ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 661

ซูเจ๋อเลิกคิ้วและกล่าวว่า "แววตาเจ้าไม่เลวนี่"

หมอผีกล่าวว่า "สายตาของท่านอ๋องที่มีวิสัยทัศน์ที่ดี เรื่องการแพทย์นางยอดเยี่ยมมาก อีกทั้งยังเด็กอยู่ รอให้อายุเท่ากระหม่อมก่อน หากที่ยังมีความเพียรพยายาม บางทีทักษะทางการแพทย์อาจจะตามกระหม่อมทัน แต่เห็นนางเป็นอย่างนั้น แต่ก่อนนางก็เคยศึกษามาอย่างหนัก"

ซูเจ๋อถาม "ท่านรู้ได้อย่างไร?"

หมอผีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับว่าจักรพรรดิเป่ยเซี่ยไม่ได้สั่งปิดปากของเขา และกล่าวว่า "ในคืนที่ท่านเป็นหวัดนั้น สถานการณ์ไม่ค่อยจะดีนัก เป็นนางกับข้าที่ร่วมมือรักษาท่านอ๋อง"

ซูเจ๋อเอนกายลงบนหัวเตียง เอียงศีรษะเล็กน้อย จ้องมองเบาๆ ไปที่ภาพเหมือน และไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

หมอผีพูดอีกครั้ง "ท่านเห็นบนร่างกายของนางในตอนนั้นที่ทั้งเปียกทั้งสกปรกใช่หรือไม่ คือโดนฝนตกใส่ และสวมเสื้อผ้าเปียกตลอดทั้งคืนเพื่อฝังเข็มให้ท่าน ตอนแรกจักรพรรดิของเราไม่ยอมให้เข้าไป นางบุกเข้าไปทั้งสามประตูวัง ถึงได้บุกเข้ามาถึงหน้าท้องพระโรง และเกือบจะถูกฆ่าตาย"

ซูเจ๋อยังจำได้ คำพูดที่ไม่ระมัดระวังที่นางพูดกับเขาในตอนเช้าก่อนที่นางจะออกไป เขารู้โดยธรรมชาติว่าไม่ใช่เพราะความจริงใจของนาง ไม่อย่างนั้นนางจะร้องไห้ทำไม เมื่อเขาเข้าจูบริมฝีปากของนาง ทำไมน้ำตาของนางถึงไหลลงบนใบหน้าของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

แต่ถึงแม้จะรู้ว่านางแสร้งทำเป็นเข้มแข็ง ซูเจ๋อก็ต้องปล่อยนางไป ต้าฉู่คือโลกของนาง และถ้าเขาเก็บนางไว้ที่นี่ เขาอาจจะเป็นเพียงทำให้นางก้มศีรษะเพื่อตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ซูเจ๋อถาม "เมื่อไรร่างกายนี้จะดีขึ้น?"

หมอผีกล่าวว่า "ไม่ต้องกังวลไปพ่ะย่ะค่ะ ต้องค่อยๆ ทำ และต้องใช้เวลาหลายปีกว่าจะเห็นผลดีขึ้นอย่างเร็วที่สุด"

ก่อนหน้านั้นไม่ว่ามันจะดีหรือไม่ดี ก็ไม่ได้สร้างความแตกต่างให้กับเขามากนัก แต่ตอนนี้เขารอไม่ไหวแล้ว ถ้าเขาสามารถปกป้องนางได้ เขาไม่ควรได้เห็นนางร้องไห้อีก

แม้ว่าเขาจะจำอดีตไม่ได้ แต่เขาก็ยอมรับว่าเขาได้ติดนางไปนานแล้ว

ซูเจ๋อกล่าวว่า "ยังพูดไม่จบ พูดต่อ"

หมอผีพูดต่อว่า "ในตอนนั้น เดิมทีมีหมอคนหนึ่งมาช่วยอยู่ข้างๆ แต่หมอของจักรพรรดินั้นไร้ความสามารถจริงๆ เพียงแค่ถือเข็มเงินมือก็สั่นแล้ว สถานการณ์เร่งด่วนและกระหม่อมต้องการใครสักคนมาคอยช่วยกระหม่อมอยู่ข้างๆ จักรพรรดินีแห่งต้าฉู่บอกว่านางทำได้ เดิมที่กระหม่อมก็ไม่เชื่อ แต่คาดไม่ถึงว่าทำได้จริงๆ"

"ท้ายที่สุดจักรพรรดินีแห่งต้าฉู่ตอบรับว่าจะออกจากเป่ยเซี่ยทันทีหลังจากรอท่านดีขึ้นแล้ว และต่อไปจะไม่มาพบกับท่านอ๋องอีก จักรพรรดิถึงยอมให้นางเข้าพระราชวังเพื่อมาช่วยกระหม่อม"

หลังจากผ่านไปนาน ซูเจ๋อกล่าวว่า "อนาคตวันเวลายังอีกยาวไกล นางบอกจะไม่พบก็จะไม่พบก็ได้หรือ"

หลังจากที่เฉินเสียนจากไป ทุกอย่างในพระราชวังเป่ยเซี่ยก็เหมือนเดิม จักรพรรดิเป่ยเซี่ยแค่สันนิษฐานว่านางไม่เคยมาที่นี่

หลังจากนั้นไม่นาน พลังปราณก็จะค่อยๆ หายไปเองตามธรรมชาติ ต่อมาเมื่ออ๋องมู่มาของพบอีกครั้ง จักรพรรดิเป่ยเซี่ยก็ตกลงที่จะพบเขาในที่สุด

จักรพรรดิเป่ยเซี่ยมองอ๋องมู่อย่างเย็นชาและกล่าวว่า "เรื่องครั้งนี้ หากเจ้าไม่แอบไปบอกจักรพรรดินีแห่งต้าฉู่ นางจะรู้ได้อย่างไรว่าอ๋องรุ่ยยังมีชีวิตอยู่ และเหตุการณ์มากมายก็ได้ต้นเหตุเกิดมาจากเจ้า คราวนี้ถือว่าช่างเถอะ ต่อไปอย่าเอาเป็นตัวอย่าง ถ้าข้าได้รู้อีก จะไม่โทษว่าข้าไม่สนใจความเป็นพี่น้องกันไม่ได้"

อ๋องมู่กล่าวขอโทษ "พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมผิดไปแล้ว เป็นที่กระหม่อมไม่คิดถึงผลที่จะตามมา ต่อไปไม่กล้าทำผิดอีกแล้ว"

สีหน้าของจักรพรรดิเป่ยเซี่ยจางลงเล็กน้อยและกล่าวว่า "เจ้ามาที่นี่มีเรื่องอะไร?"

อ๋องมู่กล่าวว่า "สองวันก่อนกระหม่อมได้รับข่าวว่า ก่อนที่จักรพรรดินีแห่งต้าฉู่จะรีบมาเป่ยเซี่ย ที่ต้าฉู่ได้มีการแต่งตั้งรัชทายาทขึ้น ฝ่าบาทรู้ถึงเรื่องนี้หรือไม่?"

การแต่งตั้งรัชทายาทเรื่องใหญ่ของบ้านเมือง และจักรพรรดิเป่ยเซี่ยก็เคยได้ยินเรื่องนี้เช่นกัน ไม่เพียงเหตุการณ์สำคัญในอาณาจักรอื่นๆ ดังนั้นจึงยังไม่ได้สืบสาวราวเรื่องอย่างจริงจัง"

เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ในตอนนี้ จักรพรรดิเป่ยเซี่ยเอ่ยปากถามว่า "แต่งตั้งใคร?"