ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 582

เย่ซวิ่นกล่าว "ข้าเข้าใจความกังวลของพวกใต้เท้าดี ในเมื่อหวาดระแวงว่าซูเจ๋อจะทำลายเกียรติศักดิ์ของฝ่าบาท ทั้งยังกังวลว่าเขาจะกลับมากุมอำนาจในราชสำนัก ทำให้ฝ่าบาทกลายเป็นหุ่นเชิดที่คล้อยตามเขา ในเมื่อเขาอยู่ก็เป็นตัวก่อเกิดปัญหา ไยไม่ให้เขาหายตัวไปเสีย จะได้ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวอย่างไรเล่า? ยามนี้ราชสำนักในต้าฉู่มั่นคงแล้ว ถึงแม้จะไม่มีซูเจ๋อ ข้าเชื่อว่าด้วยบารมีและพระปรีชาสามารถของฝ่าบาท บวกกับมีพวกใต้เท้าที่เก่งกาจคอยเกื้อหนุน ต้องทำให้ต้าฉู่รุ่งโรจน์กว่าเดิมแน่"

ใต้เท้าซวีไม่พูดเป็นเวลานาน เขากำลังใคร่ครวญการได้เสียในสิ่งเรื่องที่เย่ซวิ่นกล่าว และอดคาดคะเนสาเหตุที่เย่ซวิ่นกระทำเช่นนี้ไม่ได้

ซูเจ๋อเป็นหมาป่าชั้นดี เขาสามารถวางแผนให้จักรพรรดินีก้าวมาถึงวันนี้ได้ทีละขั้นตอน การวางอุบายของเขาเลิศล้ำกว่าผู้ใด คิดอยากจะทำร้ายเขา จึงเป็นเรื่องยากเย็นแสนเข็ญยิ่ง

ยิ่งไปกว่านั้นไม่รู้ว่าเย่ซวิ่นกำลังคิดเช่นไรอยู่? เขาอยากยุแยงให้ขุนนางต้าฉู่เกิดความขัดแย้ง จนนำมาซึ่งความแตกแยกในที่สุดหรือไม่?

ทว่าหากทำเช่นนี้ได้จริง ทุกแห่งหนก็จะปราศจากผู้ที่มีนามว่าซูเจ๋อ จะกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง จักรพรรดินีก็ไม่ต้องถูกตราหน้าว่าเป็นผู้ไร้ทำนองคลองธรรมเพราะเขาอีก เหล่าขุนนางก็ไม่ต้องคอยวิตกว่าซูเจ๋อจะแทรกแซงราชการแล้วกุมอำนาจอยู่ฝ่ายเดียว ดังนั้นจึงมีผลประโยชน์โดยแท้

ใต้เท้าซวีไม่อาจตัดสินใจได้ในเวลาอันสั้น เขากล่าวว่า "ราชครูคือขุนนางผู้มีผลงาน องค์ชายหกรับสั่งเกินงามแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"ใช่หรือ" เย่ซวิ่นคลี่ยิ้มช้าๆ "ข้านึกว่าเขาเป็นเสี้ยนหนามของบรรดาขุนนางสักอีก ข้าจึงประสงค์อยากช่วยใต้เท้าขจัดเขาทิ้ง"

"องค์ชายหกอยากยุให้ภายในต้าฉู่วุ่นวายหรือพ่ะย่ะค่ะ" น้ำเสียงใต้เท้าซวีเย็นเยียบ

เย่ซวิ่นกะพริบตาปริบๆ กล่าวอย่างบริสุทธิ์ว่า "หากภายในวุ่นวายจริง ไม่ใช่ข้าก็ต้องลำบากไปด้วยหรือ? ต้องเรียกว่ายามนี้เป้าหมายของข้ากับใต้เท้าตรงกันเสียจะดีกว่า หัวใจฝ่าบาทมีแต่ซูเจ๋อ ไม่แยแสข้าเลย ข้าอยู่วังหลังคนเดียว รู้สึกโดดเดี่ยวเหลือเกิน หากซูเจ๋อหายไป หัวใจของพระองค์ก็จะกลับมาแล้วไม่ใช่หรือ?"

เย่ซวิ่นโน้มตัวเข้าใกล้โต๊ะ ก่อนจะวางขวดเล็กๆไว้บนมุมโต๊ะ ใต้เท้าซวีต้องตกตะลึงพรึงเพริดอีกครั้ง "อันนี้คือ……"

เย่ซวิ่นกล่าว "อันนี้คือยาที่เย่เหลียงคิดค้นสูตรเอง มันไร้รสไร้กลิ่น จึงสังเกตได้ยาก หลังจากทานเข้าไปจะสูญเสียพละกำลังทั้งหมดแล้วเสียชีวิตในที่สุด"

ใต้เท้าซวีหน้าเปลี่ยนสี "พระองค์ถึงกลับอยากวางยาให้เขาตาย……"

เย่ซวิ่นลุกขึ้น หัวเราะกล่าวว่า "มิได้ มิได้ ข้าแค่ขจัดความกลัดกลุ้มของใต้เท้าให้หมดสิ้นตลอดกาล ลำบากครั้งเดียวก็สบายแล้ว ข้าวางยาไว้ตรงนี้ ไม่ฝืนใจใต้เท้าเด็ดขาด จะตัดสินใจเยี่ยงไรก็สุดแล้วแต่ใต้เท้าเลย"

เมื่อออกมาจากสำนักหมอหลวง เย่ซวิ่นก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ยิ้มอย่างหมดจด กล่าวว่า "สดชื่นเหลือเกิน"

ช่วงนี้ข้ารับใช้ของเขาเฝ้าสังเกตการณ์สำนักหลวงหมอมาโดยตลอด รู้ว่าใต้เท้าซวีจะมาเปลี่ยนยาที่นี่ ซึ่งใต้เท้าซวีมีวัตถุประสงค์อื่นแอบแฝง ไม่ใช่อยากประหยัดค่าใช้จ่ายถึงได้มาที่นี่แต่อย่างใด

วันนั้นเย่ซวิ่นลั่นวาจาในที่แห่งนี้ไม่หมดประโยค กลายเป็นข้อสงสัยของใต้เท้าซวี เขารอให้ใต้เท้าซวีมาที่สำนักหมอหลวงอีกครั้ง แล้วค่อยบอกวิธีที่ง่ายกว่าอันนี้

ใต้เท้าซวีเป็นหัวหน้าผู้ตรวจการแผ่นดิน ทำหน้าที่ด้วยความจงรักภักดีและเที่ยงตรง ไม่มีทางปล่อยให้จักรพรรดินีเดินทางผิดแผกเด็ดขาด

เขาต้องขัดขวางเรื่องนี้ให้ทันท่วงที

ปล่อยให้เรื่องที่ขัดต่อ ความถูกต้อง ความยุติธรรม ศีลธรรมและเกียรติยศดำเนินต่อไปเรื่อยๆไม่ได้ จักรพรรดินีของต้าฉู่จำต้องมีภูมิฐานให้สมกับตำแหน่ง ควรเป็นแบบอย่างที่ดีแก่ปวงชน ซึ่งไม่ใช่การเห็นแก่ความรู้สึกของตัวเองเป็นใหญ่ ส่งผลกระทบต่อศีลธรรมประเพณี จนทำให้ปวงชนเอือมระอา

เขาในฐานะหัวหน้าตรวจการแผ่นดินตักเตือนจักรพรรดินีไม่เป็นผล งั้นก็ต้องคิดหาหนทางอื่น

หลังจากเย่ซวิ่นเดินออกจากสำนักหมอหลวง ต่อมาใต้เท้าซวีก็ออกไป ทิ้งไว้แต่ความว่างเปล่าบนมุมโต๊ะในห้องตรวจ

พลบค่ำนี้ เปลวไฟที่ก่อจากฟืนกำลังลุกโชนขึ้นสู่ฟากฟ้า

เฉินเสียนกลับมาถึงพระตำหนักไท่เหอพลันถอนพระภูษาลายมังกร แล้วเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงบางเบา จากนั้นก็ร่วมทานข้าวกับซูเซี่ยนด้วยกัน ต่อด้วยสอนอักษรให้เขา

ภายในห้องบรรทมยังมีฎีกาที่ยังไม่ได้ตัดสินมากมาย ซูเซี่ยนอาบน้ำเสร็จก็เปลี่ยนชุดนอนใยไหมบางนุ่ม ภายใต้ชุดนั้นผิวเนียมนุ่มยิ่ง