ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 595

เย่ซวิ่นสีหน้าหงุดหงิด กล่าวว่า ＂จะตั้งไม่ตรงได้อย่างไร！หมอหลวงบอกว่าเพียงแค่บำรุงรักษาสักระยะหนึ่ง ก็สามารถกลับคืนสู่สภาพเดิมเหมือนก่อนแล้ว ไม่มีผลกระทบต่อการใช้ชีวิตในอนาคตของข้าเลยแม้แต่น้อย！＂

เฉินเสียนทอดถอนหายใจออกมา กล่าวว่า ＂น่าเสียดายจริง ข้านึกว่าจะมีขันทีในวังหลังเพิ่มมาอีกหนึ่งคนซะแล้วสิ＂

＂เรื่องไร้สาระพูดให้น้อยหน่อย เงื่อนไขที่ข้าพูดไป ท่านตกลงก็ตกลง ไม่ตกลงก็รอข่าวร้ายว่าซูเจ๋อตายเถิด！＂

เฉินเสียนหุบยิ้ม แล้วกล่าวอย่างราบเรียบว่า＂ในเมื่อเจ้าไม่มีความจริงใจเช่นนี้แล้ว เช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจเจ้าก็แล้วกัน＂

เย่ซวิ่นยิ้มเยาะกล่าวว่า ＂ตอนนี้ข้าต้องการความจริงใจของท่าน ไม่ใช่ว่าให้ท่านมาต้องการความจริงใจของข้า＂

ระหว่างที่พูด ด้านข้างก็มีเสียงน้ำไหลรินอยู่

ซูเซี่ยนตัวน้อย กำลังยืนอยู่บนเก้าอี้ นำกล่องใบชาที่ตัวเองซ่อนไว้อยู่ในแขนเสื้ออกมาอย่างไม่รีบร้อน มือน้อยๆหยิบใส่ในถ้วย หลังจากนั้นออกแรงยกกาน้ำชาเทน้ำเดือดปุดๆลงไปในนั้น

ไม่มากไม่น้อยกำลังพอดี เขาเทน้ำชาสามถ้วย เย่ซวิ่นหนึ่งถ้วย เขากับเฉินเสียนคนละถ้วย

ครั้งก่อนดื่มน้ำหนึ่งแก้วก็ยืดเยื้อทั้งวันทำให้เย่ซวิ่นมีใจสั่นไหวบ้างเล็กน้อย ตอนที่เขามองซูเซี่ยนเทน้ำชาไม่เปะปะเลยแม้แต่น้อย รู้สึกได้ว่าทั้งตัวแย่แล้ว

เด็กน้อยนี่ต้องกำลังวางแผนการอะไรอีกอย่างแน่นอน

ซูเซี่ยนดันชามาที่ข้างมือของเย่ซวิ่น ตนเองถึงได้นั่งลงบนเก้าอี้ แล้วยกชาถ้วยนั้นของตัวเองขึ้น

เย่ซวิ่นระมัดระวังเป็นอย่างมาก กล่าวถามว่า ＂นี่ชาอะไรหรือ?＂

ซูเซี่ยนเป่าที่ถ้วยชา ดื่มน้อยๆแล้วกล่าวว่า ＂นี่เป็นชาที่เอามาจากท่านพ่อข้า ชาใหม่＂

เย่ซวิ่นสีหน้าเปลี่ยนทันที กล่าวว่า ＂ท่านพ่อของเจ้าเพิ่งจะถูกวางยา เอาชามาจากเขายังสามารถดื่มได้หรือ? เจ้าอยากตายสินะ！＂

เจ้าเด็กน้อยนี่อยากพยายามฆ่าตัวตายเองเขาอยากให้ตายเป็นอย่างยิ่ง แต่อย่ามาตายที่พระตำหนักฉีเล่อของเขา！

เย่ซวิ่นกำลังจะรั้ง แต่ทางด้านของเฉินเสียนก็ยกถ้วยชาขึ้นเช่นกัน เป่าลมออกมา ดื่มเล็กน้อยไปหนึ่งกลืน หรี่ตามองแล้วกล่าวว่า ＂ชาใหม่รสชาติก็ไม่เลว＂

＂พวกท่าน.......＂เย่ซวินสมองเต้นกระโดดตุบตับ กดเสียงทุ้มต่ำกล่าวว่า ＂นี่พวกท่านจะใช้ร่างกายตนเองทดสอบ เพื่อบังคับให้ข้านำยาถอนพิษออกมา！＂

สองแม่ลูกกุมถ้วยชายกขึ้นดื่มราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น การกระทำเหมือนกันเป็นอย่างมาก

สุดท้ายเย่ซวิ่นถูกการกะทำของเฉินเสียนกระตุ้นยั่วยุ กล่าวออกมาอย่างเหี้ยมโหดว่า “เฉินเสียน ท่านทำมันได้！นึกไม่ถึงเลยว่าท่านจะเอาชีวิตของตนเองไปตะลุมบอนกับชีวิตซูเจ๋อ！หากข้าไม่ให้ยาถอนพิษแก่พวกท่าน พวกท่านก็มีเพียงแค่หนทางแห่งความตาย！”

เขาใช้มือข้างหนึ่งปัดชาร้อนๆที่อยู่บนมือของเฉินเสียน หกกระจายอยู่บนพื้น กล่าวออกมาอย่างดุดันว่า ＂สมองของท่านเสียหายแล้วหรือ เพื่อชายกระจอกจิ๊บจ๊อยผู้หนึ่ง แม้แต่ชีวิตของท่านเองยังไม่ต้องการ แม้แต่องค์จักรพรรดินีก็ไม่อยากจะเป็น！ท่านรู้หรือไม่ หากท่านตายแล้ว อย่างไรก็ตามความเกลียดชังอาฆาตของเย่เหลียงของข้าก็ได้รับการขจัดทิ้ง ผู้คนบนพื้นพิภพต่างยินดีปรีดา！＂

เฉินเสียนคิดไม่ถึงว่าปฏิกิริยาตอบสนองของเย่ซวิ่นจะมากมายเช่นนี้

เย่ซวิ่นหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาแดงก่ำกล่าวว่า ＂สมองของท่านเสียหายแล้ว แต่ข้าไม่ ท่านคิดว่าข้าจะให้ยาถอนพิษแก่ท่านหรือ? ท่านมักจะคิดว่าวิธีของตนเองถูก ตนเองทำถูกต้องแล้วไม่รับฟังข้อคิดเห็น＂

เฉินเสียนอัดอั้นตันใจ ทำตัวไม่ถูก หัวเราะอย่างไม่ยี่หระ กล่าวว่า ＂ยาถอนพิษอะไรนั่น ข้าไม่สนใจแล้ว ถึงอย่างไรซูเจ๋อตาย ข้าก็ไม่มีอะไรที่จะต้องมีชีวิตอยู่ สู้มิได้กับพาอาเซี่ยนไปยมโลกด้วยกัน ครอบครัวอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา สิ่งเหล่านี้ไม่ต้องให้เจ้ามาคิดไตร่ตรองเพื่อข้าหรอก แต่กับเจ้า ควรที่จะคิดเพื่อตัวเองให้ดีหน่อยนะ＂

เย่ซวิ่นแววตาลึกซึ้งอย่างที่จะคาดเดา