ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 590

เย่ซวิ่นโกรธมากและหายใจจนหน้าอกของเขาขึ้นและลงอย่างรวดเร็ว เขากัดฟันและยิ้มเย้ย "หรือท่านเสียใจ เลยกลับมาหาข้าเพื่อจะเล่นสนุกกับข้า? เมื่อคืนท่านคงไม่สบายตัวมากล่ะสิ เป็นอย่างไรบ้าง กำยานสูตรลับของเย่เหลียงของข้าออกฤทธิ์แรงไหม? มันทำให้ท่านรู้สึกอึดอัดแทบเป็นแทบตายเลยใช่ไหม? หากท่านไม่รีบร้อนออกไปเสียก่อน ไม่แน่ข้าอาจจะสามารถทำให้ท่านผ่อนคลายราวกับลอยขึ้นสวรรค์ก็ได้"

ซูเซี่ยนดูเหมือนจะไม่สนใจการสนทนาของผู้ใหญ่ ดังนั้นเขาจึงเดินไปรอบ ๆ ห้องนอนและจับนู่นนี่เล่น

เฉินเสียนหยิบเก้าอี้มานั่งลงอย่างสบาย ๆ เลิกคิ้วขึ้นแล้วกล่าวว่า "ท่านช่างพูดอะไรโดยไม่คิด แน่นอน กำยานสูตรลับของเย่เหลียงก็เหมือนกับเหล้าสับปะรดของพวกท่าน ออกฤทธิ์แรง แต่มือเท้าของข้าเป็นอิสระจะไปที่ไหนก็ได้ และข้าก็มีวิธีที่จะไปเล่นสนุกกับคนรักของข้า"

สีหน้าของเย่ซวิ่นเย็นลงและกล่าวว่า "ท่านไปหาซูเจ๋อและอยู่ค้างคืนกับเขา?"

เขาโกรธ เขากำลังจะระเบิด เขาคิดว่าเฉินเสียนคงไม่ขัดขืน เมื่อคืนเธอต้องรู้สึกอึดอัดบ้าง อย่างน้อยก็ทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง แต่เธอกลับออกไปหาซูเจ๋อในขณะที่ยาออกฤทธิ์แรง! เมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาตั้งใจวางแผนไว้นั้น ไม่ต่างกับการทำชุดแต่งงานไว้ให้คนอื่นเลย!

เฉินเสียนกล่าวอย่างไร้ความปรานี "ข้ามีเพียงเขาคนเดียว ไม่ไปนอนกับเขาจะให้ไปนอนกับใคร?"

เย่ซวิ่นกล่าวอย่างโกรธเคือง "เขาดีกว่าข้าตรงไหน? ข้าก็หน้าตาใช้ได้ รูปร่างก็ไม่เลว ทำไมท่านจึงนึกถึงเพียงแต่เขา!"

ไม่เต็มใจ ยังมีไฟอยู่นิดหน่อย เขาสามารถที่จะไม่สนใจก็ได้ว่าเฉินเสียนจะไปค้างคืนกับผู้ชายคนไหน เพราะเธอเป็นองค์จักรพรรดิ เดิมทีก็ทำใจไว้แล้วว่าหลังจากนี้ข้างกายของเธอจะไม่เพียงมีผู้ชายแค่หนึ่งหรือสองคน

แต่เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่เธอมีความสุขกับผู้ชายคนอื่นบนเตียง เย่ซวิ่นก็รู้สึกโมโหจนแทบลุกเป็นไฟ

อันที่จริง หากมองดูรูปร่างหน้าตาของเย่ซวิ่นอย่างใกล้ชิด เขามีความน่าลุ่มหลง และดวงตาคู่นั้นบางครั้งก็สดใสและไร้เดียงสา และบางครั้งก็ดูดุร้าย และก็ค่อนข้างสะดุดตาด้วย เพียงแต่ว่าในสายตาของเฉินเสียนแล้วนั้นนอกจากซูเจ๋อ ผู้ชายคนอื่นที่เธอเห็นก็รูปร่างหน้าตาเหมือนกันไปหมด มีตาสองข้าง หนึ่งจมูก และหนึ่งปากก็เท่านั้น

เฉินเสียนกลัวว่าเขาจะไม่โกรธจนตายใจ เธอจึงทำเป็นคิดอย่างจริงจังและกล่าวว่า "หากท่านจะเอาตัวท่านมาเปรียบกับเขาล่ะก็ ก็เหมือนการดูถูกตัวเองน่ะสิ เขาดูดีกว่าท่านมาก รูปร่างก็ดีกว่าท่าน ความสามารถก็มากกว่า มีความอดทนที่ยาวนาน แถมทักษะเรื่องบนเตียงก็ขั้นเทพ"

สีหน้าของเย่ซวิ่นเปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำ "เป็นผู้หญิงพูดเรื่องอย่างว่า ท่านไม่รู้จักอายบ้างหรือ?"

เฉินเสียนยิ้มและสำรวจเย่ซวิ่นตั้งแต่หัวจรดเท้าและกล่าวว่า "โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ไม่ต้องมาแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาหรอก" รอยยิ้มที่มุมปากของเธอกลายเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจเล็กน้อย "ดูท่านสิ ข้าได้ยินหมอหลวงบอกว่าเมื่อคืนท่านอดกลั้นเอาไว้ทั้งคืน น้องชายถูกอัดแน่นจนแทบพัง ต่อไปจะแข็งตัวใช้งานได้อีกไหมก็แล้วแต่โชคจะเข้าข้าง หากเส้นเลือดไม่ทำงานแล้วก็คงต้องถูกตัดทิ้ง ฉับ ฉับ ฉับ"

เย่ซวิ่นทรุดตัวลงและตะโกน "เฉินเสียน ท่านคอยดูนะ! ข้าจะต้องทำให้ท่านรู้จักความโหดร้ายของข้า!"

เมื่อออกมาจากห้องนอนของเย่ซวิ่น เฉินเสียนจูงมือของซูเซี่ยน และรู้สึกสดชื่นขึ้นมาก

ร่างกายส่วนล่างของเย่ซวิ่นนั้นชาไปหมด และเขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยในขณะนั้น แต่หัวใจของเขาเป็นทุกข์ นางกำนัลเข้ามาปรนนิบัติดูแลเขาและเกลี้ยกล่อม "องค์ชายหกเย็นพระทัยไว้นะเพคะ หมอหลวงบอกว่าให้พระองค์ทำจิตใจให้สงบเพื่อพักฟื้นร่างกาย อย่าทำให้ร่างกายเกิดความต้องการนะเพคะ"

เย่ซวิ่นกลอกตาและหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว "เจ้าเห็นได้อย่างไรว่าข้าเกิดความต้องการ! เจ้าคิดว่าข้ายังโกรธไม่พอหรืออย่างไร!"

นางกำนัลก้มหน้ายอมรับความผิด

เย่ซวิ่นพูดอย่างหยิ่งผยอง "เอาน้ำมาให้ข้า ข้าจะกินน้ำเพื่อดับไฟโกรธ!"

หลังจากดื่มน้ำหนึ่งแก้ว เย่ซวิ่นนอนอยู่บนเตียงครู่หนึ่ง ได้ยินเสียงอึกทึกของลำไส้ เขาขยับคิ้วและค่อย ๆ ขมวดคิ้ว และโอดครวญสองครั้งขณะกุมท้องไว้

เมื่อเห็นเช่นนี้นางกำนัลจึงถามว่า "องค์ชายหกเป็นอย่างไรบ้างเพคะ? ไม่สบายตรงไหนหรือเพคะ ข้อน้อยจะรีบไปตามหมอหลวงมาให้นะเพคะ"

เย่ซวิ่นลุกขึ้นนั่งอย่างแข็งกร้าวและพูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า "ข้าจะไปเข้าห่องน้ำ"