ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 73

หลิ่วเหมยอู่ชี้นิ้วไปที่เฉินเสียน พูดเสียงสั่นเครือ "องค์หญิงกำลังใส่ร้ายท่านแม่ทัพนะเพคะ ท่านแม่ทัพจะอยู่กับผู้หญิงต่ำต้อยคนนี้ได้อย่างไร! เมื่อคืนนี้ท่านแม่ทัพอยู่กับข้าที่สวนดอกพุดตาน!"

เฉินเสียนยิ้มและกล่าวว่า "เหมยอู่อย่าเพิ่งใจร้อนไปเลย บางทีข้าอาจจะดูผิด แต่เมื่อดูจากท่าทางของเซียงซั่นแล้ว เห็นได้ชัดว่านางถูกใช้ผลประโยชน์แล้วกำจัดทิ้ง ร่องรอยบนตัวนางโกหกใครไม่ได้อยู่แล้ว อธิบายได้ว่าเมื่อคืนผู้หญิงในศาลาคือนาง"

แค่รอให้ท่านแม่ทัพกลับมาแล้วถามว่าเมื่อคืนอยู่ในศาลาหรือเปล่า ก็จะได้รู้แจ้งกันแล้วล่ะ? ข้าเชื่อว่าท่านแม่ทัพ กล้าที่จะกระทำก็กล้าที่จะพูดและถ้าผู้ชายที่มีความสัมพันธ์กับเซียงซั่นเป็นท่านแม่ทัพ เขาจะยอมรับอย่างแน่นอน ถ้าไม่เช่นนั้นท่านแม่ทัพจะไม่เอาเรื่องมาใส่ตัวไว้หรอก ตอนนั้นยังไม่สายเกินไปที่จะจัดการเจ้าคิดอย่างไรเหมยอู่?"

ตั้งแต่ต้นจนจบ เซียงซั่นไม่เคยแย้งเพื่อตัวเอง นางขายความสงสาร ให้คนรู้สึกแบบนาง

หลิ่วเหมยอู่อยากจะรีบจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด และกำจัดเซียงซั่นในเวลาอันสั้น สิ่งที่เกลียดก็คือ เฉินเสียนยื่นมือเข้ามาข้องเกี่ยว นี่มันทำให้เรื่องง่ายเป็นเรื่องยาก!

ตอนนี้ เรื่องฉินหรูเหลียงกับเซียงซั่นก็แพร่กระจายไปทั่วจวนแม่ทัพอีกครั้ง

หลิ่วเหมยอู่ไม่สามารถหาเหตุผลที่จะกำจัดเซียงซั่นได้ตามใจ ทำได้แค่เพียงรอให้ฉินหรูเหลียงกลับมา

ตามนิสัยของฉินหรูเหลียง เขาภูมิใจในความซื่อตรงและซื่อสัตย์ และเขาจะไม่ปฏิเสธในสิ่งที่เขาเคยทำ

เป็นผลให้ในตอนเย็น ทันทีที่เขากลับมา ฉินหรูเหลียงต้องเผชิญหน้ากับเซียงซั่น

ในเวลานี้ไม่มีใครสนใจว่าเซียงซั่นกำลังวางกลอุบายกับเสื้อผ้าของหลิ่วเหมยอู่หรือไม่ เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ทุกคนคาดหวังคำตอบก็คือเมื่อคืนนี้ท่านแม่ทัพและเซียงซั่นมีอะไรกันแน่หรือไม่

แม้แต่หลิ่วเหมยอู่เองก็สนใจแค่ว่าผลสุดท้ายฉินหรูเหลียงจะยอมรับหรือไม่

ตอนจบก็ชัดเจน

ฉินหรูเหลียงรู้สึกเสียใจต่อหลิ่วเหมยอู่ แต่ยังคงเก็บเซียงซั่นไว้

เพราะเขาทำเรื่องนี้ไว้จริงๆ

ท่านแม่ทัพรักใคร่สาวใช้นั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่จะวิพากย์วิจารย์ได้ เป็นเรื่องส่วนตัวของท่านแม่ทัพ เนื่องจากเหตุนี้เซียงซั่นก็สามารถหลีกเลี่ยงการถูกโบยจนตายคาที่นั่นได้

หลิ่วเหมยอู่เข้ามาหาเรื่องเซียงซั่นอย่างโกรธแค้น สุดท้ายก็กลายเป็นเรื่องวุ่นวายที่คนในจวนพูดถึงอีกนาน

กระดาษติดหน้าต่างชิ้นนี้ถูกดึงออกแล้ว ในตอนนี้ฉินหรูเหลียงและหลิ่วเหมยอู่ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากันอย่างไร

ทั้งสองคนต่างก็เงียบเป็นเวลาหลายวัน

ถ้าคราวที่แล้วบอกว่าเป็นซุปผสมยาปลุกอารมณ์ คราวนี้ฉินหรูเหลียงเองก็ควบคุมตัวเองได้ไม่ดี

แม้ว่าเจ้านายจะยังไม่รู้ว่าจะจัดการกับเซียงซั่นอย่างไรดี แต่สถานะของเซียงซั่นนั้นสูงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ปกติแล้วคนที่ชอบดูแคลนนางก็รีบมาประจบประแจงกันใหญ๋

เซียงซั่นอาศัยอยู่ในเรือนบ่าวรับใช้ แต่ไม่มีใครกล้าให้นางทำงานของคนใช้ ในจวนแม่ทัพนางสามารถเดินไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ

หลังจากที่เซียงซั่นได้รับข้อยกเว้นนี้ นางก็รีบไปที่สวนสระวสันตฤดูเป็นอันดับแรก

เซียงซั่นกล่าวว่า "คราวนี้ขอบพระคุณองค์หญิงที่ช่วยหม่อมฉันทันเวลาเพคะ"

เฉินเสียนนอนลงใต้ร่มไม้ พินิจพิจารณา กะพริบตาฟังคำที่เซียงซั่นกล่าว และกล่าวว่า "แน่นอน เพราะข้าลงเงินกับเจ้าไป"

"มีเรื่องที่บ่าวไม่เข้าใจเพคะ" เซียงซั่นเอ่ยเรียบๆ "ครั้งที่แล้วที่ท่านแม่ทัพปฏิบัติต่อบ่าว...ดุร้ายราวกับหมาป่ากับเสือยังไงยังงั้นเพคะ แต่ปกติบ่าวเข้าใจว่าท่านแม่ทัพเป็นคนควบคุมตนเองได้มาก และบ่าวก็เกรงว่าเรื่องจะเกิดเรื่องเหมือนครั้งที่แล้ว..."

"เจ้ากลัวหรือ?" เฉินเสียนหัวเราะ เหล่มองนางแล้วกล่าวว่า "ข้าไม่คิดว่าเจ้ากลัว แต่กลับเหมือนได้ลิ้มรสความหวาน อยากรู้ไหมว่าข้าใส่อะไรลงในกล่องขี้ผึ้งหอม?”

เซียงซั่นหยุดเดินเป็นวนแล้วกล่าวว่า "เพคะ บ่าวอยากรู้ คราวที่แล้วท่านแม่ทัพบอกว่าบ่าวหอมมาก กลิ่นหอมทำให้ท่านแม่ทัพคลั่งแทบบ้า และคืนนั้นบ่าวก็ทาเพียงแค่ขี้ผึ้งหอมที่องค์หญิงให้เพคะ"

เฉินเสียนใช้นิ้วเคาะที่จับเก้าอี้ กล่าวอย่างครุ่นคิด "สูตรลับ ทำไมข้าต้องบอกเจ้าล่ะ?"

เซียงซั่นตกตะลึง

เฉินเสียนลุกขึ้น ขาของเธอทั้งสองข้างตกลงที่พื้น และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "กล่องแรกนี้เป็นการลงทุนของข้า ข้าสามารถให้เจ้าได้โดยไม่ต้องเสียเงิน แต่กล่องที่สองและกล่องที่สามไม่สามารถยกให้โดยไม่มีค่าตอบแทนได้"