ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 621

ซูเจ๋อกล่าว "ถึงแม้ครั้งนี้ข้าจะปล่อยพวกเขา หากวันใดพวกเขามีพิรุธส่องไปทางตั้งพรรคกุมอำนาจ อาเสียนก็ไม่ต้องออมมือเพราะคำนึกถึงบุญคุณในอดีต"

เฉินเสียนปิดปากของเขา

เธอทำอย่างไร้แบบแผน จูบอย่างมั่วซั่วจนเธอรู้สึกล้าหมดแรง กล่าวเสียงแหบพร่า "ข้าบอกว่าข้าไม่ฟังแล้ว"

"เดินซ้ำรอยเสด็จพ่อของท่านไม่ได้ จำต้องยึดอำนาจทหารทั่วทิศทางกลับมา ยังมีอีก"

หยาดน้ำตาเฉินเสียนไหลลงมาอาบแก้มของเขาทีละหยด ชวนให้รู้สึกร้อนแทงเขากระดูก

ซูเจ๋อเงียบสักพัก กล่าวทีละคำอย่างยากลำบาก "ยามที่ข้าไม่อยู่แว่นแคว้นต้าฉู่ยังต้องแซ่เฉิน ท่านเปลี่ยนชื่อแซ่ให้อาเซี่ยนใหม่ด้วย"

ทันใดนั้นเฉินเสียนหัวเราะทั้งน้ำตาออกมา ชนิดที่ยากจะจบสิ้น

เธอซุกอกด้านข้างซูเจ๋อ มองผ้าม่านเบื้องบนอย่างเลื่อนลอย ร้องไห้ปนหัวเราะตลอด กล่าวว่า "กระทั่งแซ่ของบิดาท่านก็ไม่ไว้ให้บุตรชายข้า เหตุใดต้องยุ่งยากเพียงนี้ วันข้างหน้าถ้าไม่ใช่เขาใช้แซ่ตามสามีของข้า หรือไม่แน่ว่าเขาต้องสืบทอดบัลลังก์ต้าฉู่ต่อ"

เธอปรายตามองซูเจ๋อ กล่าวเสียงแผ่วเบา "ท่านไปเลย ท่านไปแล้วข้าก็ไม่ได้มีบุรุษแค่ท่านคนเดียว อนาคตข้าก็ไม่ได้มีอาเซี่ยนเป็นลูกคนเดียวเช่นกัน"

ซูเจ๋อขมวดคิ้วแน่นเป็นปม

หัวใจเฉินเสียนเจ็บปวดรวดร้าวราวกับเลือดสดไหลทะลัก เธอยกมือปาดน้ำตา พลางยกมุมปากยิ้มอย่างงดงาม เธอไม่สนใจว่าถ้อยคำจะแทงทำให้หัวใจผู้ฟังเพียงใด เพราะทุกวาจาของซูเจ๋อประหนึ่งคมกริชที่เฉือนสุดแรงตรงกลางอก

เฉินเสียนกล่าว "ข้าไม่ใช่เป็นจักรพรรดินีหรือ มีสามีสักสามพันในวังหลังก็ย่อมเป็นเรื่องที่สมควร ข้าไม่จำเป็นต้องมีท่านคนเดียว บุรุษรูปงามมีในใต้หล้าถมเถ บางทีเย่ซวิ่นคงพูดถูก ลิ้มรสท่านคนเดียวก็จะเบื่อหน่ายได้ ต้องลองคนอื่นด้วยถึงจะสนุกหรรษา"

เฉินเสียนยังคงหัวเราะ แววตากลับว่างเปล่า "ท่านไปแล้วก็ไม่ใช่ของข้าอีก ข้าก็ไม่ใช่ของท่าน ถือสักว่าท่านเป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่งของข้าแล้วกัน ชั่วชีวิตของผู้หนึ่ง ไม่ได้มีเพียงประสบการณ์ครั้งนี้ครั้งเดียว ข้าย่อมหาบุรุษที่ยอมสลบใต้ชายกระโปรงของข้าได้อยู่แล้ว อย่างเช่นองค์ชายหกเย่ซวิ่นอย่างไรเล่า"

"เมื่อมาถึงวัง เขาก็มอบมงกุฎราชันที่ทุ่มเงินซื้อด้วยราคาสูงให้ข้าทันที โดยหวังให้ข้าเบิกบาน ข้าปล่อยเขากลับเย่เหลียงเขาก็ไม่ยินยอม ด้วยเกรงว่าจะไม่ได้พบข้าในภายภาคหน้าอีก"

เฉินเสียนกล่าวกึ่งเมากึ่งมีสติ "เมื่อเปรียบเทียบอย่างละเอียดแล้ว หน้าตาของเขาก็หล่อเอาการ ท่านว่าเขารักข้าหรือไม่?"

ทันใดนั้นบนร่างกายบังเกิดแสงมืดลำหนึ่ง นัยน์ตาของเธอสะท้อนเงาของซูเจ๋อ

เฉินเสียนหัวเราะด้วยความเย้ยหยัน "จะว่าไปก็ตลกสิ้นดี ทั้งๆที่ยามข้ามาเยือนยังโลกนี้ก็เพื่อเชยชมบุรุษรูปงามในใต้หล้าให้สิ้น หากแต่คาดไม่ถึงว่า ข้าดันมาแขวนคอตายอยู่กับต้นไม้เช่นท่านผู้เดียว"

ซูเจ๋อไม่ได้พูด เฉินเสียนได้ยินเสียงเนื้อผ้าถูกฉีกขาดเลือนราง

เขาเสมือนสัตว์ร้ายที่พุ่งมาจู่โจม

เมื่อฉีกอาภรณ์ของเธอจนรุ่งริ่งพลันเริ่มกำเริบเสิบสานในเรือนร่างเธอต่อ การจูบของเขาไม่ได้เหมือนกับเธอที่ยุ่งเหยิงไร้แบบแผน เขาจูบดื่มด่ำเธอเสียจนเธอใกล้จะหลอมละลายแล้ว

ริมฝีปากเธอแดงฉ่ำ หางตาสวยงามได้รูป เรือนร่างทรงเสน่ห์และสง่างามของเธอ กลิ่นกายที่หอมนุ่มชวนหลงใหล

ทุกอย่างของเธอคือสิ่งที่ซูเจ๋อคลั่งไคล้ คะนึงหา จะมอบให้ผู้อื่นได้อย่างไร

ถึงแม้รู้ว่าเฉินเสียนเพียงพูดให้เขาโกรธขึ้ง เขาก็ไม่สบอารมณ์อย่างเต็มเหวี่ยง

กระบอกปืนของเขารุกรานเข้าไปกะทันหัน

สรีระถูกแหวกออกกะทันหัน เธอปล่อยให้เขาทำต่อไป ดวงตาที่เปิดเล็กน้อยของเฉินเสียนยังคงมาน้ำตาไหลริน ปากก็ยังคงกล่าวอื่นดื้อรั้นเช่นเดิม "ท่านไปแล้วก็ดี ข้าจะได้กลับไปเป็นคนเดิม ข้าคือจักรพรรดินีแห่งต้าฉู่ สามารถเล่นได้เต็มที่……"

ลมหายใจซูเจ๋อรูดใส่หูของเธอ กล่าวอย่างข่มกลั้นว่า "บางครั้งข้าปรารถนาอยากให้ท่านมีบุตรให้ข้าเพิ่มอีกคน ข้าคิดว่าท่านมีลูกๆเคียงข้างแล้วจะรู้สึกโดดเดี่ยวน้อยลง ดีหรือไม่?"