ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 687

เธอชี้ไปยังดวงดาวบนฟากฟ้า พูดขึ้นกับซูเจ๋อด้วยรอยยิ้มที่อ้อยอิ่งว่า : “หลิ่วอีกว้าบอกว่าดาวแปดขาวข้างดวงดาวแห่งจักรพรรดิกลับมาสว่างไสวอีกครั้งแล้ว ซูเจ๋อ ท่านคือดาวแปดขาวของข้า และท่านจะต้องสว่างไสวเช่นนั้นอยู่เสมอ ทุกๆ ครั้งที่ข้าเงยหน้าขึ้นมา ก็จะสามารถมองเห็นท่านอยู่เสมอ”

“ซูเจ๋อ ซูเจ๋อ……”

ซูเจ๋อฟังเธอพร่ำเรียกชื่อของเขา ครั้งแล้วครั้งเล่า

“หลายปีที่ผ่านมานี้ ทุกๆ ครั้งที่ข้าคิดถึงชื่อของท่าน ก็มักจะรู้สึกหวั่นไหวอยู่ร่ำไป ชื่อของท่าน ราวกับคาถาที่มีเวทมนตร์” เธอเอื้อมมือออกมา ลูบไล้ลวดลายบนคอเสื้อของเขาเบาๆ มันยังเหมือนเดิมดังเช่นเมื่อก่อนไม่มีผิด เป็นการสัมผัสหวานซึ้งที่เธอคุ้นเคยอย่างที่สุด

จากนั้นเธอก็เงียบไปเนิ่นนาน ไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย

ซูเจ๋อโอบไหล่ของเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขา ประทับคางลงบนผมของเธอ พร้อมกับถามขึ้นว่า : “กำลังคิดอะไรอยู่”

เฉินเสียนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อยว่า : “ข้ากำลังคิด ว่าค่ำคืนนี้สามารถยืดยาวอีกหน่อยได้หรือไม่”

“ท่านอยากให้มันยืดยาวอีกสักหน่อย มันยังมีคืนพรุ่งนี้ คืนมะรืนนี้ และยังมีค่ำคืนอีกมากมายในอนาคตที่จะยังคงยืดยาวและดำเนินต่อไป”

เธอยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ รอยยิ้มนั้นปรากฏขึ้นตรงมุมปากของเธอ ราวกับว่าจะร้องไห้ก็ไม่ปาน บีบคั้นหัวใจอย่างที่สุด

หญิงสาววัยรุ่นที่กำลังพากันร้องรำทำเพลงอยู่รอบกองไฟอย่างครื้นเครงนั้นได้สังเกตเห็นเฉินเสียนเข้า จึงได้เข้ามาดึงเฉินเสียนให้ลุกขึ้นมาเต้นรำด้วยกัน

เฉินเสียนรู้สึกว่าเป็นเพราะฤทธิ์สุราแน่ๆ ที่ทำให้เธออารมณ์อ่อนไหวและพลุกพล่าน ไม่ควรจะจบการนัดพบกับซูเจ๋อค่ำคืนนี้ด้วยอารมณ์ที่อ่อนไหวเช่นนี้ ดังนั้นเธอจึงตอบรับคำเชื้อเชิญออกไปเต้นรำกับหญิงสาวเหล่านั้น แต่ยังไม่ลืมที่จะหันมาพูดกับซูเจ๋อว่า : “ข้าไปเล่นสักหน่อย จะได้สร่างเมาด้วย”

ซูเจ๋อจึงพูดขึ้นว่า : “ไปเถอะ”

เมื่อเฉินเสียนไปแล้ว ซูเจ๋อจึงหยิบไหสุราที่วางอยู่ข้างๆ เธอขึ้นมาดู ปรากฏว่าข้างในไหนั้นว่างเปล่า

ที่แท้แล้วเธอดื่มสุราอย่างนี้เองหรอกหรือ ดื่มสุราจนหมดไหอย่างไม่รู้ตัวเช่นนี้

ซูเจ๋อที่รู้สึกไม่วางใจเพราะเป็นห่วง จึงได้เดินตามเธอไป เขายืนอยู่รอบนอก มองเฉินเสียนเต้นรำอยู่ท่ามกลางบรรดาหญิงสาวเหล่านั้น จับมือกันเป็นวงกลม พากันเต้นรำหมุนไปมาอยู่รอบกองไฟ

ดูออกว่าเธอนั้นมีความสุขเป็นอย่างมาก ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม เธอได้ดื่มด่ำไปกับบรรยากาศที่สนุกสนานครื้นเครงอย่างเต็มที่

สายตาของซูเจ๋อจับจ้องไปที่เธออยู่ตลอดเวลา มองดูเธอหมุนเป็นวงกลมรอบแล้วรอบเล่า

เฉินเสียนที่รู้สึกหัวหมุนขึ้นมาฉับพลัน พื้นที่เท้าดูเอียงเอนไม่สม่ำเสมอ ราวกับว่ากำลังเหยียบย่ำอยู่บนปุยนุ่นที่กำลังล่องลอยก็ไม่ปาน ไม่รู้ว่าเธอหมุนวงกลมอย่างไรกัน หมุนจนตัวเองเซเข้าไปในอ้อมกอดของใครคนหนึ่งเข้า

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของไม้กฤษณาที่คุ้นเคย

ซูเจ๋อเห็นว่าเธอจะล้ม จึงได้รีบเข้ามาประคองเธอไว้

เธอซบหน้าเข้าไปในอ้อมกอดของเขา ราวกับกลัวว่าเขาจะหายไปยังไงอย่างงั้น จู่ๆ ก็กอดเขาแนบแน่นโดยที่ไม่สนในอะไรและไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น

ลมยามค่ำคืน พัดเปลวไฟกระจายพลุ่งพล่านดุจดวงดาวที่นับไม่ถ้วน เงาของทั้งสองที่ทับซ้อนกันอยู่ เงาที่ถูกยืดจนยาวออกไป เสื้อผ้าของทั้งคู่เกี่ยวพันกันกลมเกลียวแนบแน่น เส้นผมพลิ้วไหว ราวกับภาพวาดที่วิจิตรงดงามอย่างยิ่ง

ซูเจ๋อโน้มตัวลงมารวบเอวของเฉินเสียน มืออีกข้างของเขาจับแขนของเธอ รั้งเธอเข้ามากอดในอ้อมกอดของเขา แต่เขาก็ไม่อาจจะหยุดยั้งอาการสั่นเทาของไหล่เธอได้

คอเสื้อของเขาเปียกชุ่มและเย็นชื้น