้งซึ่งกันและกันต่อไป คาดไม่ถึงว่าเฉินเสียนไม่ปรากฏตัว แมวของเฉินเสียนก็มาปรากฎตัว！

นี่หมายความว่าอย่างไร? วางแผนใช้แมวตัวนั้นมาดึงดูดเรียกร้องความสนใจจากท่านแม่ทัพหรือ?

ท่านแม่ทัพไม่มีทางที่จะถูกหญิงชั่วนั่นล่อลวงไป！