ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 591

ซูเจ๋อกล่าวอย่างราบเรียบว่า “เรื่องของกษัตริย์เกี่ยวเนื่องกับเรื่องราชสำนัก ข้ามิได้สนใจเรื่องราชสำนักเป็นเวลานานแล้ว เกรงว่าใต้เท้าซวีถามผิดคนแล้ว”

ซวีเวยหน้าเหวอ สีหน้าดูมิได้กล่าวว่า “หรือว่าใต้เท้าซูต้องการมองฝ่าบาทเดินทางผิดแล้วหวนกลับมามิได้หรือ?”

ซูเจ๋อกล่าวว่า“ข้าช่วยฝ่าบาทขึ้นราชบัลลังก์ หากช่วยพระองค์วางแผนนับต่อจากนี้ตลอดชีวิต เกรงว่าใต้เท้าทุกท่านก็จะไม่พอใจเหมือนกัน ข้าเข้ามาก็ผิด ถอยก็ผิด อยากให้ใต้เท้าซวีแนะนำ เช่นใดถึงจะไม่ผิด?”

ซวีเวยรู้ เขากับเหล่าขุนนางเฒ่าตั้งการ์ดป้องกันเกี่ยวกับเรื่องของซูเจ๋อ เรียกร้องมากเกินไปอยู่บ้างเล็กน้อย แต่เรื่องจริงทำให้พวกเขาจำใจต้องเป็นเช่นนี้ เพราะการอยู่ของซูเจ๋อ ทำให้คนหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

ซวีเวยกล่าวว่า “ในเมื่อใต้เท้าซูมิได้สนใจเรื่องราชสำนัก ไม่ยินยอมทำให้ฝ่าบาทเลิกคิดอย่างเด็ดขาดได้ คนแก่อย่างข้าก็มิได้ฝืนใจ คนแก่อย่างข้าก็เห็นใต้เท้าซูถึงวัยที่ต้องแต่งงานแล้ว เหตุใดยังไม่แต่งภรรยาแล้วมีลูกล่ะ บุตรสาวครอบครัวตระกูลขุนนางในราชสำนักที่มีอายุเหมาะสม หากใต้เท้าซูพออกพอใจสามารถไปสู่ขอแต่งได้นะ ”

ซูเจ๋อยิ้ม แล้วกล่าวว่า ＂ใต้เท้ากลัดกลุ้มใจ ไม่เพียงแต่ต้องเป็นห่วงเรื่องวังหลังของฝ่าบาท วันนี้ยังต้องมาเป็นห่วงเรื่องแต่งงานของข้าอีก มิบังอาจ แต่เวลานี้ข้ายังมิอยากมีครอบครัว ขอบน้ำใจที่ใต้เท้าหวังดี＂

สุดท้ายซวีเวยก็หน้าเย็นชาวูบลง มองดูอย่างนี้แล้วเขามาเกลี้ยกล่อมซูเจ๋ออยู่ในภาวะที่ลำบากแล้ว ล้มเหลว เขามิได้มีวิธีการอื่น ทำได้เพียงใช้วิธีสุดท้ายแล้วแหละ

ซวีเวยกวักมือเรียกผู้ติดตามที่อยู่ด้านนอกศาลา ในมือของผู้ติดตามถือกล่องหนึ่งอัน

ซวีเวยกล่าวว่า ＂วันนี้มาเยี่ยมเยือนถึงที่เรือน ได้ตระเตรียมของกำนัลเล็กๆน้อยๆ แม้ว่าจะคุยกับใต้เท้าซูไม่ได้จุดเดียวกัน แต่ของกำนัลนำมาแล้ว ถึงอย่างไรก็ไม่สามารถนำกลับไปได้ ขอให้ใต้เท้าซูน้อมรับของกำนัลนี้ด้วยเถิดนะ＂

เขาเปิดกล่องออก ด้านในกล่องเป็นชา ความหอมโชยเข้ามาในจมูก

ซวีเวยกล่าวอีกว่า ＂ข้ารู้ว่าใต้เท้าซูชอบดื่มชา สหายท่านหนึ่งที่ชอบดื่มชามอบให้คนแก่อย่างข้า บอกว่าปีนี้ตอนที่ไปพักร้อนอยู่กลางเขาได้เด็ดจัดทำเองกับมือเลย คนแก่อย่างข้าไม่ดื่ม เลยถือโอกาสมอบให้ใต้เท้าซูดื่มชิมรสชาติ และหวังว่าใต้เท้าซูจะไม่รังเกียจ ＂

ซูเจ๋อชำเลืองมองกล่องชา กล่าวว่า ＂ใต้เท้าซวีลำบากแล้ว เช่นนั้นข้าก็ไม่เกรงใจแล้วนะ＂

ซวีเวยกล่าวว่า ＂ใต้เท้าซูสมควรได้รับอย่างแน่นอน＂หากเขาสามารถเกลี้ยกล่อมซูเจ๋อได้ เหตุใดจะต้องมอบชาอย่างนี้เล่า ชากล่องนี้เป็นเขาที่ไร้หนทางอย่างแท้จริง เลยจำใจจะต้องมอบให้

ในเมื่อตอนแรกได้สั่งให้ผู้ติดตามนำชาเข้ามา ซวีเวยก็เข้าใจตัวเองอย่างชัดเจนคร่าวๆแล้ว ครั้งนี้เขานั้นเกลี้ยกล่อมซูเจ๋อไม่ได้เลย

ซวีเวยกำลังจะลุกขึ้นกล่าวลา ทันใดนั้นซูเจ๋อกล่าวอย่างราบเรียบว่า ＂ใต้เท้ายินดีที่จะดื่มชาจอกนี้กับข้าหรือไม่?＂

ซวีเวยชะงักงัน กล่าวว่า ＂ได้ฟังใต้เท้าซูพูดเรื่องเกี่ยวกับการชงชา คนแก่อย่างข้าหาที่ไหนไม่ได้แล้ว＂

ทันทีหลังจากนั้นซูเจ๋อได้สั่งให้คนใช้ในเรือนเตรียมชุดเครื่องสำหรับใช้ดื่มชาและส่งมาที่ศาลานี้ ซูเจ๋อชงชาด้วยตนเอง ส่งมอบไปตรงหน้าของใต้เท้าซวี อีกหนึ่งจอกก็ให้ตัวเองดื่ม

ซวีเวยยกชาขึ้นมาดม แต่ทว่าจากเริ่มจนจบก็ไม่ได้ดื่ม เขามองเห็นกับตาว่าซูเจ๋อดื่มชานั่นเข้าไป ภายในใจรู้สึกสับสนวุ่นวายชั่วขณะ

ต่อมาซวีเวยรีบร้อนลุกขึ้นกล่าวลาทันที

ซูเจ๋อนั่งอยู่ในศาลาเพียงลำพังและได้นั่งอยู่ที่นั่นสักครู่หนึ่ง พ่อบ้านก็ส่งแขก กลับมารายงานว่า ＂ใต้เท้า ใต้เท้าท่านนั้นไปแล้วขอรับ＂

ซูเจ๋อกล่าวว่า ＂ชานี้เป็นชาที่ดี แต่น่าเสียดาย＂คำหลังเขาไม่ได้พูดอะไรต่อ

ผลสรุปวันต่อมา ข่าวคราวแพร่สะพัด ราชครูป่วยอย่างกะทันหัน แม้แต่หมอก็ตรวจหาสาเหตุของโรคมิได้

เฉินเสียนมาที่เรือนของซูเจ๋ออย่างรีบร้อน เห็นหมอกำลังออกมาจากห้องของเขา สอบถามการกินอาหารหลายวันติดต่อกันมานี้ของเขา พ่อบ้านกล่าวเพียงว่าอย่างอื่นเหมือนตามปกติทุกวัน แต่เมื่อวานนี้หลังจากดื่มชาที่หัวหน้าผู้ตรวจการแผ่นดินมอบให้ ก็ป่วยแล้ว