ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 594

หัวหน้าผู้พิพากษาศาลยุติธรรมต้าหลี่พิจารณาไตร่ตรองกล่าวขึ้นว่า ＂ใต้เท้าซวี ท่านสารภาพผิดต่อฝ่าบาทเถิด ยืนยันความจริงว่าองค์ชายหกมอบยาให้ท่าน ไม่อย่างนั้นรอหลังจากฝ่าบาทตรวจสอบความจริงเสร็จสิ้น แม้แต่โอกาสที่จะลดโทษเป็นเบายังไม่มีเลย เฮ่อเซียงกับพวกข้าคุยกันแล้ว หากฝ่าบาทสืบสวนเรื่องที่ท่านกับองค์ชายหกของเย่เหลียงสมคบคิดกันจริง พวกข้าต้องออกหน้ารับประกันเพื่อทันอย่างแน่นอน ＂

ซวีเวยน้ำตาคลอเบ้า เกิดความรู้สึกเสียใจภายหลังอย่างมากกล่าวว่า ＂เพียงแค่ไม่ให้ครอบครัวของข้ามาพัวพันด้วย เอาชีวิตแก่ๆของข้านี้ก็ไม่เป็นไร......................＂

ด้วยเหตุนี้วันต่อมาตอนทำพิธีการเคารพเข้าเฝ้า ซวีเวยถูกเบิกตัวขึ้นศาลเพื่อมาไต่สวนบนราชสำนัก นำเอามาพูดว่าองค์ชายหกยุยงเขาอย่างไร เรื่องให้ยาก็ให้พูดออกมาอย่างละเอียดถี่ถ้วน

ขุนนางเฒ่าเหล่านั้นบุกรุดหน้าขึ้นยืนออกมาอย่างห้าวหาญ กราบทูลเฉินเสียนที่นั่งอยู่ด้านบนว่า ＂กราบทูลฝ่าบาท ตลอดชีวิตของหัวหน้าผู้ตรวจการแผ่นดินสุขุมรอบคอบและมีความระมัดระวัง ซื่อสัตย์สุจริตต่อตำแหน่งหน้าที่ เขาเพียงแค่เลอะเลือนชั่วขณะ ไม่มีทางมีใจออกห่างจากฝ่าบาทและราชสำนักอย่างแน่นอน ！ บรรดาขุนนางยินยอมเอาเกียรติคุณของตนมารับประกันเลยพ่ะย่ะค่ะ！＂

ซวีเวยกล่าวอ้อนวอนว่า ＂กระหม่อมทำผิดอย่างร้ายแรง รู้อย่างลึกซึ้งว่าไร้หนทางกอบกู้กลับมา กระหม่อมมีเพียงสิ่งเดียวที่อยากขอร้อง ขอร้องฝ่าบาทได้โปรดปล่อยครอบครัวกระหม่อมด้วยเถิด！กระหม่อมตกลงสู่ยมโลก ก็จะสำนึกในบุญคุณของฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ！＂

เฉินเสียนกล่าวอย่างราบเรียบว่า ＂ทหาร นำตัวเขาลงไปได้＂

ตอนที่ในพระราชวังกำลังทำพิธีการเข้าเฝ้าตอนเช้า ท้องฟ้าค่อยๆสว่างเจิดจ้า เมฆมีแสงสีเรืองรอง ซูเซี่ยนไม่นอนขี้เกียจ ทั้งสองพ่อลูกพากันตื่นแต่เช้า

หลังจากที่กินอาหารเสร็จ ทั้งสองนั่งบนระเบียงทางเดินดื่มชาตอนเช้าด้วยกัน

ซูเจ๋อกล่าวว่า ＂วันนี้ท่านแม่ของเจ้าอาจจะไปสร้างความยุ่งยากให้องค์ชายหกของเย่เหลียง＂

มือน้อยๆของซูเซี่ยนกอบกุมถ้วยชายกขึ้นมาดื่มจิบหนึ่งกลืน แล้วกล่าวว่า ＂เช่นนั้นข้าดื่มถ้วยนี้เสร็จก็ต้องกลับไปแล้ว เขาจิตใจไม่ดี ข้ากลัวว่าท่านแม่จะเสียเปรียบ＂

ซูเจ๋อพยักหน้า

แม้จะพูดว่าเฉินเสียนไม่ถึงขนาดเสียเปรียบให้กับองค์ชายหก แต่มีลูกชายกลับไปดู ก็ดีอยู่บ้าง

ทันทีหลังจากนั้นทั้งสองพ่อลูกได้เงียบอึมครึมลงชั่วขณะ สีหน้าเป็นหนึ่งเดียวกัน คล้ายดั่งกำลังเพลิดเพลินเสพความสงบและแสงในยามเช้า

ทันใดนั้นซูเซี่ยนกล่าวขึ้นอีกว่า ＂ท่านพ่อ การนอนจำเป็นต้องมีลีลาท่าทางบนเตียงหรือ?＂

＂หืม?＂

＂ไม่กี่วันก่อนหน้าตอนที่ท่านแม่ไปที่พระตำหนักฉีเล่อได้ทะเลาะกับองค์ชายหกเย่เหลียง ได้ยินท่านแม่บอกว่าลีลาท่าทางบนเตียงของท่านพ่อดีเยี่ยม ＂ซูเซี่ยนหันศีรษะมา ไร้เดียงสาอีกทั้งยังแปลกใจมองไปที่ซูเจ๋อ แล้วกล่าวว่า ＂ทำอย่างไรถึงจะมีลีลาท่าทางบนเตียงดีหรือท่านพ่อ?＂

ซูเจ๋อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย กล่าวขึ้นว่า ＂เจ้ายังเด็ก เวลานอนยังไม่จำเป็นต้องมีทักษะเช่นนั้น＂

＂เพราะเหตุใดหรือท่านพ่อ?＂

ซูเจ๋อกล่าวอย่างจริงจังสง่าผ่าเผยว่า ＂นั่นใช้กับการนอนไม่หลับ เจ้ามีอาการนอนไม่หลับหรือไม่?＂

ซูเซี่ยนคิด แล้วกล่าวว่า ＂ข้าไม่มีนะท่านพ่อ＂

ซูเจ๋อใช้นิ้วมือลูบไล้ถ้วยชา กล่าวถามด้วยความสนใจว่า ＂ตอนที่ท่านแม่ของเจ้าทะเลาะกับองค์ชายหก ยังพูดสิ่งใดอีกหรือไม่?＂

ซูเซี่ยนก็เลยเล่าเรื่องวันนั้นที่พระตำหนักฉีเล่อให้กับซูเจ๋อฟังหนึ่งรอบ เฉินเสียนประมาทเลินเล่อแล้ว แม้ซูเซี่ยนจะอายุน้อย นึกถึงเมื่อสมัยนั้นที่เขาไปที่โรงน้ำชาเพื่อฟังการสอนตำรา แม้ว่าจะมีสิ่งที่ฟังแล้วไม่เข้าใจความหมาย แต่ทว่าเขากลับท่องทีละคำทีละประโยคได้ อยู่ที่พระตำหนักฉีเล่อแม้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจฟังแต่ก็ผ่านหูแล้วไม่สามารถลืมได้ หากว่าเธอรู้ว่าซูเซี่ยนมาขอคำชี้แนะจากท่านพ่อของเขาล่ะก็ เวลานั้นจะต้องไม่ปากไวเป็นแน่

ซูเจ๋อหรี่เปลือกตาแคบลง กระตุกริมฝีปากแล้วหัวเราะออกมา กล่าวขึ้นว่า ＂ทะเลาะกับผู้อื่น นางทะเลาะจนยิ่งใหญ่＂

＂ตอนที่ท่านพ่อไม่อยู่ ท่านแม่มักจะมั่นใจเช่นนี้ ＂ซูเซี่ยนวางถ้วยชาลง ลุกขึ้นยืน แล้วกล่าวว่า ＂ท่านพ่อพักผ่อนมากๆ ข้าต้องกลับแล้ว＂