ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 60

“หลิ่วเหมยอู่จะให้มันกลับมาหรือ?”

อวี้เยี่ยนจุกอยู่ในลำคอ เอ่ยอีก“ก็ต่อไม่ให้กลับมา บ่าวก็ไม่เห็นมันเล่นที่สวนดอกไม้นะเพคะ......บ่าวเพียงแค่อยากจะรู้ว่ามันเป็นอย่างไรบ้างเพคะ ช่วงนี้ไม่พบเห็น คิดถึงมันเสียจริงๆเลยเพคะ”

ระหว่างที่พูด ดวงตาของอวี้เยี่ยนก็แดงก่ำ

อวี้เยี่ยนกับเฉินเสียนจับมือกันอาบน้ำชำระล้างให้กับมัน ป้อนอาหาร มองดูมันออดอ้อนบนบันได เกาหนังท้อง แน่นอนว่ามีความรู้สึกไม่น้อย

เพียงแค่คาดไม่ถึง ต่อมาเรื่องราวจะเปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้

ตอนช่วงเช้า อวี้เยี่ยนไปเดินเล่นเป็นเพื่อนเฉินเสียนที่สวนดอกไม้

ทั้งสองคนไปที่สวนแอพริคอตเด็ดลูกแอพริคอตมาบางส่วน ทั้งเปรี้ยวทั้งหวาน อร่อยถูกปากอย่างมาก พอเฉินเสียนกินก็หยุดไม่ได้

อวี้เยี่ยนเอ่ย“องค์หญิงเสวยให้น้อยลงหน่อยเถิดเพคะ มันเปรี้ยวอีกสักครู่จะทำให้ปวดท้องได้นะเพคะ ถ้าหากว่าเสวยอาหารมื้อเที่ยงไม่ได้จะทำเช่นไรกันเพคะ”

หลังจากที่กลับมาถึงสวนสระวสันตฤดู พอดีกับที่แม่บ้านจ้าวส่งอาหารมื้อเที่ยงมาในเรือน พบเจอแล้วเอ่ย“องค์หญิงรีบเข้าไปในห้องพักเถิดเพคะ อากาศร้อนเช่นนี้ ล้างหน้าล้างมือแล้วมาเสวยมื้อเที่ยงเถิดเพคะ”

แม่บ้านจ้าววางอาหารลงบนโต๊ะ

อวี้เยี่ยนไปนำน้ำมาให้เฉินเสียนล้างมือล้างหน้า

เฉินเสียนไม่ชอบเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้างโต๊ะมันแข็งเกินไปแล้ว ก็เดินไปที่เก้าอี้ยาวอ่อนนุ่ม เตรียมกางออกนั่ง

บนเตียงปูด้วยผ้าห่มเต็มพื้นที่อย่างเป็นระเบียบ เฉินเสียนนึกถึงก่อนหน้าตอนที่อวี้เยี่ยนจัดการปูเตียงให้จะนำผ้าห่มซ้อนกันครึ่งหนึ่ง

เพียงแค่ในสมองของเธอมีภาพความคิดนี้ผ่านมา จึงไม่ได้คิดอะไรมาก

เฉินเสียนหนีบมุมผ้าห่มยกขึ้นเปิดออก

หลังจากนั้นในช่วงเวลาสั้นๆ มีกลิ่นคาวลอยโชยเข้ามาในจมูก

เฉินเสียนหน้าซีดเผือด

ใต้ผ้าห่มคลุมของสิ่งหนึ่งไว้ เลือดเนื้อปะปนเลือนราง คราบเลือดเปียกโชกอยู่ที่ผ้าปูเตียง！

สีเลือดนั่น เหนียวเหนอะปกคลุมอยู่ที่สีครีมนั้น

กลิ่นคาวเลือดนั้นทำให้เฉินเสียนเวียนหัวตาลายโดยฉับพลัน ภายในกระเพาะปั่นป่วนมีพลังมหาศาล

เธอพยายามอดทน แต่อดไม่ได้ที่จะปิดรูม่านตาลง

เฉินเสียนใช้สองมือยกออกแรงเปิดเพียงผิวเผิน จิตใต้สำนึกทำให้ถอยไปด้านหลัง

เท้าเหยียบความว่างเปล่าก่อนแตะถึงคันเหยียบเตียง ไม่สามารถควบคุมร่างกายได้ถอยไปด้านหลัง และหลังจากนั้นหย่อนก้นล้มลงที่พื้น

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว รอจนแม่บ้านจ้าวกับอวี้เยี่ยนพบเจอ ก็ไม่สามารถมารับเฉินเสียนไว้ได้！

“องค์หญิง！”

เฉินเสียร่างกายสัมผัสอยู่ที่พื้น ท้องล้มตกลงมาอยู่ที่พื้น เธอสูดลมหายใจ สายตาจ้องมองสิ่งที่อยู่บนเตียง

อวี้เยี่ยนตกใจร้องไห้ มาประคองเฉินเสียน เอ่ยว่า“องค์หญิง องค์หญิงอย่าทำให้บ่าวตกใจเพคะ.....”

ตอนที่นางมองไปตามสายตาของเฉินเสียนนั้น พลั้งปากร้องเสียงแหลมออกมา

อวี้เยี่ยนขลาดเขลา ไม่เคยพบเจอเลือดมากมายเช่นนี้

แม่บ้านจ้าวหน้าซีดเผือด ตกใจไม่น้อยเอ่ย“รีบประคององค์หญิงลุกขึ้นเร็ว！”

เฉินเสียนหน้าซีดเผือด แม่บ้านจ้าวเอ่ย“ห้องนี้อยู่ไม่ได้แล้ว อวี้เยี่ยน รีบประคององค์หญิงไปนอนที่ห้องของเจ้าสักพักหนึ่ง ข้าจะไปเชิญหมอ”

อวี้เยี่ยนสั่นเทาประคองเฉินเสียน เฉินเสียนหายใจเข้าลึกๆถึงได้สติกลับมา มือข้างหนึ่งโอบกอดที่ท้องของตนเองไม่มองไปที่เตียงอีก