ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 58

“เฉินเสียน ท่านพูดให้ดีหน่อย”ฉินหรูเหลียงเอ่ยอย่างเย็นชา

เฉินเสียน เอ่ย“ยังมีอีก เหมยอู่ชอบ ข้าต้องยอมถอยให้? ท่านว่าถ้าหากนางชอบกระโถนในห้องของข้า ข้าต้องมอบมันให้กับนางใช่หรือไม่?”

หลิ่วเหมยอู่สีหน้าลำบากใจ ทำท่าทางจะส่งเจ้าแมวน้อยคืนให้กับเฉินเสียน แต่ทว่าชักช้าไม่ยินยอมยื่นมือออกไป ปากเอ่ยออกมาอย่างกล้ำกลืน“องค์หญิงไม่ยินยอมก็แล้วกันไปเถิดเพคะ ไม่ต้องเสียดสีเหมยอู่หรอกเพคะ”

ไม่รอให้เฉินเสียนเอาเจ้าแมวน้อยออกจากอ้อมกอดของนาง ฉินหรูเหลียงก็ก้าวเดินมาก่อนหนึ่งก้าวกดที่แมวนั้นไว้

ชั่วประเดี๋ยวเดียวเจ้าแมวน้อยก็ส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

มันกลัวมาก ขนาดสะกิดยังไม่กล้าที่จะสะกิดฉินหรูเหลียงเลย อาจจะเพราะเมื่อก่อนเคยได้รับความทุกข์เจ็บปวดมา

เฉินเสียนจ้องมองเขม็งที่มือของฉินหรูเหลียง ฉินหรูเหลียงเอ่ยอย่างไม่แยแส“ข้าสัญญาว่าจะให้เจ้าแมวน้อยตัวนี้กับเหมยอู่แล้ว ตอนนี้เพียงแค่แจ้งให้เจ้าทราบ ต่อให้เจ้าไม่ยินยอม เจ้าก็ต้องให้นาง”

เฉินเสียนถามอย่างเรื่อยเปื่อยร่องรอย“สัตว์เลี้ยงของข้าวนไปให้ท่านเป็นเจ้านายผู้ตัดสินตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“เหอะ นี่เป็นสิ่งของของจวนแม่ทัพ”

“ถ้าหากว่าข้าไม่ยินยอมให้นางเล่า?”

ฉินหรูเหลียงมองเธอด้วยความเย็นชา พลางเอ่ย“สัตว์เลี้ยงเล็กๆ วุ่นวายจนภายในเรือนไม่สงบ อย่างนั้นแล้วเจ้าแมวน้อยตัวนี้ตายไปก็ไม่อาลัยมันหรอก”

เพียงแค่ฉินหรูเหลียงค่อยๆออกแรง ชั่วพริบตาเดียวก็สามารถที่จะบีบคอเจ้าแมวน้อยที่อ่อนแอได้

พูดอย่างชัดเจน วันนี้หนึ่งคือให้หลิ่วเหมยอู่อุ้มเจ้าแมวน้อยไป หรือให้ฉินหรูเหลียงทำให้มันตาย ใครก็อย่าคิดเอามันกลับไป

เฉินเสียนสีหน้าเปลี่ยน“แม่ทัพฉิน คิดเล็กคิดน้อยกับเจ้าแมวน้อยที่อ่อนแอตัวหนึ่ง จิตใจที่รู้จักบาปบุญของท่านไม่รู้สึกเจ็บปวดหรือ?”

ฉินหรูเหลียงยิ้มอย่างเยือกเย็น“อย่างไรก็ดีกว่าท่าน ข้าก็ยังปฏิบัติต่อแมว แต่เจ้าจิตใจเหี้ยมอำมหิตปฏิบัติต่อคน”

เฉินเสียนหรี่ตาเอ่ยพูด“มีบางคนไม่ได้ดีเท่ากับเจ้าแมวน้อยเลย ข้าก็ลืมเสียแล้วว่าท่านแม่ทัพฉินไม่มีจิตใจที่รู้จักบาปบุญคุณโทษมาตั้งนานแล้ว เพื่อที่จะเอาใจเอาความรักจากหญิงสาว ท่านนี่ทำได้ทุกวิถีทางเพื่อจุดมุ่งหมายเสียจริงๆ”

เธอกระตุกยิ้มเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้าง เอ่ยอีกว่า“ผีเน่าย่อมเข้าคู่กับโลงผุ ท่านสองคนเลวทั้งคู่เหมาะสมกันเสียจริง！”

“ท่านว่าอะไรนะ? ท่านกล้านักก็พูดอีกครั้งสิ！”

หลิ่วเหมยอู่พูดเกลี้ยกล่อม “ท่านแม่ทัพระงับโทสะด้วยเจ้าค่ะ ระมัดระวังจะทำให้แมวบาดเจ็บจริงๆเจ้าค่ะ”

เฉินเสียนมองแมวด้วยแววตาสั่นหวั่นไหว เอ่ยอย่างราบเรียบ“ช่างเถิด ก็ไม่ใช่เป็นเพียงแค่แมวตัวเดียวหรอกหรือ ในเมื่อเหมยอู่ชอบมากเช่นนี้ ก็เอากลับไปเลี้ยงเถิด ข้าเชื่อว่าเหมยอู่อ่อนโยนเช่นนี้ ต้องเลี้ยงมันได้ดีแน่นอน ถ้าไม่คุ้นชินกับการเลี้ยง ก็กรุณาส่งกลับมาคืนให้กับข้า”

หลิ่วเหมยอู่ยิ้มหวานราวกับดอกไม้ ลูบที่ขนของเจ้าแมวน้อย และเอ่ย“มันกับหม่อมฉันใกล้ชิดกันมาก องค์หญิงวางใจเถิดเพคะ ไม่นานหม่อมฉันก็คุ้นชินที่มีมันเป็นเพื่อนเพคะ”

ในเมื่อได้รับแล้ว ยังจะให้เหตุผลที่มีชัยกับเธออีก

เพียงแค่เธอชอบ หลิ่วเหมยอู่ก็ต้องการที่จะแย่งไปทั้งหมด

เฉินเสียนไม่รู้สึกเลยว่าหลิ่วเหมยอู่จะดูแลเจ้าแมวน้อยตัวนี้ได้ดี

สำหรับเฉินเสียน มันไม่ได้เป็นเพียงแค่แมว แต่ยิ่งเธอยี่หระใส่ใจ หลิ่วเหมยอู่น่าจะยิ่งจับมันไว้ในมือแน่นขึ้น เธอทำได้เพียงเอ่ยว่าไม่ได้ใส่ใจยี่หระมันแล้ว

เธอไม่สามารถที่จะมองดูนิ่งเฉยให้เฉินหรูเหลียงฆ่ามันได้

น่าโมโหเสียจริงๆ

เฉินเสียนสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินไป และแขนเสื้อนั้นสะบัดโดนใบหน้าของหลิ่วเหมยอู

หลิ่วเหมยอู่ร้องด้วยความตกใจ แม้ว่าฉินหรูเหลียงจะโมโหเช่นไร เฉินเสียนก็ไม่เหลียวหลังกลับมาแล้ว

เพียงแค่ชายหญิงคู่นี้ไม่มีความสุข แล้วเธอก็ต้องไม่มีความสุขด้วย?

“เฉินเสียน ท่านหยุดเดี๋ยวนี้！”ฉินหรูเหลียงตะคอกเสียงดัง“ขอโทษเหมยอู่ซะ！”

เฉินเสียนยืนอยู่ใต้แสงอาทิตย์ หันหลังกลับตามอำเภอใจไม่แยแส หรี่ตามองใบหน้ายิ้มสดใส เอ่ยว่า“ท่านทั้งสองรีบไสหัวไป！ขอโทษปู่ท่านสิ！จำคำพูดข้าไว้ให้ดี เจ้าแมวน้อยตัวนี้ถ้าหากขนน้อยแม้แต่เส้นขนเดียว ข้าจะให้หลิ่วเหมยอู่ต้องถลกหนังตนเอง！”

ตอนนี้มันถูกหลิ่วเหมยอู่แย่งชิงไปแล้ว ก็เหมือนขาดคนในครอบครัวไปหนึ่งคน

ภายในเวลาอันสั้นนี้สวนสระวสันตฤดูก็เกิดความเงียบสงัด

เดิมทีแม่บ้านจ้าวไม่ชอบแมว แล้วจากนั้นก็ค่อยๆมีความรู้สึกรักเอ็นดูเจ้าแมวน้อย หลังจากที่ได้ยินว่ามันถูกหลิ่วเหมยอู่เอาไปแล้ว ก็มีความรู้สึกเสียใจ แต่ก็ไม่มีกำลังพอที่จะช่วยเหลืออะไรได้

แม่บ้านจ้าวเอ่ยปลอบใจ“องค์หญิงไม่ต้องเศร้าใจเพคะ กลับไปบ่าวจะไปดูที่ห้องครัวว่ายังมีแมวอีกหรือไม่นะเพคะ จะอุ้มกลับมาให้องค์หญิงเลี้ยงอีกหรือหากว่าไม่มี บ่าวจะให้พ่อบ้านไปเอาที่เรือนคนอื่นมาให้หนึ่งตัวเพคะ”

เฉินเสียนเดินเข้าห้อง นั่งลงบนเก้าอี้ หรี่ตามองดอกไม้สีสันสวยงามที่อยู่ด้านนอกหน้าต่าง แสงอาทิตย์สาดส่องสวยงาม

เธอไม่เอื้อนเอ่ยสักคำ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองสิ่งใด และไม่ต้องพูดถึงความโศกเศร้าเสียใจหรือว่าท่าทางที่โมโหกริ้วโกรธยิ่งไม่มี

แม่บ้านจ้าวพูดกับอวี้เยี่ยนที่อยู่ด้านนอกว่า“เจ้าเข้าไปเกลี้ยกล่อมปลอบองค์หญิงดีๆ ข้าจะไปยกน้ำซุปหวานมาให้องค์หญิง”

อวี้เยี่ยนพยักหน้ารับทราบ แม่บ้านจ้าวจึงได้หมุนตัวออกไป อวี้เยี่ยนถึงได้ย่องเท้าเข้าไปในห้องเงียบๆ

“องค์หญิง…....”เฉินเสียนนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างเป็นเวลานานแล้ว อวี้เยี่ยนเป็นห่วงจึงตะโกนเรียก

เฉินเสียนดึงสติกลับมา เลิกคิ้วด้วยความคุ้นชิน หันกลับมามองอวี้เยี่ยน แสงอาทิตย์ที่อยู่นอกหน้าต่างขับดวงตาสีดำคู่นั้นของเธอให้เด่น เหมือนกับมีน้ำตาที่หลั่งออกมาไม่เหือดแห้ง

อวี้เยี่ยนถูกสายตาของเธอดึงดูดไป ไม่รอให้เอ่ยปาก เฉินเสียนก็ชิงเอ่ยก่อน“ยาขี้ผึ้งครั้งก่อนที่ใช้รักษารอยแผลเป็นยังมีเหลืออยู่หรือไม่?”

อวี้เยี่ยนรีบเอ่ยตอบ“ยังเหลืออีกเล็กน้อยเพคะ แต่ก็ไม่มากแล้วเพคะ”

หลังจากที่ใบหน้าของเฉินเสียนหายดีแล้วนั้น ยาขี้ผึ้งที่เหลือก็ไม่ได้ใช้อีก อวี้เยี่ยนคิดว่าต่อไปถ้าหากผิวหนังมีรอยอะไร ยังสามารถเอามาใช้รักษารอยแผลได้

เฉินเสียนลุกขึ้นยืน“ไปเอามาให้ข้า”

อวี้เยี่ยนหมุนตัวไปหยิบยาขี้ผึ้งออกมาจากตลับเครื่องแต่งหน้า อีกด้านก็เอ่ยถาม“เหตุอันใดองค์หญิงถึงได้ต้องการสิ่งนี้อย่างกะทันหันเพคะ?”

เพียงแค่สามารถที่จะดึงดูดความสนใจของเฉินเสียนได้ ครั้งนี้เฉินเสียนจะทำสิ่งใดนางก็พร้อมที่จะเคียงข้างสนับสนุน