ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 61

แม่บ้านจ้าวดวงตาเปียกชื้น กล่าวขึ้น “อวี้เยี่ยน เจ้าอย่าพูดเลย เรื่องนี้ห้ามให้ถึงหูองค์หญิงอีก สถานการณ์ขององค์หญิงเพิ่งทรงตัว รับอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ไม่ไหว”

อวี้เยี่ยนหายใจเข้าลึกๆ กล่าวทั้งน้ำตา “ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะ ข้ารู้แล้ว ข้าแค่กล่าวไม่กี่คำ ณ ที่แห่งนี้เท่านั้น ต่อหน้าองค์หญิงข้าไม่พูดอีกแล้ว แม่นมจ้าว เรามาฝังกันต่อเถอะ”

เฉินเสียนนอนอยู่บนเตียงใหญ่อย่างสงบ เธอลืมตาสองข้างอย่างมีสติ ขอบตาแดงเล็กน้อย

หลิ่วเหมยอู่ นางเก่งจริงๆ

ต่อมาเฉินเสียนนอนบนเตียงภายในไม่กี่วัน ไม่ได้ถามเกี่ยวกับลูกแมวตัวนั้นเลย

แม่บ้านจ้าวยังคิดว่าคงโชคดี เฉินเสียนจำไม่ได้ว่าเลือดนั้นคือลูกแมว

แต่อวี้เยี่ยนเข้าใจ นางแค่ไม่พูด ในใจนางชัดเจนอย่างยิ่ง

ฉินหรูเหลียงไม่สนว่าเฉินเสียนจะเกิดครรภ์เป็นพิษ ในขณะนั้นมีหลิวเหมยอู่อยู่เคียงข้าง

เขาแค่กล่าวว่า “เกิดครรภ์เป็นพิษควรเป็นเรื่องที่หมอดูแล มาบอกข้าทำไม มีเรื่องอะไรก็ไปเรียกหมอ”

แม่บ้านจ้าวเดิมทีแล้วต้องการแจ้งเหตุผลตามความเป็นจริง

อวี้เยี่ยนโน้มน้าวเป็นการส่วนตัวว่า “รอให้องค์หญิงดีขึ้นค่อยทำการตรวจสอบอีกครั้งดีกว่าเจ้าค่ะ หากขณะที่องค์หญิงพักฟื้นบนเตียง เราแหวกหญ้าให้งูตื่นก่อน แม่นางหลิ่วกลับมาปราบองค์หญิง จะเป็นการทำเรื่องเกินจำเป็นนะเจ้าคะ”

แมวถูกฝังเรียบร้อยแล้ว โดยไม่มีหลักฐาน

อีกอย่างพวกนางจะทนนิ่งเฉยเมื่อแมวตัวนั้นตาย และยังต้องเป็นพยานในศาลอีกหรือ?

แม่บ้านจ้าวรู้สึกแจ้งถึงเหตุผล กลัวว่านายหญิงหลิ่วจะก่อเรื่องในช่วงนี้อีกครั้ง จึงอดทนกับเรื่องนี้

ต่อมาพ่อบ้านมาสอบถามสถานการณ์ของเฉินเสียนด้วยตัวเอง ถามว่า “อาการองค์หญิงเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ดีขึ้นบ้างแล้ว”

พ่อบ้านกล่าวขึ้น “ต้องการอะไรก็แค่บอกข้า ในสวนสระวสันตฤดูมีคนไม่เพียงพอ ข้าจะส่งคนมาเพิ่มสองคน”

แม่บ้านจ้าวเห็นว่าเป็นใบหน้าคุ้นเคยทั้งหมด ก็วางใจ กล่าวขึ้น “รบกวนพ่อบ้านแล้ว”

พ่อบ้านกล่าวขึ้น “เจ้าดูแลองค์หญิงที่นี่อย่างระมัดระวัง ท่านแม่ทัพไม่สนใจ แต่เราละสายตาไม่ได้ หากองค์จักรพรรดิประณามความผิด ผู้ที่จะทนทุกข์ก็คือท่านแม่ทัพของเรา”

ผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างพวกเขาล้วนเข้าใจเหตุผลเข้านี้ ฉินหรูเหลียงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เข้าใจ

แม่บ้านจ้าวถอนหายใจ

ฉินหรูเหลียงตั้งใจแน่วแน่ที่จะไม่ต้องการเด็กคนนี้

แม่บ้านจ้าวและอวี้เยี่ยนไม่สามารถพักผ่อนได้สักนิด จากนี้ไปในสวนสระวสันตฤดูอย่างไรก็ต้องให้คนเฝ้า เรื่องแบบนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง

เมื่อมีคนในสวนสระวสันตฤดูมารายงานว่าเฉินเสียนล้มอย่างน่าตกใจ หลิ่วเหมยอู่กับฉินหรูเหลียงก็กำลังเพลิดเพลินกับอากาศเย็นสบายในศาลาตามปกติ

ความไม่แยแสเลยสักนิดของฉินหรูเหลียงทำให้หลิ่วเหมยอู่สุขกายสบายใจ

เมื่อกลับมาสวนดอกพุดตาน หลิ่วเหมยอู่เดินท่วงท่าสบาย สะบัดพัดเล็กในมือ รอยยิ้มบนใบหน้าสดใสยิ่งกว่าฤดูใบไม้ผลิ

สถานการณ์ในปัจจุบันของเฉินเสียน ไม่ได้ดีไปกว่าตอนที่ตั้งครรภ์ การล้มครั้งนี้ไม่ได้เป็นเรื่องที่สามารถมองโลกในแง่ดีได้

หลิ่วเหมยอู่อารมณ์ดีอย่างยิ่ง ใครให้เฉินเสียนมาแข่งกับนางทุกเรื่องกันล่ะ ทุกอย่างนี้เฉินเสียนหาเรื่องใส่ตัวเอง!

หลิ่วเหมยอู่ยิ้มอ่อนโยนกล่าวขึ้น “เมื่อก่อนนางมีความสามารถมากไม่ใช่หรือ เหตุใดตอนนี้ยังลุกจากเตียงไม่ได้”

เซียงหลิงยังคงกระวนกระวายใจเล็กน้อย “องค์หญิงตกใจจนล้มลง หากรู้ว่าแมวที่ตายคือ……”