ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 641

ซูเซี่ยนนิ่งไปทั้งตัว เขาถาม "ใช่จดหมายของท่านปู่หรือไม่?" ที่เกี่ยวกับเป่ยเซี่ย สิ่งเดียวที่เขาประทับใจคือท่านปู่ที่เล่าเรื่องนิทานให้เขาฟังท่านนั้น

"ใช่" เฉินเสียนพยักหน้า "เขาเอง"

"แล้วท่านจะไปเป่ยเซี่ยไหม"

"อืม"

ซูเซี่ยนจับใบหน้าเฉินเสียนเงยขึ้น และเช็ดน้ำตาจากหางตาของนาง ในความรู้สึกเป็นเวลานานแล้วที่ไม่เห็นนางร้องไห้ มีเพียงพ่อของเขาเท่านั้นที่ทำให้นางร้องไห้ได้แบบนี้

ซูเซี่ยนกล่าวว่า "ไปเถอะพ่ะย่ะค่ะ ไปพาท่านพ่อของลูกกลับมา พวกท่านทั้งหมดจะกลับมาใช่ไหม?"

เฉินเสียนพยักหน้า "ใช่ แม่จะกลับมาพร้อมกับพ่อเจ้า"

ซูเซี่ยนยิ้มและกล่าวว่า "ท่านไปที่เป่ยเซี่ยช่วยลูกดูว่าทิวทัศน์ที่นั่นดีอย่างที่ท่านปู่ได้พูดหรือไม่ ลูกจะอยู่ที่นี่ดีๆ "

นางจับซูเซี่ยนไว้ในอ้อมแขนของนาง และจูบหน้าผากเขาอย่างแรง และพึมพำ "อาเซี่ยนเด็กดี"

เมื่อคืนนั้น เฉินเสียนบอกแม่นมซุยระมัดระวังให้มาก จากนั้นจึงเข้านอนกับซูเซี่ยน

วันรุ่งขึ้นยังไม่สว่าง นางก็ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าและเปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมตัวยาวของผู้ชายเอว ซึ่งสะดวกสำหรับการทำงานข้างนอก ผมยาวของนางรวบสูง มีจิตวิญญาณที่เข้มแข็งและความกล้าหาญ เมื่อคิดได้ นางจึงหยิบหยกสีขาวและขลุ่ยไม้ไผ่ที่วางไว้ใต้หมอนนำติดตัวไปด้วย แล้วจึงนำกลุ่มทหารองครักษ์ของตัวเองออกไปนอกเมือง

ฉินหรูเหลียงเฝ้าอยู่ที่ประตูเมือง เหมือนกับว่าคาดเดาได้ว่านางจะออกจากเมืองในเวลานี้ ดังนั้นจึงมาดักรอนางล่วงหน้า

เฉินเสียนขมวดคิ้ว ควบม้าแล้วพูดว่า "ท่านแม่ทัพมาทำอะไรอยู่ที่นี่?"

"คอยท่านอยู่"

"ข้าได้มอบงานให้ท่านแล้ว ท่านรับความรับผิดชอบป้องกันพื้นที่ใกล้เมืองหลวง หันหลังให้ข้าปุ๊บคำพูดข้าก็ทำเป็นหูทวนลมรึ"

"ฝ่าบาทอย่ากังวลไปเลย เรื่องที่ฝ่าบาทให้ไปป้องกัน กระหม่อมได้จัดเตรียมไว้อย่างเหมาะสมแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

แสงอรุโณทัยทะลวงขอบฟ้าอย่างรำไร

ฉินหรูเหลียงมองนางอย่างอ่อนโยนและพูดว่า "เฉินเสียน ให้ข้าพาท่านปกป้องท่านครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายเถอะ"

เฉินเสียนชำเลืองมองเขาอย่างนิ่งๆ แล้วฟาดแส้ม้า ควบม้าผ่านเขาและพูดเบาๆ ว่า "ตามใจท่าน"

เสียงเกือกม้าที่ดังสับสนปนเปกันไป และฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่วถนนหลวง

ในวังที่ท้องพระโรง หลังจากรอให้เหล่าขุนนางหลายร้อยคนมารวมตัวกันที่ท้องพระโรงจนครบ แต่ก็ยังไม่เห็นจักรพรรดินีมาปรากฏตัว เมื่อเฮ่อโยวได้เปิดอ่านพระราชโองการ ได้ทำให้เหล่าขุนนางอยู่ในความโกลาหล

เหล่าขุนนางกล่าวว่า "องค์รัชทายาทก็คือเป็นองค์รัชทายาทของอาณาจักรฉู่ จะเปลี่ยนอาณาจักรโดยตามใจชอบได้อย่างไร! ฝ่าบาทตอนนี้อยู่ที่ไหน กระหม่อมกำลังรอคำแนะนำอยู่พ่ะย่ะค่ะ!"

เฮ่อโยวกล่าวว่า "ทุกท่านใจเย็นไว้ ข้าคิดว่าเรื่องนี้ไม่สมควร แต่องค์จักรพรรดิตรัสว่า หากมีข้อโต้แย้งรอองค์จักรพรรดิกลับราชสำนักค่อยว่ากัน"

"อะไรนะ? จักรพรรดิออกไปนอกวังอีกแล้วหรือ?"

เฮ่อโยวเกาหมวกขุนนางและกล่าวว่า "อ้า ได้ยินมาว่าเกิดเหตุฉุกเฉินที่ชายแดน จักรพรรดิจึงรีบไปที่ชายแดนเมื่อคืน"

เหล่าขุนนางช่วยอะไรไม่ได้มาก "ฝ่าบาททรงรักราษฎรมากเช่นนี้ช่างเป็นความโชคดีของต้าฉู่ยิ่งนัก แต่ก็ไม่ใช่ที่จะเร่งรีบออกไปเช่นนี้ พระองค์ทรงควรดูแลคงความเป็นกษัตริย์ด้วย"

ท่านอ๋องมู่เดินทางมาถึงพรมแดนเป่ยเซี่ยแล้ว เขารู้ว่าจดหมายที่ส่งถึงเฉินเสียนจะล่าช้าไปสองสามวัน ดังนั้นเฉินเสียนจึงออกเดินทางช้ากว่าเขา เช่นนี้เขาจึงไม่ค่อยกังวลเกี่ยวกับแผนการเดินทางมากนัก