ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 600

ซูเจ๋อและเฉินเสียนจูงมือกันอยู่ด้านหลัง เธอเห็นภาพด้านหลังของซูเซี่ยนเล็กๆอดไม่ได้ที่ยิ้มออกมา

ค่ำคืนนี้ถือเป็นอีกคืนที่ได้เที่ยวเล่นกันอย่างสนุกสนาน ก่อนที่จะเจอกับเหล่าชายชรานั้น เฉินเสียนได้พาซูเซี่ยนไปเดินเที่ยวเล่นอย่างมีความสุข และยังมีซูเจ๋อร่วมเดินทางไปด้วย เธอก็รู้สึกเพียงพอกับสิ่งที่มีแล้ว

ซูเซี่ยนเดินไปถึงด้านหน้าประตูจวน จึงเขย่งเท้าขึ้นจับห่วงทองเหลืองแล้วเคาะประตู ไม่นานพ่อบ้านก็ได้มาเปิดประตูเชิญเขาเข้าไป

เฉินเสียนและซูเจ๋อเดินตามเข้ามาทีหลัง เธอพูดเสียงเบาว่า“เดือนหน้าเป็นเทศกาลไหว้พระจันทร์ ยังการกินบะหมี่ร่วมกันที่ริมแม่น้ำหยางชุนอยู่หรือไม่ ？”

ซูเจ๋อพูด“ก็น่าจะมีทุกๆปีนะ”

เฉินเสียนยิ้มแล้วเอ่ยว่า“ถ้าอย่างนั้นครั้งหน้าก็นำเหรียญทองแดงไปด้วย ขอให้ท่านพาข้าไปกินบะหมี่ร่วมกันอีก ”บางทีเธอควรจะชมเชยซูเซี่ยนที่ทำได้ดี เพราะว่าเธอนั้นก็ไม่อยากจะกลับวัง เธออยากจะอยู่ที่นี่

คืนนี้ซูเจ๋อทำหน้าที่ในฐานะพ่อคนหนึ่งที่ร่วมเดินทางไปเที่ยวเล่นกับเธอทั้งสองแม่ลูก เขาเป็นมากกว่าเพื่อนร่วมเดินทางและคนที่คอยเฝ้าปกป้อง เมื่อมีเขาอยู่ข้างกายไม่ว่าเฉินเสียนและซูเซี่ยนนั้นจะทำอะไรก็ไม่ที่ต้องหวาดหวั่น

อย่างที่เรื่องนั่งแทะมันเทศย่างอยู่ที่ราวสะพาน แม้ว่าจะไม่สอดสอดคล้องกับสถานะ ทั้งสองแม่ลูกนั้นก็ไม่แทะกันอย่างเอร็ดอร่อย ไม่กลัวที่จะโดนคนอื่นหัวเราะเยาะ

เมื่อแสงจากโคมไฟหรี่ลง เฉินเสียนอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเมื่อหลายปีก่อนที่ซูเจ๋อได้พาเธอออกไปเที่ยวเล่นกลางคืนในวันเทศกาลไหว้พระจันทร์

ในช่วงเวลานั้นไม่มีใครรู้จักพวกเขา พวกเขาก็เหมือนกับหนุ่มสาวธรรมดาทั่วไปที่จูงมือกันดูการเชิดสิงโตบนท้องถนนท่ามกลางกลุ่มคนมากมาย ที่ริมแม่น้ำหยางชุนได้ชมเหล่าผู้ที่มีสามารถประพันธ์เพลงกลอนกันอย่างสนุกสนาน แล้วยังได้นั่งกินบะหมี่ร่วมกันในร้านแผงลอยข้างทาง

ช่วงเวลานั้นพวกเขา ต่างคนก็ต่างเก็บซ่อนจิตใจกันเอาไว้ เมื่อมาคิดดูตอนนี้ก็รู้สึกว่าเหมือนได้กลับไปเป็นเด็กหนุ่มสาวในครั้งนั้น ภาพเหตุการณ์ที่ปรากฏขึ้นมาทำให้เธอใจสั่นหวั่นไหวไม่เป็นจังหว่ะ

เฉินเสียนพูดกับเขาว่า“ข้าอยากขึ้นไปหอชมดาวชื่นชมดวงจันทร์”

ซูเจ๋อเดินเข้าประตูบ้าน ยกมือขึ้นถอดหน้ากากออก ปรากฏให้เห็นรอยยิ้มภายใต้แสงจันทร์ แล้วตอบเธอว่า“ได้เลย”

ช่วงเวลาที่เขายิ้มทำให้เฉินเสียนหลงไหล เมื่อมองดูอย่างละเอียดแล้ว เขายังคงเหมือนปีนั้นที่เจอกันในครั้งแรก กาลเวลาไม่สามารถทำอะไรเขาได้ และตั้งแต่ที่เธอตกหลุมรักเขามาจนถึงวันนี้ ในช่วงเวลาไม่กี่ปีกลับดูเหมือนว่าเธอนั้นถูกครอบครองมาทั้งชีวิตแล้ว

เหล่าชายชรานั้นถูกเชิญไปที่ส่วนราชการเพื่อดื่มชา ในช่วงขณะนั้นพวกเขาก็ยังอธิบายออกมาได้ไม่ชัดเจน จึงไม่มีทางที่จะได้ออกจากส่วนราชการ จากนั้นก็ไม่มีทางเลือกที่จะใช้อำนาจในการเป็นขุนนาง เรียกให้ผู้บังคับบัญชาการฝ่ายการปกครองเมืองออกมา สุดท้ายผู้บังคับบัญชาการฝ่ายการปกครองก็เหมือนกับทำบุญปล่อยเหล่าชายชราออกไปจากส่วนราชการที่ทำการปกครองเมือง

เมื่อออกมาจากที่ทำการปกครองเมืองแล้ว เวลาก็ล่วงไปเที่ยวคืน เวลานี้ตลาดกลางคืนก็คงจะเลิกและแยกย้ายกันไปหมดแล้ว จะไปตามหาจักรพรรดินีและองค์ชายใหญ่ได้จากที่ไหนกัน แต่ก็น่าจะเป็นอย่างที่คาดคิดเอาไว้ คืนนี้พวกเขาต้องอยู่ที่จวนของซูเจ๋ออย่างแน่นอน แต่เมื่อต้องการไปจวนคนอื่นแล้วขอเชิญให้กลับเข้าวังที่ ก็คงจะไม่มีใครมาเปิดประตูให้แก่พวกเขาอย่างแน่นอน

เหล่าชายชราได้เพียงแต่สบัดแขนเสื้อ ต่างพากันถอนหายใจแล้วจึงกลับบ้าน ในระหว่างทางก็พูดถึงเรื่องซูเจ๋อกัน เหล่าชายชรานั้นก็รู้สึกคันปาก จึงเอ่ยว่า

“ซูเจ๋อมีสถานะเป็นถึงราชครู เป็นบัณฑิต คงจะปฏิบัติเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีจนทำให้องค์ชายใหญ่เคยชิน อายุยังน้อยเช่นนี้ จะไปรู้จักวิธีการเล่นงานคนอื่นแบบนี้ได้อย่างไร ต้องเป็นเขาที่สอนเรื่องไม่ดีให้แก่องค์ชายใหญ่เป็นแน่！”

“ก็จริง！ช่างเป็นคนที่รังเกียจจริงๆ วันนี้ทำให้ข้ากลายเป็นคนร้ายจนถูกจับกุมตัวไปที่ส่วนราชการ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตข้าที่เกิดเรื่องที่น่าอับอายเช่นนี้！ถ้าเรื่องนี้ถูกพูดออกไป ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน！ ”

“เปลือกนอกสวยใสบริสุทธิ์ แต่ความจริงข้างในนั้นเน่าเละ！”

“เฮ้อ！ช่างน่าหงุดหงิดเสียจริง！”

วันนี้ซูเซี่ยนเดินเที่ยวเล่นจนเหน็ดเหนื่อย หลังจากกลับถึงก็ล้างหน้าล้างตาแล้วก็เข้านอนห้องด้านข้างอย่างรวดเร็ว

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใดภายในห้องของซูเจ๋อนั้นก็มีถังอาบน้ำเตรียมไว้หนึ่งใบ และมีฉากบานพับเพิ่มมาหนึ่งอัน แม้ว่าพื้นที่ว่างนั้นจะถูกยึดครองแต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกอึดอัด แต่กลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นอย่างมาก

ซูเจ๋อไม่ได้ใช้ถังน้ำนี้อาบน้ำ เขาเตรียมไว้ให้กับเฉินเสียน ในถังน้ำนั้นมีน้ำร้อนอยู่เต็มถัง เมื่อเฉินเสียนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาก็ไปห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกาย

ซูเจ๋อกลับมาจากอาบน้ำอย่างสะอาดและสดชื่น เฉินเสียนจึงรีบร้อนใส่เสื้อผ้า เขาอดไม่ได้ที่หัวเราะออกมาเบาๆแล้วเอ่ยว่า“ท่านจะหวาดกลัวอะไร”