ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 666

เวลานี้เป่ยเซี่ยจะรีบเร่งประดิษฐ์ต่อเรือก็ไม่ทันแล้ว ยิ่งกว่านั้นเป่ยเซี่ยมีเนินเขาทุ่งหญ้ามากมาย มิสู้ต้าฉู่ที่โครงข่ายแม่น้ำมีอยู่ทั่วทุกหัวระแหง เพราะฉะนั้นฝีมือการสร้างเรือก็ไม่ชำนาญ องค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ยทำได้เพียงรีบจัดวางกำลังป้องกันเสริมความแข็งแกร่งบริเวณชายฝั่งทะเล

องค์หญิงจาวหยางฟังท่านอ๋องมู่ที่กลับมาพูดฉอดๆว่า “บอกแล้วว่าองค์จักรพรรดิแห่งต้าฉู่ไม่ใช่ผู้ที่ง่ายต่อการยุแหย่ ช่วงก่อนหน้านี้ปฏิบัติต่อพระนางอย่างนั้น พระนางทำเพื่อท่านอ๋องรุ่ย สิ่งใดก็สามารถกล้ำกลืนความเจ็บช้ำน้ำใจได้ แต่สุดท้ายก็ยังต้องแยกกับท่านอ๋องรุ่ย เช่นนี้แล้วยังปรารถนาให้พระนางละมุนละม่อนกับพวกเราเป่ยเซี่ยหรือ”

องค์หญิงจาวหยางกล่าวถามว่า “จักรพรรดิแห่งต้าฉู่จะโจมตีเป่ยเซี่ยของพวกเราหรือไม่เพคะ?”

ท่านอ๋องมู่กล่าวว่า “อาจจะไม่หรอก แต่ถ้าเย่เหลียงเจตนายุให้เกิดการสู้รบจากน่านน้ำทะเล พระนางจำเป็นต้องยืนบนป้อมปราการ เฝ้าสังเกตการณ์สองฝ่ายรบกัน บางทีอาจจะเกื้อหนุนอยู่ด้านข้างก็ยังไม่แน่นอน”

องค์หญิงจาวหยางกล่าวว่า “ไม่เช่นนั้น นำท่านพี่ส่งไปที่ต้าฉู่เถิดเพคะ เช่นนี้ความสัมพันธ์ต้าฉู่กับเป่ยเซี่ยก็จะสงบอบอุ่นลง เย่เหลียงก็ถือโอกาสหาผลประโยชน์ไม่ได้แล้วไม่ใช่หรือเพคะ” นางฟังท่านอ๋องมู่พูดฉอดๆกับเรื่องเหล่านี้เป็นประจำ เลยเข้าใจสถานการณ์เหล่านี้อยู่บ้าง

ท่านอ๋องมู่ทอดถอนหายใจออกมา แล้วกล่าวว่า “เสด็จอาของเจ้าคิดไม่ออก จะมีวิธีอะไรอีกละ”

ทุกวันนี้องค์หญิงจาวหยางคิดอยากที่จะไปเหยียบผืนแผ่นดินต้าฉู่ อยากจะไปดูต้าฉู่ ด้วยเหตุนี้ตอนที่นางว่างก็จะวิ่งไปที่จวนท่านอ๋องรุ่ย พยายามชักจูงซูเจ๋อให้แอบไปต้าฉู่กับนาง

เวลาที่ซูเจ๋อว่าง ด้านข้างมือของเขาไม่ห่างจากปิ่นหยกขาวนั่นเลย มันกลายเป็นของเล่นของเขา มีเพียงบางเวลาที่มองปิ่นหยกขาวในมือ สีหน้าก็ค่อยๆอึมครึมลง

องค์หญิงเจ้าพูดวุ่นวายยุ่งเหยิงอยู่ด้านหน้าเขา หลังจากนั้นก็กล่าวอย่างฮีกเหิมว่า “ท่านพี่ ข้าไม่รู้จะทำอย่างไร พวกเราไปต้าฉู่กันเถิดนะ”

ซูเจ๋อกล่าวอย่างราบเรียบว่า “หากข้ารีบร้อนยังพอรับได้ เหตุใดเจ้าถึงรีบร้อนไปที่ต้าฉู่ ที่นั่นมีคนที่เจ้าถูกใจหรือ?”

ชั่วประเดี๋ยวเดียวองค์หญิงจาวหยางก็โมโห กล่าวขึ้นว่า “ท่านอย่าพูดมั่วนะ！ข้าไม่มีคนที่ถูกใจ！ไม่มีอย่างแน่นอน ！ท่านพี่ ท่านไม่ได้พบกับจักรพรรดิแห่งต้าฉู่มาหนึ่งปีแล้ว เหตุใดท่านถึงไร้การเคลื่อนไหว แต่เป็นข้าที่รีบร้อนจะตายแล้ว！”

ซูเจ๋อพิงหลังที่เก้าอี้ เก็บปิ่นหยกขาวไว้ในอุ้งมือ กล่าวว่า “รีบร้อนแล้วมีประโยชน์อันใด ร่างกายของข้านี้ฟื้นฟูได้ไม่ดี ไม่เหมือนเจ้าที่สามารถเดินทางไกลด้วยความยากลำบากได้ แอบไปที่ต้าฉู่แล้วอย่างไร ไม่สมเหตุสมผลสุดท้ายก็พูดไม่ได้ไม่สำเร็จก็ถูกส่งกลับมาเหมือนเดิม”

หนึ่งปีมานี้ ซูเจ๋อฟื้นฟูร่างกายอย่างดีละเอียดรอบคอบ ราชสำนักและอาณาประชาราษฎร์ที่อยู่เบื้องบนเบื้องล่างล้วนดูออกว่าองค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ยให้ความสำคัญกับท่านอ๋องรุ่ยเป็นอย่างมาก

อยู่ระหว่างเหล่าพระราชบุตรทั้งหลาย องค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ยชื่นชอบที่สุดก็คือท่านอ๋องรุ่ย อย่างนี้ต่อไป อนาคตผู้ใดคือองค์รัชทายาทของเป่ยเซี่ย ยังเป็นสถานการณ์ที่ไม่แน่นอนต้องดูผ่านการพิจารณาก่อน

ดังนั้นเลยไม่นับว่าประตูและลานบ้านของจวนท่านอ๋องรุ่ยเงียบเหงาวังเวง ยิ่งองค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ยยังไม่แต่งตั้งองค์รัชทายาทด้วยแล้ว และอีกทั้งร่างกายของท่านอ๋องรุ่ยก็ค่อยๆฟื้นฟูอยู่

และมีพระราชบุตรจำนวนหนึ่งที่ประลองฝีมือความเก่งกาจกันอย่างลับๆ ต่างฝ่ายต่างโจมตีซึ่งกันและกัน กระชากฉีกหน้ากันต่อสู้จนหัวร้างข้างแตก

ตั้งแต่ความสัมพันธ์พ่อลูกของซูเจ๋อกับองค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ยไม่ลงรอย มีความเห็นไม่ตรงกัน ก็น้อยที่องค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ยจะมาเหยียบจวนท่านอ๋องรุ่ย

พอวันนี้องค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ยมา ก็กล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “เหตุใดเจ้าถึงต้องยุแหย่ให้พวกเขาเกิดการต่อสู้ภายในขึ้น?”

ซูเจ๋อกล่าวว่า “ตัวอยู่ราชสำนัก เรื่องการแก่งแย่งอำนาจชิงอำนาจไม่ใช่เรื่องปกติ”

องค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ยสีหน้าดูไม่ได้ กล่าวขึ้นว่า “หากว่าเจ้าต้องการเข้าราชสำนัก รอร่างกายเจ้าดีขึ้นมาหน่อย ข้าสามารถทำหน้าที่พาเจ้าเข้าราชสำนัก แต่เหตุใดเจ้าต้องจัดกับดักให้เหล่าพี่น้องห้ำหั่นกันเอง?”

ซูเจ๋อกล่าวว่า “เกิดในครอบครัวของกษัตริย์ ความรู้สึกพี่น้องกลายเป็นความสำคัญลำดับรองลงมา สำเร็จเป็นกษัตริย์ พ่ายแพ้เป็นโจรผู้ร้าย เหตุผลนี้ผู้ใดก็เข้าใจ ไม่จำเป็นต้องลำบากไปจัดทำกับดักหรอก”

ความสัมพันธ์ระหว่างพระราชบุตรเหล่านั้นเดิมก็เป็นเรื่องละเอียดอ่อนอย่างมาก โดยพื้นฐานไม่ต้องให้ซูเจ๋อออกแรงมากมาย เพียงแค่จำเป็นต้องยืมคนที่เข้าออกจวนท่านอ๋องรุ่ยไปชี้นำสักหน่อย อย่างนี้ก็สามารถตีแตกความสมดุลที่ละเอียดอ่อนนี้ได้ และทำให้พวกเขาต่างฝ่ายต่างเป็นศัตรูกัน