ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 64

หัวใจเซียงซั่นเต้นแรงทันใด นางมองสีหน้าท่าทางเฉินเสียน นางรู้ว่าเฉินเสียนไม่จำเป็นต้องกลัวหลิ่วเหมยอู่ แต่ในขณะนั้นนางกลับกลัวเฉินเสียนอย่างแท้จริง

เมื่อเฉินเสียนพูดแบบนี้ เซียงซั่นก็เข้าใจทันที “พระองค์หมายความว่าอย่างไรเพคะ?”

“หากเจ้าอยากเป็นสาวใช้ที่นี่ตลอดชีวิตจนถูกทรมานถึงตาย ข้าก็ไม่ถือสา” เฉินเสียนหรี่ตามองสำรวจนาง “หากเจ้าอยากได้ชีวิตที่ดีคืนกลับมา ข้ายังมีทางให้เจ้าเดิน”

เซียงซั่นเม้มปาก “พระองค์ตั้งใจจะทำอะไรหรือเพคะ? ”

“ตอนนี้เจ้าเสียโฉมแล้ว ถือว่าเป็นความบาดหมางระหว่างข้ากับเจ้า ต้องการเริ่มจากตอนต้นหรือไม่ อยู่ที่เจ้าตัดสินใจ” เฉินเสียนขมวดคิ้วอย่างชั่วร้าย “ข้าให้เจ้าอยู่ในสายตาฉินหรูเหลียงได้อีกครั้ง ถึงขนาดให้เจ้าเป็นภรรยาคนที่สามของจวนแม่ทัพได้เลย”

เซียงซั่นมองเฉินเสียนด้วยความตกตะลึง ความมั่นใจหลั่งไหลออกมาจากตัวนาง ทำให้เซียงซั่นเชื่อมั่นในตัวเธออย่างลึกลับ ตราบใดที่เธอพูดออกมาได้ ก็ต้องทำได้อย่างแน่นอน!

เซียงซั่นระงับความตกใจเอาไว้ กล่าวขึ้น “ตอนนี้สภาพหม่อมฉันเป็นเช่นนี้ ท่านแม่ทัพจะมองหม่อมฉันได้อย่างไรเพคะ?”

“เรื่องนี้ยากที่ไหนกัน แค่กำจัดรอยแผลเป็นบนใบหน้าเจ้าก็พอแล้ว”

เซียงซั่นเอ่ยประชดประชัน “แต่ตอนนี้รอยแผลเป็นบนใบหน้าองค์หญิงยังสะดุดตาเช่นนี้ มีความสามารถอะไรในการลบรอยแผลเป็นบนใบหน้าหม่อมฉันเพคะ?”

เฉินเสียนยกมือขึ้นปิดรอยแผลเป็นบนใบหน้า เซียงซั่นเบิกตากว้าง ใต้รอยแผลเป็นนั้นไม่มีร่องรอยใดๆ ใบหน้าเฉินเสียนเนียนกริบ ใบหน้านางหายดีตั้งนานแล้ว!

อวี้เยี่ยนเป็นคนใส่รอยแผลเป็นให้เฉินเสียนอย่างพิถีพิถันด้วย

“ตอนนี้เชื่อหรือยัง? ”

เซียงซั่นไม่ตอบ

เฉินเสียนกล่าวอีกครั้ง “บนโลกใบนี้ไม่ได้มีแค่เหมยอู่เพียงคนเดียวที่มัดใจผู้ชายได้ ถ้าหากเจ้าต้องการ เจ้าก็ทำได้ ถึงแม้ตอนแรกหัวใจชายคนนั้นไม่ได้อยู่ที่เจ้า แต่เจ้าควบคุมร่างกายส่วนล่างของผู้ชายได้ เรื่องนี้เจ้าก็มีประสบการณ์มาแล้วไม่ใช่หรือ เจ้าไม่เคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า ‘เมื่อวันเวลาผ่านไปก็ค่อยๆ เกิดเป็นความรัก’ หรือ? ”

สีหน้าเซียงซั่นเปลี่ยนไป “องค์หญิงกำลังล้อหม่อมฉันเล่นใช่ไหมเพคะ”

เฉินเสียนกล่าว “ล้อเล่นหรือเปล่า เจ้าชั่งน้ำหนักเอง หากเจ้าชนะหลิ่วเหมยอู่ ในอนาคตหากข้าออกไปจากจวนแม่ทัพ เจ้าก็จะได้เป็นนายหญิงที่แท้จริงแห่งจวนแม่ทัพ”

เซียงซั่นจะไม่ใจเต้นได้อย่างไร นางสามารถเข้าใกล้ฉินหรูเหลียงได้อีกครั้ง เป็นภรรยาคนที่สามได้ สิ่งสำคัญที่สุดคือ นางสามารถกลับไปยืนต่อหน้าหลิ่วเหมยอู่ได้อย่างตรงไปตรงมา

หากหลิ่วเหมยอู่เจอนาง จะต้องกังวลจนนอนไม่หลับกระมัง!

เฉินเสียนค่อยๆ ลุกขึ้นกล่าว “ข้าให้เวลาเจ้าพิจารณา หากแน่ชัดแล้ว ก็มาหาข้าที่สวนสระวสันตฤดู”

พูดจบ เฉินเสียนก็พาอวี้เยี่ยนหันตัวเดินจากไป

เซียงซั่นรู้ อย่าละทิ้งโอกาสเพราะเวลาไม่หวนคืน วันนี้หากเฉินเสียนไปแล้ว นางจะมีโอกาสที่ไหนออกจากที่นี่ไปสวนสระวสันตฤดูเพื่อพบนาง

เดินได้สองก้าว เซียงซั่นก็พูดขึ้นตามหลัง “ทำไมพระองค์ต้องการช่วยหม่อมฉันด้วยเพคะ?”

เฉินเสียนหันศีรษะไปพูด “ทำไมหรือ? แน่นอนเพราะข้าพอใจ แต่ช่วงนี้เหมยอู่ทำให้ข้าไม่พอใจจริงๆ ”

เซียงซั่นเข้าใจทันที กล่าวขึ้น “ได้เพคะ เส้นทางที่ท่านมอบให้ข้า ข้าจะเดินเพคะ”

เฉินเสียนเดินกลับไปอีกครั้ง ก่อนกล่าวขึ้น “อย่าหาว่าข้าไม่ได้เตือนเจ้า เมื่อเจ้ากลับไปครั้งนี้ หากยังหวนถึงความสัมพันธ์ลึกซึ้งระหว่างเจ้านายและบ่าวกับเหมยอู่ล่ะก็ ถูกลิขิตให้ต้องทนทุกข์ ตราบใดที่เจ้าอยากเป็นภรรยาคนที่สาม นางก็จะเห็นเจ้าเป็นศัตรู ต้องการฆ่าเจ้าให้ตาย”

เซียงซั่นสัมผัสใบหน้าตนเอง ความเกลียดชังหลั่งไหลออกมา กล่าวขึ้น “เพราะนางทำให้ข้าเป็นเช่นนี้ นางไม่เห็นข้าเป็นคน แล้วทำไมข้าต้องเห็นนางเป็นคนด้วยเพคะ! ข้าจะต้องทำให้นางเสียใจแน่นอนเพคะ!”

สิ้นสุดคำพูด เฉินเสียนก็ยื่นมือเย็นยะเยือกไปสัมผัสใบหน้าเล็กของเซียงซั่นจากคาง