ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 696

เฉินเสียนอยู่ภายในเรือน ทหารอารักขาธรรมดาทั่วไปไม่กล้าที่จะเข้ามารบกวน ทหารรักษาพระองค์ที่อยู่ด้านนอกต่างรู้ว่าเย่ซวิ่นเป็นคนของตัวเอง ก็ไม่ได้รั้งเขาไว้

เฉินเสียนรอซูเจ๋อนำเอาซูเซี่ยนคืนกลับมาให้ แต่ซูเจ๋อไปเนิ่นนานก็ไม่กลับมาสักที เธอรอจนหมดอาลัยตายอยาก เลยกลับเข้าไปนอนในห้อง

นอนมาทั้งบ่าย เฉินเสียนก็ไม่ได้มีความง่วงนอนเลย เธอเพียงแค่หลับตาเพื่อให้ใจของตนเองสงบลงแล้วรออีกสักครู่หนึ่ง

หากว่าหลังจากหนึ่งชั่วโมงนี้พวกเขาสองพ่อลูกยังไม่กลับมา เธอคิดอยู่ว่าจะต้องไปรบกวนองค์จักรพรรดิเป่ยเซี่ยสักหน่อยหรือไม่

ตนเองคิดอย่างนี้ ก็รู้สึกว่าไม่ใช่สิ ควรจะเป็นหากอาเซี่ยนยังไม่กลับมา ที่นี่ไม่ใช่เรือนที่ซูเจ๋อพัก จะนับว่าเขากลับมาได้อย่างไรกันล่ะ

เขาพาอาเซี่ยนมามอบคืนให้เธอแล้ว หลังจากนั้นเขาก็ต้องกลับออกไปเลย

แต่อย่างนี้แล้ว ความรู้สึกของเฉินเสียนก็ค่อยๆควบคุมไม่ได้ กลายเป็นแบบเมื่อคืนนี้ ทั้งหัวเต็มไปด้วยเขา

ตอนที่เย่ซวิ่นมาในเรือนของเฉินเสียนอย่างคุ้นเคย ภายในเรือนเงียบสงบ ในห้องของเธอก็ไม่ได้เปิดไฟ บางทีอาจจะขี้เกียจที่จะเปิดมัน

เวลานี้ค่อนข้างเย็นมืดค่ำแล้ว และก็ไม่รู้ว่าเธอหลับหรือยัง

เย่ซวิ่นคิดว่าหากเดินไปเคาะประตูจะทำให้เธอหนวกหูแล้วตื่นขึ้นมา เธอหนักแน่นไม่เปลี่ยนแปลงเลยที่จะไม่ให้ตนเองเข้าไปที่ห้องของเธอ

ครั้นแล้วเย่ซวิ่นก็วนรอบไปด้านข้าง ฝ่ามือสัมผัสที่ซี่กรงหน้าต่าง และค่อยผลักหน้าต่างที่ไม่ได้มีการปิดตาย จากนั้นก็เลยกระโดดเข้าไปทันที

ได้อาศัยแสงไฟสลัวที่อยู่ใต้ระเบียงทางเดิน เขาเลยเห็นคนคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ภายในห้องเป็นกลิ่นหอมเฉพาะตัวของเฉินเสียน

บนเตียงมีเธอคนเดียว เด็กผีนั่นไม่อยู่ ดีเสียจริง

เย่ซวิ่นเดินย่องเบาๆเข้าใกล้บริเวณข้างเตียงของเธอ หญิงสาวที่อยู่บนเตียงนั้นปิดเปลือกตาอยู่ สงบเป็นอย่างมาก ราวกับว่านอนหลับแล้ว

เย่ซวิ่นถอนหายใจอย่างโล่งอกเงียบๆ ตนเองแอบมาเงียบๆเช่นนี้ เวลานี้ได้พบเธอจริงๆแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะมีความรู้สึกใจฝ่อขาดความมั่นใจ

ตั้งแต่ต้นจนจบเขากลัวเฉินเสียนปฏิเสธ ไม่ว่าเขาจะเป็นฝ่ายรุกกี่ครั้ง เฉินเสียนก็ล้วนแล้วแต่ปฏิเสธ ตอนนี้ก็ถือว่าดี เธอนอนหลับไปแล้วก็ไม่มีทางปฏิเสธเขาได้

เย่ซวิ่นไม่ยอมที่จะมองเธออยู่อย่างนี้ เขาเอื้อมมือออกไปอยากลองลูบสัมผัสใบหน้าของเธอ ในภาพแห่งความทรงจำของตนเองคล้ายดั่งตั้งแต่ไหนแต่ไรไม่เคยที่จะได้สัมผัสใบหน้าของเธอเลย ไม่รู้ว่าใต้สัมผัสของมือจะมีความรู้สึกเช่นไร

แต่ยังไม่ทันได้สัมผัส หญิงสาวที่อยู่บนเตียงก็ได้จับที่ข้อมือของเขา เธอลืมตาคู่นั้นช้าๆ ในดวงตามีแสงไฟมืดสลัวของระเบียงทางเดินสาดสะท้อนอยู่ แจ่มใสกระปรี้กระเปร่าอย่างไม่ต้องสงสัย

เย่ซวิ่นทอดถอนหายใจออกมาด้วยความผิดหวัง แต่ทว่าชั่วประเดี๋ยวเดียวก็ยิ้มออกมา แล้วกล่าวว่า “ถูกท่านสังเกตเห็นจนได้ เหตุใดท่านไม่หลับลึกสักหน่อยหนึ่ง นอนหลับไม่ลึกวันต่อมาจะทำให้ดูไม่มีชีวิตชีวานะ”

เดิมทีเฉินเสียนกำลังสะลึมสะลือไม่ได้นอนหลับเท่าไหร่ ตอนที่ได้ยินตรงหน้าต่างมีเสียงเคลื่อนไหวเบาๆ เธอก็ตื่นเต็มตาแล้ว

เฉินเสียนกล่าวว่า “ดูอย่างนี้แล้วข้าปฏิบัติกับเจ้าอย่างโอบอ้อมอารีใจกว้างเกินไปแล้ว ถึงได้ทำให้เจ้าทำตามอำเภอใจไม่เกรงกลัวผู้ใดเยี่ยงนี้”

พอพูดออกมา เฉินเสียนก็ยกฝ่าเท้าขึ้นหันไปทางเขาอย่างว่องไว เย่ซวิ่นเห็นสถานการณ์อย่างนั้นรีบสะบัดบิดข้อมือของตนเองที่เธอจับอยู่ออก ถลาไปด้านหลัง

เย่ซวิ่นพิงอยู่ด้านข้างราวแขวนผ้า ยิ้มเอ้อระเหยกล่าวว่า“ท่านอย่าโกรธเลย เย็นนี้ลูกชายของท่านไม่อยู่ อยู่ลำพังเพียงผู้เดียวในห้องที่ว่างเปล่าเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวหรือไม่ พอดีกับที่ข้าเหงาเปล่าเปลี่ยว ทั้งสองคนอยู่รวมกันแล้วบางทีอาจจะไม่เงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวแล้ว”

เฉินเสียนลุกขึ้นอย่างอ้อยอิ่ง ลงจากเตียงแล้วสวมใส่รองเท้า