ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 646

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยเยาะเย้ย "ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครกันช่างกล้าลักพาตัวท่านอ๋องรุ่ยไปในวันอภิเษกสมรสของท่านอ๋องรุ่ย ที่แท้ก็เป็นจักรพรรดิของต้าฉู่นี่เอง ทำไมหรือ จักรพรรดิต้องการใช้วิธีนี้ในการมาเยือนเป่ยเซี่ยงั้นหรือ? หากเรื่องนี้เผยแพร่ออกไป ก็ไม่รู้ว่าใครจะน่าอับอายกว่ากัน!"

เฉินเสียนไม่ได้มีปฏิกิริยากับคำพูดของเขาและกล่าวว่า "ข้าเพิ่งจะมา และไม่คุ้นเคยกับเป่ยเซี่ย เลยอยากจะเชิญท่านอ๋องรุ่ยมานำทาง และพาข้าเข้าไปในเมืองหลวง เพื่อดูขนบธรรมเนียมประเพณีของผู้คนที่นี่ มีอะไรผิดปกติหรือ?"

"วันนี้เป็นวันมงคลสำคัญของท่านอ๋องรุ่ย! ท่านไม่เพียงแค่ทำลายงานอภิเษกสมรส แถมยังพาคนไปอีก ท่านไม่คิดว่ามันไร้ยางอายเกินไปที่จะพูดออกมาเช่นนี้ในฐานะองค์จักรพรรดิ?" จักรพรรดิเป่ยเซี่ยตั้งตารอให้ทั้งชีวิต เพื่อให้ซูเจ๋อจะไม่มีความผูกพันใด ๆ กับต้าฉู่อีกต่อไป แต่ตอนนี้ถึงแม้เขาไม่กลับไปที่ต้าฉู่ ต้าฉู่กลับมาหาเขาถึงนี่!

เฉินเสียนขดริมฝีปากและพูดอย่างประชดประชันว่า "หากจะพูดถึงงานอภิเษกในวันนี้นั้น ข้าไม่เพียงอยากจะหัวเราะใส่เป่ยเซี่ยเท่านั้น เด็กเล็กไม่รู้ประสาก็ว่าไปอย่าง แต่จักรพรรดิเป่ยเซี่ยอายุปูนนี้แล้วยังเชื่อเรื่องการแต่งงานเพื่อสะเดาะเคราะห์ด้วยหรือ? จักรพรรดิเป่ยเซี่ยผู้มีความสามารถฉลาดปราดเปรื่อง กลับมีความเชื่องมงาย"

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยตรัสว่า "ท่านมันเด็กเมื่อวานซืน พูดมากไปจะมีประโยชน์อะไร อย่าลืมสิว่าท่านยืนอยู่ในที่ของใคร"

เฉินเสียนกล่าว "ข้าไม่ลืมหรอก ข้าเป็นแขก จักรพรรดิเป่ยเซี่ยเป็นเจ้าบ้าน จักรพรรดิได้โปรดมีไมตรีจิตต่อแขกผู้มาเยือน"

จักรพรรดิของทั้งสองอาณาจักรต่างไม่ยอมหลีกทางให้ใครเลยบนถนนในเมืองหลวง หากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป คงเป็นที่หัวเราะอย่างแน่นอน ท่านอ๋องมู่อยู่ข้าง ๆ พูดขัดจังหวะขึ้นมา "เสด็จพี่ เชิญจักรพรรดิของต้าฉู่เสด็จประทับในวังหลวงก่อนดีกว่า"

ในท้ายที่สุด จักรพรรดิเป่ยเซี่ยได้สั่งให้รถม้าอยู่ซูเจ๋อนั่งอยู่กลับไปยังจวนท่านอ๋อง และถอนกำลังราชองครักษ์ที่ล้อมรอบ และส่งเสด็จเฉินเสียนไปยังพระตำหนักรับรอง

เฉินเสียนยืนอยู่บนล้อรถม้า ยกม่านของรถม้าขึ้นและมองเข้าไปที่ซูเจ๋ออย่างลึกซึ้ง

ซูเจ๋อกล่าว "ที่แท้ก็เป็นองค์จักรพรรดินีแห่งต้าฉู่"

เธออยากจะถามเขา ยอมที่จะกลับต้าฉู่กับเธอไหม? เฉินเสียนขยับริมฝีปากของเธอ แต่ในท้ายที่สุดเธอก็ไม่ได้ถามอะไร เธอลดม่านลงและกระโดดลงจากรถม้า

เฉินเสียนพาคนของเธอ หันขบวนไปยังเมืองหลวงชั้นใน เธอยืนอยู่ข้างรถม้าและหยุดการเคลื่อนไหว

จากมุมนี้ของซูเจ๋อ จากช่องว่างระหว่างผ้าม่าน เขาสามารถเห็นใบหน้าช่วงข้างของเธอได้

เธอกระซิบ "ซูเจ๋อ" ดูเหมือนจะเรียกให้เขาได้ยิน และเรียกให้ตัวเองได้ยิน

ดีเหลือเกิน อย่างน้อยก็หาเขาเจอ ได้พบกันอีกครั้งในขณะที่ทั้งสองยังมีชีวิตอยู่

ทุกอย่างยังไม่จบ แต่มีการเริ่มต้นใหม่เกิดขึ้น

ดวงตาของซูเจ๋อมืดมน มองดูเธอเดินผ่านช่องว่างของม่านรถ มุมของชุดยาวของเธอพลิ้วไสวตามสายลมฤดูใบไม้ผลิ และผ้าไหมสีเขียวด้านหลังไหล่ของเธอก้พลิ้วไหว

เสียงนั้น "ซูเจ๋อ" ทำให้เขาดื่มด่ำกับมันอยู่นาน

ดูเหมือนว่าเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาได้ยินเสียงดังกล่าวที่ปลุกเขาให้ตื่นขึ้น

เฉินเสียนเข้ามาประทับ ณ พระตำหนักรับรองในวังหลวงของเป่ยเซี่ย หลายวันถัดมา คณะเอกอัครราชทูตที่เธอเตรียมไว้ที่เขตชายแดนเพิ่งจะเดินทางมาถึงเมืองหลวง

ต่อมาซูเจ๋อยังคงพักฟื้นรักษาตัวอยู่ในจวนท่านอ๋อง ขณะที่เฉินเสียนทำการประชุมหารือกับทั้งสองอาณาจักร

งานอภิเษกสมรสของซูเจ๋อยังไม่เป็นอันเสร็จสิ้นในวันนั้น และเจ้าสาวที่เข้าประตูมาก็ไม่รู้ว่านับเป็นพระราชารุ่ยหรือเปล่า แต่เธอก็ไม่ได้ถูกส่งกลับบ้านของเธอ และยังเข้าพักอาศัยในเรือนที่จวนท่านอ๋องเพื่อคุ้นชินกับสถานที่แห่งนี้

หลานเอ๋อร์มีหน้าที่ดูแลงานในเรือนให้ซูเจ๋อ

นางรู้ว่าซูเจ๋อไม่ได้ถือตัวเจ้ายศเจ้าอย่าง นางมักพูดให้ซูเจ๋อได้ยิน "คนเหล่านั้นที่มาลักพาตัวท่านอ๋องช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก! บ่าวเคยเห็นในหนังสือนิทานเท่านั้นที่ผู้ชายแย่งเจ้าสาว แต่กลับไม่เคยเห็นผู้หญิงไปแย่งเจ้าบ่าวเลย บนโลกนี้คงไม่มีใครกล้าได้อย่างเธออีกแล้ว"