ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 697

เสียงเคาะประตูนั่นทำให้เฉินเสียนตื่นตระหนกทันที

ตัวของเย่ซวิ่นครึ่งหนึ่งนอนนาบอยู่บนโต๊ะ หัวเราะหึหึขึ้นมา เขาทอดถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา และมีเสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังมาตามมาติดๆ มีความอบอุ่นซ่อนเร้นอยู่ยากที่จะอธิบายได้ บวกกับน้ำเสียงที่อ่อนโยน คล้ายดั่งเสียงหยอกล้อกันระหว่างชายหญิง

เย่ซวิ่นกล่าวว่า “โอ้ มีคนมาเคาะประตู ใช่อาเซี่ยนกลับมาหรือเปล่านะ”

เสียงเคลื่อนไหวภายในห้องซูเจ๋อไม่มีทางจะไม่ได้ยินได้ ด้านในนั้นไม่ได้มีเฉินเสียนเพียงคนเดียว น้ำเสียงอบอุ่นนุ่มนวลนั่นชัดเจน ทำให้ซูเจ๋อหลุบตาลงต่ำ และมีความเยือกเย็น

“เจ้าประพฤติตัวให้ดี”ว่าแล้วเฉินเสียนก็ค่อยๆปล่อยเย่ซวิ่น มองเห็นเย่ซวิ่นนอนราบอยู่บนโต๊ะไร้การเคลื่อนไหว เธอถึงได้หมุนตัวออกไปเปิดประตู

แต่พอเฉินเสียนหมุนตัวไป เย่ซวิ่นก็ลุกขึ้นและเขาเดินตามเฉินเสียนไปอย่างไม่รีบร้อน พร้อมกับปลดชุดของตนออกแล้วทิ้งลงในห้อง

หากเขาไม่ทำอะไรสักหน่อย ก็ไม่ใช่ว่าถูกเฉินเสียนตีโดยที่เขาไม่ได้อะไรเลยนะหรือ? ตอนที่เฉินเสียนลงมือตีเขาอย่างไร้น้ำใจไมตรี เขาคล้ายดั่งมีความอยากแก้แค้นแฝงอยู่ด้านในเล็กน้อย

เฉินเสียนไม่ได้คิดอะไรมาก เธอคิดว่าเป็นซูเซี่ยนกลับมาแล้วจริงๆ ส่วนเรื่องที่เย่ซวิ่นอยู่ในห้องของเธอนี้ โดยพื้นฐานแล้วมันไม่ได้คุ้มค่าราคาเธอเลยไม่ได้ให้ความสำคัญ รอสักครู่เมื่อเปิดไฟแล้ว ยังสามารถร่วมกันกับซูเซี่ยนจัดการเขา

อิงตามสภาพห้องที่ระเกะระกะไม่เป็นระเบียบจากการต่อยตีนี้ ไม่มีผู้ใดคิดว่าเธอกับเย่ซวิ่นทำอะไรกันหรอก

เฉินเสียนยกมือเปิดประตูห้องออก ตอนที่มองเห็นผู้ที่ยืนอยู่หน้าห้องอย่างชัดเจนนั้น เธอก็เกิดอาการชะงักงัน

ไม่เห็นว่ามีซูเซี่ยนเลย ยืนอยู่ตรงหน้าเธอมีซูเจ๋อเพียงผู้เดียว แสงไฟใต้ระเบียงทางเดินสาดสะท้อนส่องลงมา เงามืดบนตัวของเขาก่อตัวเป็นความเย็นชา แผ่ปกคลุมบนเรือนร่างของเฉินเสียน กดจนทำให้คนมีความรู้สึกที่หายใจไม่ออก

สายตาของซูเจ๋อมองที่คอเสื้อเฉินเสียน มันคลุมเครือยากที่จะเข้าใจ

เฉินเสียนมองตามสายตาเขาที่มองมาทางคอเสื้อของตนเอง ถึงได้พบว่า ก่อนหน้านี้ตนเองตีเย่ซวิ่นอย่างรุนแรง เลยไม่รู้ตัวว่าชุดของเธอเปิดแยกออก ตอนนี้เธอสวมชุดด้านใน เสื้อผ้ารุ่งริ่งไม่เรียบร้อยเป็นอย่างมาก

เฉินเสียนใจเต้นระรัว ลุกลี้ลุกลนรีบปิดคอเสื้อทันที และกล่าวถามว่า “อาเซี่ยนล่ะ เขาไม่ได้กลับมาหรือ?”

เธอนึกไม่ถึงว่าสุดท้ายจะมีซูเจ๋อกลับมาเพียงคนเดียว เธอรู้ว่าอาเซี่ยนไม่มีทางเข้าใจผิด แต่ทว่าเธอกังวลใจว่าซูเจ๋อจะเข้าใจผิด

สายตาของซูเจ๋อมองคอเสื้อที่เธอปิดไว้ กล่าวอย่างราบเรียบว่า “เขาไม่ได้กลับมา”

“อ้อ”เฉินเสียนตอบรับอย่างไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี

ชั่วประเดี๋ยวเดียว ซูเจ๋อกล่าวถามอีกว่า “ในห้องของท่านยังมีบุคคลอื่นหรือไม่?”

เธอเงยหน้าขึ้นมาทันที แล้วสบตากับเขา เห็นในดวงตาของเขามีบางอย่างแฝงอยู่อย่างยากที่จะเข้าใจ เฉินเสียนรู้สึกหนักอึ้งในใจ

แต่เขาก็ยังคงรอให้เธอตอบ

แต่เธอยังไม่ทันได้พูดสิ่งใด เย่ซวิ่นก็เดินเตร่ออกมาจากข้างในห้อง เป็นคำตอบให้กับซูเจ๋อแล้ว

เขาไม่ได้สวมชุดคลุมด้านนอก และชุดก็ไม่เรียบร้อยเหมือนกันกับเฉินเสียน เขาเดินมาหยุดข้างกายเฉินเสียน เอื้อมมือมาโอเธออย่างกล้าหาญ ก่อนที่เธอจะมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา ก็ได้ถือโอกาสปล่อยออกก่อนแล้ว

แต่แค่การโอบกอด ก็คล้ายดั่งแสดงอย่างเปิดเผยว่ามีอะไรบางอย่าง

เฉินเสียนที่อยู่ตรงหน้าซูเจ๋อเวลานี้ ไม่ใช่เฉินเสียนที่เหี้ยมโหดเหมือนอย่างในห้องเมื่อครู่นี้ ประมาณว่าเธอเหมือนกันกับเย่ซวิ่นคือวิตกกังวลกับผลได้ผลเสียของตนเอง แต่เธอก็ไม่เหมือนกับเย่ซวิ่นอีก ตรงที่เย่ซวิ่นกล้าหาญไม่ประหม่า แต่ทว่าตอนที่เธออยู่ต่อหน้าซูเจ๋อกลับประหม่า

ภายในห้องจะมีความระเกะระกะจากการต่อสู้ที่ไหนกัน เก้าอี้ที่ล้มลงเย่ซวิ่นได้ประคองตั้งขึ้นแล้ว อีกทั้งเขายืนอยู่หน้าประตูห้องกับเฉินเสียน ขวางกั้นสภาพการณ์ในห้องมากกว่าครึ่ง เหลือเพียงมุมโต๊ะกับราวแขวนผ้า ด้านบนยับยู่ยี่มาก ราวกับว่าทั้งสองกระจายชุดลงมา

เย่ซวิ่นกล่าวยั่วยุซูเจ๋อว่า “ท่านอ๋องรุ่ยมาไม่ถูกเวลาเสียจริง ยากที่วันนี้องค์รัชทายาทจะไม่อยู่ ข้ายังคิดว่าจะสามารถทำให้องค์จักรพรรดินีคลายความเหงาเปล่าเปลี่ยวได้”

ซูเจ๋อจ้องมองเฉินเสียนอย่างลึกซึ้งโดยตลอด กล่าวอย่างราบเรียบว่า “อย่างนั้นหรือ พูดอย่างนี้ก็คือข้ารบกวนพวกท่าน ตอนนี้ต้องการให้ข้าออกไป แล้วพวกท่านจะทำอย่างต่อเนื่อง?”

มือที่อยู่ในแขนเสื้อของเฉินเสียนกำเป็นกำปั้นช้าๆ

เย่ซวิ่นยักไหล่ กล่าวว่า “ช่างเถิด ความน่าสนใจความอยากถูกท่านอ๋องรุ่ยทำลายลงแล้ว หากข้ายังอยู่ต่อ คาดว่าองค์จักรพรรดินีก็ไม่มีอารมณ์แล้ว”

เฉินเสียนมองเย่ซวิ่นอย่างน่าสยดสยอง กล่าวว่า “ไม่ใช่ว่าต้องการระบายคลายความเหงาเปล่าเปลี่ยวให้ข้าหรือ เหตุใดตอนนี้จะไม่อยู่ต่อแล้ว? หากข้าต้องการให้เจ้าอยู่ต่อ เจ้าไม่กล้าหรือ?”