ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 578

เมื่อเหล่าขุนนางต่างได้ลงมือทำตามขั้นตอนนี้แล้ว เฉินเสียนคิดว่าเธอก็ควรกล้าที่จะเดินไปข้างหน้า แม้เท้าที่จะต้องก้าวออกไปนั้น จะเต็มไปด้วยขวากหนามทิ่มแทง เธอก็ไม่รู้สึกหวาดหวั่น

เหล่าขุนนางยังคงอยู่ในภวังค์ขณะหนึ่ง

ฉินหรูเหลียงเงยหน้ามองขึ้นไปบนบัลลังก์มังกรที่มีผู้หญิงนั่งอยู่ ใบหน้าเธอของเธอไม่มีแม้แต่ความอ่อนโยน เต็มไปด้วยความแน่วแน่และเด็ดเดี่ยว

ดูเหมือนว่าเรื่องราวมาถึงตอนนี้แล้ว เรื่องขององค์ชายใหญ่ก็ควรได้รับการเปิดเผยโดยเขาเสียที

หลังจากนั้น สายสัมพันธ์ที่ทุกคนคิดว่าเขาและเฉินเสียนมีต่อกันก็จะหายไป

อย่างไรก็ตาม มันเป็นเพียงสิ่งที่ทุกคนคิด ฉินหรูเหลียงรู้ดีว่า เขาและเฉินเสียน ไม่ได้มีสายสัมพันธ์ต่อกันมานานแล้ว และเรื่องนี้ก็คงต้องถูกเปิดเผยไม่ช้าก็เร็ว

ฉินหรูเหลียงพูดกับเฉินเสียนก่อน "ฝ่าบาทได้โปรดขอให้หม่อมฉันได้พูดความจริง"

เฉินเสียนกล่าว "เจ้าบอกพวกเขาแทนข้า"

และจังหวะนั้นบรรดาเหล่าขุนนางต่างก็จับจ้องไปที่ฉินหรูเหลียง

ฉินหรูเหลียงกล่าวอย่างเคร่งขรึม "ข้าและฝ่าบาท ถึงแม้จะเคยเป็นสามีภรรยากันในตอนแรก แต่ก็ไม่เคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งเกินเลย งานอภิเษกที่จัดขึ้นในตอนนั้น เพียงเพราะเป็นแผนการและเพื่อความปลอดภัยขององค์จักรพรรดิเท่านั้น เพราะฉะนั้นองค์ชายใหญ่จึงไม่ใช่ลูกของข้า"

บรรดาเหล่าขุนนางต่างอ้าปากค้าง

ไม่ใช่ฉินหรูเหลียง แล้วจะเป็นใครกัน?

คำพูดของฉินหรูเหลียงชี้แจงความสัมพันธ์ระหว่างตัวเขากับเฉินเสียนเท่านั้น แต่สำหรับใครคือบิดาผู้ให้กำเนิดองค์ชายใหญ่นั้น เขาไม่ได้กล่าว

เรื่องนี้ ควรจะเป็นเฉินเสียนพูดออกมาด้วยตัวเองน่าจะเหมาะสมที่สุด

ด้วยวิธีนี้ ฉินหรูเหลียงเป็นท่านแม่ทัพใหญ่ มีตำแหน่งระดับสูง และไม่เคยมีความสัมพันธ์ใด ๆ กับองค์จักรพรรดิมาก่อน ดังนั้นชื่อของเขาจึงถูกตัดออกจากตัวเลือกผู้ที่จะแต่งตั้งเข้ามาในวังหลังโดยธรรมชาติ

เฉินเสียนก็ไม่ปล่อยให้เรื่องขององค์ชายใหญ่เป็นที่สงสัยอีกต่อไป แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเหล่าขุนนางต่างกำลังสงสัยว่าใครคือบิดาผู้ให้กำเนิดองค์ชายใหญ่กันแน่

เฉินเสียนกล่าวอย่างเฉยเมย "บรรดาอ้ายชิงทั้งหลายยังมีผู้ที่เหมาะสมอีกไหม?"

ไม่สามารถปล่อยให้เรื่องนี้เลยเถิดไปกว่านี้ได้อีก ดังนั้นขุนนางอีกคนหนึ่งก็ยืนขึ้นอย่างเหน็ดเหนื่อยและกล่าวอย่างไม่เกรงกลัว "กราบบังคมทูลฝ่าบาท ใต้เท้าเฮ่ออาลักษณ์ฝ่ายพิธีการ ได้ขออภิเษกกับฝ่าบาทเมื่อครั้งฝ่าบาทตกอยู่ในความทุกข์ยากตอนเป็นองค์หญิง หม่อมฉันคิดว่าใตเท้าเฮ่อเหมาะสมพ่ะย่ะค่ะ..."

ก่อนที่จะรอให้เฉินเสียนได้เอ่ยคำใด ๆ เฮ่อโยวก็เริ่มพูดว่า "ใต้เท้ามู่อย่าจับคู่มั่วอย่างนี้สิ ท่านก็บอกแล้วว่าตอนนั้นฝ่าบาทตกอยู่ในความทุกข์ยาก ที่ข้าริเริ่มขออภิเษกก็เพียงเพื่อช่วยฝ่าบาทให้รอดพ้นจากการถูกจองจำเป็นหนทางสุดท้าย นอกจากนี้ ฝ่าบาทกับข้าก็ยังไม่ทันได้กราบไหว้เทวดาฟ้าดิน และยังไม่สาบานต่อหน้าฟ้าดินด้วยกันเลย หากจะต้องเข้าในอยู่วังหลังท่านก็ไปสิ ข้าไม่ไป"

บรรดาเหล่าขุนนาง "..."

ทั้งสองคนต่างก็นับว่าเป็นคนรักเก่าขององค์จักรพรรดินี แต่กลับพูดตัดความสัมพันธ์สะอาดสะอ้าน

เฉินเสียนกล่าว "อ้ายชิงทั้งหลายยังมีผู้ที่เหมาะสมอีกไหม?"

บรรดาขึนนางต่างนิ่งเงียบ

"แต่ข้ามี" เฉินเสียนกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำทุกคำพูด "ข้าโปรดที่จะแต่งตั้งให้ซูเจ๋อเข้ามาที่วังหลัง เป็นอย่างไร?"

ทันทีที่เสียงนั้นหายไป ขุนนางทุกคนก็คุกเข่าลงที่ท้องพระโรงพร้อมถือชุดเครื่องแบบขุนนาง

"ฝ่าบาท ไม่สมควรพ่ะย่ะค่ะ! ซูเจ๋อเป็นราชครู ฝ่าบาทจะฝ่าฝืนต่อเรื่องศีลธรรมจริยธรรมและมรรคห้าของมนุษย์ไม่ได้ และฝ่าบาทจะมีความคิดเช่นนั้นต่อเขาได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ!"

เฉินเสียนขมวดคิ้วและพูดอีกครั้งหนึ่ง "แต่ข้ารักเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น"