ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 623

หลายวันต่อมา เฉินเสียนกลับมาถึงพระราชวังจากการคุ้มกันของฉินหรูเหลียง ทำให้ขุนนางน้อยใหญ่โล่งใจไปหนึ่งเปลาะ

คาดไม่ถึงว่าการออกจากเมืองของอัครเสนาบดีซูจะกระทบกระเทือนจิตใจจักรพรรดินีมากเพียงนี้ คงเป็นเพราะไม่ใช่เหตุการณ์ปกติที่พบเห็นกันบ่อย ข่าวที่เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ยามนี้เมื่อเห็นรูพลันลอดสอดเข็ม แอบลือกระฉ่อนกันลับๆจนแพร่กระจายเป็นวงกว้างอีกครั้ง

เพียงแต่ไม่มีใครกล้าพูดต่อหน้าเฉินเสียน อัครเสนาบดีซูไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงแล้ว ข่าวลือจึงไม่อาจพิสูจน์ได้ ยิ่งไปกว่านั้นหากพิสูจน์เรื่องนี้ได้แล้วก็จะมีผลเสียมากกว่าผลดี ฉะนั้นถึงแม้จะรู้ก็ทำเป็นไม่ประสีประสา

ตอนที่เฉินเสียนกลับมาถึงพระตำหนักไท่เหอ ซูเซี่ยนก็ยืนรอเธออยู่บนสะพานแล้ว โดยมีอวี้เยี่ยน แม่นมซุยกับเสี่ยวเฮออยู่ด้านหลังเขาอย่างไม่ขาดผู้ใดเลย

เมื่อเห็นเธอปรากฏกายตรงหน้าพุ่มไม้เขียวขจี ไม่ได้แผ่รังสีสูงศักดิ์ของผู้ที่เป็นจักรพรรดินีควรมี ไม่กระปรี้กระเปร่าเหมือนเดิม ชี้ให้เห็นแต่เพียงความท้อแท้และเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางตะลอนๆหลายค่ำคืน

เมื่อบรรดาสาวรับใช้ข้างกายเธอเห็นสภาพเช่นนี้ ยังไม่ทันเอ่ยปากเกลี้ยกล่อมก็ดวงตาแดงฉ่ำเสียแล้ว

เฉินเสียนเดินขึ้นสะพานเล็กๆมาอยู่ตรงหน้าซูเซี่ยน เธอค่อยๆย่อตัวลงมองเขาอย่างเงียบสงบตั้งนาน

ซูเซี่ยนเป็นฝ่ายเข้าสวมกอดเธอ ร่างกายเธอแข็งทื่อ

มือเล็กกำลังตบไหล่เธอเบาๆ ประหนึ่งจะตบทุกความเจ็บปวดทรมานของเธอออกไปให้หมด

ทว่าไม่ได้ เฉินเสียนจะลบเลือนได้อย่างไร สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ ต่อหน้าซูเซี่ยน เธอจะคลุ้มคลั่ง ร้องไห้ฟูมฟายไม่ได้

เฉินเสียนซุกอยู่บนบ่าของเขา กล่าวเสียงเบาอย่างสงบจิตสงบใจว่า "ท่านพ่อของเจ้าไม่เอาแม่แล้ว วันหน้าแม่มีเพียงเจ้าแล้วนะ"

ซูเซี่ยนกล่าว "ไม่ต้องกลัวท่านแม่ ต่อไปข้าจะดูแลท่านแม่เอง"

เฉินเสียนยิ้มด้วยเสียงสะอื้น กล่าวว่า "เจ้าโตแค่นี้เอง จะดูแลแม่ได้อย่างไร เป็นแม่ที่ต้องดูแลเจ้า"

"ไม่นานลูกก็จะโตแล้ว"

เฉินเสียนกลับห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านอน เธอนอนจนมืดฟ้ามัวดิน กลับมาถึงพระราชวังตอนเช้า นอนจนถึงฟ้ามืดก็ยังไม่ออกมา

ซูเซี่ยนยังคงไปเข้าเรียนที่โรงเรียนไท่เช่นเดิม พอกลับมาก็นั่งเหม่อลอยอยู่ริมทะเลสาบ

แม่นุมซุยมาตามเขา กล่าวว่า "อาเซี่ยน ควรทานข้าเย็นแล้ว"

ซูเซี่ยนนั่งไม่ไหวติง มองผิวน้ำทะเลสาบที่เงียบสงบ มีลมเย็นโชยมาครั้งคราว ทำให้ผิวน้ำเกิดระลอกคลื่นเล็กน้อย

ซูเซี่ยนกล่าว "เอ้อร์เหนียง ท่านคิดว่าสาเหตุที่ท่านพ่อของข้าไปเป็นเพราะมีความลำบากอะไรหรือเปล่า?"

แม่นมซุยเห็นแผ่นหลังอันเล็กๆของเขาโดดเดี่ยวเดียวดายก็ยิ่งรู้สึกใจสลายเป็นเท่าทวีคูณ กล่าวว่า "ต้องมีอยู่แล้ว ใต้เท้าเป็นคนเช่นนั้นเสมอ คิดเผื่อคนอื่นตลอด"

"งั้นท่านพ่อก็ไม่ใช่ไม่อยากเอาข้ากับท่านแม่จริงๆสินะ" ซูเซี่ยนถาม "ท่านแม่ตื่นหรือยัง?"

แม่นมซุยกล่าว "ยังไม่ได้เจ้าคะ"

"เช่นนั้นก็รอให้ท่านแม่ตื่นแล้วค่อยทานมื้อเย็นด้วยกัน"

"เก็บพระกระยาหารของฝ่าบาทไว้ พอพระองค์ตื่นค่อยนำไปถวาย"

ซูเซี่ยนกล่าว "ท่านพ่อบอกให้ข้าดูแลท่านแม่ดีๆ หากข้าไม่รอกินข้าวด้วยกัน ท่านแม่ต้องนอนอยู่อย่างนั้นแน่ๆ ถ้ารู้ว่าข้าหิวยังไม่ทานข้าว ท่านแม่ก็จะตื่นมาทานด้วยกัน"