ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 658

อาการเจ็บป่วยของซูเจ๋อยังไม่หายดี เขายังทนรับความปรวนแปรไม่ได้ ดังนั้นแค่มีอะไรมากระทบกระเทือนเพียงเล็กน้อยก็เสี่ยงมากแล้วที่จะทำให้อาการเดิมกำเริบขึ้นมาอีก

ดังนั้นความเปียกชื้นที่ย่างกรายเข้ามาในเวลานี้จึงยิ่งทำให้ร่างกายของเขาทวีความแผดร้อน

หมอผีตรวจดูอาการอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงให้ความมั่นใจแก่องค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ยว่าถึงแม้ซูเจ๋อจะไม่สบาย แต่อาการของเขาไม่ได้ร้ายแรงเหมือนก่อนหน้านี้และจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต

ขณะที่หมอผีผู้นี้กำลังเตรียมการรักษาซูเจ๋อ เฉินเสียนที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็เริ่มตั้งสติได้อีกครั้ง เธอวิ่งฝ่าเหล่าขันทีที่คอยเฝ้าอยู่ไปจากห้องตำราหลวงโดยที่พวกเขาหยุดไว้ไม่ได้ เธอคว้าตัวนางกำนัลแถวนั้นไว้และถามทาง จากนั้นจึงวิ่งตรงไปยังห้องบรรทมของจักรพรรดิซึ่งซูเจ๋ออยู่ที่นั่น

มีองครักษ์สามนายยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องบรรทมและขวางทางไม่ยอมให้เธอเข้าไป เธอถลันเข้าไปอย่างไม่ใส่ใจและอาละวาดโดยไม่สนใจใครหน้าไหน ถึงอย่างไรพวกเขาก็ต้องหลีกทางให้เธอ

เฉินเสียนเคลื่อนไหวช้าลง ที่ปากและจมูกเริ่มมีเลือดซึมออกมา ตอนนั้นในใจของเธอคิดเพียงแค่ว่าเธอจะปล่อยให้เกิดเรื่องร้ายซ้ำรอยเดิมไม่ได้

เธอจะปล่อยให้ซูเจ๋อจากโลกนี้ไปอีกไม่ได้

เฉินเสียนยืนอยู่ที่ด้านนอกโถงโดยมีทหารองครักษ์รายล้อม เธอโดดเดี่ยวและสิ้นไร้หนทาง แต่ให้ยอมตายเสียยังจะดีกว่ายอมแพ้

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยยืนอยู่ที่ด้านนอกโถงด้วยสีหน้าเย็นชา ตรัสอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “ถ้าท่านก้าวเข้ามาอีกเพียงก้าวเดียว ข้าคงต้องสังหารท่านให้สิ้น”

เฉินเสียนทิ้งมีดที่ชิงมาจากทหารองครักษ์และเอ่ยกับจักรพรรดิเป่ยเซี่ยว่า “ขอให้ข้าเจอเขาเถิด”

“ท่านทำให้เขาเป็นแบบนี้ ตอนนี้ยังจะมีหน้ามาขอเจอเขาอีกเรอะ!”

“ท่านพูดถูก เป็นข้าที่ทำร้ายเขา...” เฉินเสียนเอ่ยเบาๆ เหมือนพึมพำ “ขอให้ข้าได้เจอเขาอีกสักครั้ง แล้วข้าสัญญา ว่าต่อแต่นี้ไปข้าจะอยู่ให้ไกลจากเขา”

ทันใดนั้นเอง หมอผีซึ่งอยู่ด้านในก็ตะคอกขึ้นมาอย่างฉุนเฉียว “หาคนใหม่มาช่วยข้าเดี๋ยวนี้ หมอหลวงผู้นี้ช่างไร้ประโยชน์ยิ่งนัก! มือสั่นไม่หยุดเช่นนี้จะฝังเข็มให้ท่านอ๋องรุ่ยได้อย่างไร!”

เฉินเสียนได้ยินดังนั้นจึงก้าวขาออกไป แต่ถูกทหารองครักษ์เข้ามาขวางไว้ที่ขั้นบันไดเสียก่อน ทันใดนั้นจักรพรรดิเป่ยเซี่ยก็รับสั่งว่า “ฆ่านางซะ หากนางก้าวเข้าไปอีกแม้แต่ก้าวเดียว!"

รับสั่งแล้วจักรพรรดิเป่ยเซี่ยก็กลับเข้าไปที่ห้องโถงด้านข้าง หมอหลวงผู้นั้นขดตัวคุกเข่าลงกับพื้นและกล่าวว่า “ขอฝ่าบาทโปรดทรงเมตตา กระหม่อมไร้ความสามารถ ไม่อาจฝังเข็มให้ท่านอ๋องรุ่ยได้! ขอพระองค์โปรดทรงตามหมอหลวงท่านอื่นมาโดยทันทีพ่ะย่ะค่ะ!"

ประสบการณ์ของหมอหลวงผู้นี้ยังน้อยนัก ดังนั้นจึงทนรับความกดดันเช่นนี้ไม่ได้ ตอนนี้หมอผีมีสิ่งที่ต้องจับต้องทำเต็มสองมือ จำเป็นต้องให้เขาช่วยฝังเข็มให้ซูเจ๋อ แต่ยังไม่ทันลงมือทำอะไรมือของหมอหลวงผู้นั้นก็สั่นเสียแล้ว

หากเป็นเช่นนี้ต่อไปต้องแย่แน่ๆ

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยทรงถีบหมอหลวงผู้นั้นและด่ากราด “ช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี!" ตอนนี้หากไปตามหมอหลวงคนอื่นมาจะยิ่งทำให้ล่าช้า ดีไม่ดีอาจจะช้าเกินไปที่จะรักษาอาการป่วยของซูเจ๋อ

เฉินเสียนได้ยินคำพูดเหล่านั้นดังมาจากในห้องโถง แสงจากโคมไฟใต้ชายคาส่องประกายวูบไหวอยู่ในแววตาของเธอ เธอรีบตะโกนไปว่า “ข้าทำได้!"

ภายในห้องโถงเงียบกริบ

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยหันกลับมามองเฉินเสียนที่อยู่ด้านนอก

เฉินเสียนมองจักรพรรดิเป่ยเซี่ยด้วยแววตาที่เศร้าโศก เธอไม่รู้ว่าควรใช้วิธีไหนเพื่อทำให้พระองค์เชื่อตนเอง จึงได้แต่กล่าวย้ำว่า “ข้าทำได้จริงๆ!”

“ให้ข้าเข้าไปช่วยเขาเถิดนะ ข้าพอจะรู้วิชาการแพทย์ ข้าช่วยได้แน่นอน”

ขอบตาของเฉินเสียนแดงก่ำ เธอพยายามสะกดกั้นความเจ็บปวดภายในใจเอาไว้จนหายใจไม่เป็นจังหวะ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพยายามเอ่ยอย่างสงบว่า “หากคราวนี้ช่วยเขาไว้ไม่ได้ ข้าจะยอมจากไปพร้อมกับเขา ขอแค่ให้พระองค์ยอมเชื่อข้าครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น”

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยตรัสด้วยสีพระพักตร์ที่ไม่แสดงอารมณ์ว่า “ข้ายอมให้ท่านเข้าไปช่วยหมอผีก็ได้ แต่ท่านต้องสัญญากับข้า”