ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 581

ไม้ไผ่ยาวน้ำหนักเบามาก ทว่าเมื่อซูเซี่ยนถือขึ้นมากลับแลดูกินแรงเล็กน้อย

ซูเซี่ยนกล่าวเสียงอ่อนนุ่ม "ใต้น้ำมีไข่"

"มีไข่? ไข่อะไร?"

"ไข่จระเข้"

เย่ซวิ่นนิ่งเงียบ ก่อนจะกล่าวว่า "ไข่จระเข้คืออะไร?"

ซูเซี่ยนมองเขาปราดหนึ่ง กล่าวเสียงราบเรียบ "ที่เย่เหลียงของพวกท่านไม่มีจระเข้หรือ?"

เย่ซวิ่นถูกถามกลับจนชะงัก

ซูเซี่ยนกล่าวอีกว่า "สัตว์ที่มีผิวหนังหนาแข็งและขรุขระ หางยาวๆ ก็คือจระเข้ไงละ มันกินเนื้อเป็นชีวิตจิตใจ"

เย่ซวิ่นรู้สึกประหลาดใจยิ่ง เด็กที่อายุอานามแค่สองสามขวบ ทว่าสามารถพูดจาฉะฉาน พรรณนาจนเห็นภาพชัดเจน

ซูเซี่ยนนำไม้ไผ่แงะลงไปอีกครั้ง ก่อนจะชี้ไปยังเขื่อนหินลื่นๆที่อยู่ข้างแม่น้ำ พลางถามเย่ซวิ่นว่า "ด้านหลังตะไคร่มีรูใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ งัดไม้ไผ่เข้าไปไม่ได้สักที คือด้านในมีไข่จระเข้อยู่พ่ะย่ะค่ะ"

บอกตามตรง เย่ซวิ่นก็อยากรู้ว่ารูปร่างไข่จระเข้เป็นอย่างไร จึงชะเง้อหน้ามองริมน้ำที่มีตะไคร่เกาะกุมเต็มไปหมด ตรงนั้นมีน้ำกัดเซาะมานานปีจึงมีรูจริงๆ เพียงแต่ด้านในมืดมิด มองไม่เห็นสิ่งใด

ซูเซี่ยนถือไม้ไผ่คุ้ยเขี่ยก็ไม่เป็นผล เย่ซวิ่นคิดว่ายังทำกระไรเด็กคนนี้ไม่ได้ชั่วคราว ประการแรกควรทำให้เขาไว้วางใจเสียก่อนจะดีกว่า เย่ซวิ่นจึงกล่าวว่า "ให้ข้าช่วยไหม?"

ซูเซี่ยนใคร่ครวญ ก่อนจะลุกขึ้นหลีกทางให้เขา กล่าวว่า "ข้าอยากให้พระองค์ช่วยใจแทบขาด เดี๋ยวงมไข่จระเข้ได้ ข้าจะแบ่งให้ท่านหนึ่งฟอง มันฟักออกมาเป็นตัวจระเข้น้อยได้นะ"

เย่ซวิ่นรับไม้ไผ่มาจากซูเซี่ยน พลางยิ้มอย่างสง่างาม กล่าวว่า "ตกลงตามนี้"

ซูเซี่ยนขยับหลีกไปด้านบน เย่ซวิ่นจึงย่อตัวลงที่ริมน้ำ ก่อนจะใช้ไม้ไผ่คุ้ยเขี่ยรูด้านหลังตะไคร่ ซึ่งต้องค่อยเป็นค่อยไป มิฉะนั้นจะทำให้ไข่จระเข้แตกได้

เย่ซวิ่นแหย่รูไปพลาง กล่าวไปพลาง "เจ้าบอกว่ามีไข่จระเข้ แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา เจ้าพูดโป้ปดกับข้าหรือไม่?"

ซูเซี่ยนกล่าวอย่างเป็นการเป็นงาน "ปีที่แล้วมีกลุ่มหนึ่ง แต่ต่อมาถูกจับไปสังหารหมดสิ้น"

"ไยต้องจับมาสังหารด้วย?"

"เพราะพวกมันปีนขึ้นมากัดกินผู้คน"

เย่ซวิ่นแหย่ได้สักพัก พลางกล่าวว่า "ด้านในว่างเปล่า"

ซูเซี่ยนสาวเท้ายืนชิดด้านหลังเขา ร่างเล็กๆที่มองปราดเดียวก็สังเกตเสร็จสรรพเผยรอยยิ้มเจือจาง กล่าวว่า "แต่เมื่อครู่ตอนข้ายื่นอยู่บนสะพาน ข้าเห็นด้านในส่องแสงสีขาวเป็นประกาย"

"หรือว่าเจ้าตาฝาดไป" แม้นปากจะพูดเช่นนี้ ทว่าเย่ซวิ่นก็เชื่อพลันโน้มตัวไปเบื้องหน้าเพื่อลองเพ่งพิศให้ละเอียดยิ่งขึ้น

ใครจะไปรู้ ซูเซี่ยนก้มหน้าเรียวมองเขา จากนั้นก็ใช้แรงอันน้อยนิดผลักองค์ชายหกเย่ซวิ่นลงทะเลสาบกะทันหัน

ริมน้ำทั้งชื้นทั้งลื่น เย่ซวิ่นก็ไม่ทันตั้งตัว ร่างกายจึงทิ้งตัวลงไปอย่างควบคุมไม่ได้

เดิมทีเขาคิดว่าเด็กอายุสองสามขวบจะเป็นวัยใสซื่อบริสุทธิ์ คาดไม่ถึงว่าจะมองผิดอย่างมหันต์ เสี้ยววินาทีที่ตกลงน้ำ เขารับรู้ได้ด้วยจิตใต้สำนึกว่า เขาโดนเด็กคนนี้หลอกเสียแล้ว

เย่ซวิ่นแหวกว่ายอยู่ในทะเลสาบ ซูเซี่ยนเก็บไม้ไผ่จากริมน้ำขึ้นมา มองเขาดิ้นรนอย่างทุลักทุเลอยู่ในน้ำด้วยใบหน้าเฉยเมย

เย่ซวิ่นบันดาลโทสะ สบถว่า "ไอ้เด็กระยำ เจ้ากล้าหลอกลวงข้า"

ซูเซี่ยนหลุบดวงตาสุกใสที่เห็นสีดำขลับกับสีขาวนวลอย่างฉายชัด กล่าวกับเขาว่า "เมื่อครู่ข้าบอกว่าจระเข้ถูกจับมาฆ่าเมื่อปีก่อนแล้ว ปีนี้ยังมีไข่อยู่หรือ ท่านโง่เง่าเอง" เขาสะบัดแขนเสื้อตัวเล็ก แล้วหันหลังถือไม้ไผ่จากไป กล่าวกับองครักษ์ที่เฝ้าประจำอยู่ที่ริมน้ำว่า "ไม่ต้องลากตัวเขาออกมา ไม่ง่ายเลยกว่าจะหลอกเขาลงไปได้ ปล่อยให้เขาอยู่ในน้ำแหละ"