ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 72

ในคราวแรกหลิ่วเหมยอู่เป็นคนที่ยกเรื่องให้เซียงซั่นไปเป็นสาวใช้ปรนนิบัติข้างกายฉินหรูเหลียง ตอนนี้ถ้ามาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเพราะเรื่องเซียงเรื่องกับฉินหรูเหลียงละก็ บ่าวในจวนจะคิดเช่นไร?ไม่เท่ากับประกาศให้ฉินหรูเหลียงว่านางรู้เรื่องเมื่อคืนแล้วหรือ?

เนื่องด้วยเหตุผลนี้ ถึงกับจะไม่มีเหตุผลอื่นในการเก็บเซียงซั่นแล้วเชียวหรือ?

หลิ่วเหมยอู่เชิดคางขึ้น เซียงหลิงกล่าว "นังบ่าวชั่ว เจ้าซักผ้าที่นายหญิงใส่ก่อนหน้านี้ใช่หรือไม่?"

แน่นอนว่าคือเซียงซั่นที่ซัก เป็นหน้าที่ของนาง

"นายหญิงใส่ชุดที่เจ้าซักเมื่อวาน ไม่รู้ว่าเจ้าใช้มือหรือเท้าซักกันแน่ ถึงได้ทำให้นายหญิงคันไปทั่วตัวแบบนี้ แม้แต่หน้าก็แดงก่ำไปหมด นังบ่าวชั่วยังไม่รู้อีกหรือว่าเจ้าผิดตรงไหน?!"

เซียงซั่นตกตะลึง เงยหน้าขึ้น มิน่าล่ะวันนี้หลิ่วเหมยอู่ถึงได้สวมผ้าคลุมหน้า

สีหน้าหลิ่วเหมยอู่เปลี่ยนไปเล็กน้อย หน้าของเซียงซั่นดีขึ้นมากแล้ว ตกลงว่าใครที่รักษาหน้าให้นาง?!

แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร เซียงซั่นก็มีชีวิตไม่เกินวันนี้หรอก!

หลิ่วเหมยอู่ค่อยๆ เปลื้องผ้าคลุมบนใบหน้าออกและกล่าวกับแม่เฒ่าว่า "ข้ามีอาการเหล่านี้บนใบหน้าตั้งแต่ข้าสวมเสื้อผ้าที่เซียงซั่นซัก ถ้าท่านแม่ทัพตรวจสอบในภายหลัง ทุกคนในเรือนซักล้างจะต้องรับโทษ แต่ข้าก็ไม่อยากให้ไปพัวพันกับคนอื่นหรอก ในเมื่อเป็นเซียงซั่นคนเดียว งั้นก็ลงโทษนางซะ"

บาดแผลที่เฉินเสียนทิ้งไว้บนใบหน้าของเธอเมื่อวานนี้ พอดีว่าวันนี้สามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้

แม่เฒ่าจะไม่เข้าใจความหมายของประโยคนั้นได้อย่างไรกัน

ไม่ว่าจะต้องให้เซียงซั่นรับผิดชอบคนเดียว หรือทุกคนต้องมีโดนลากไปเกี่ยวข้องเมื่อท่านแม่ทัพกลับมา

แน่นอนว่าแม่เฒ่าและสาวใช้อีกสองคนเลือกข้อแรก

แม่เฒ่าเดินเข้ามาทันที ตบหน้าเซียงซั่น เอ่ยวาจาด่า "นังสารเลวนี่ เจ้ากล้าที่จะทำร้ายนายหญิงด้วยเสื้อผ้าหรือ! เจ้าจะพยายามฆ่าพวกข้าทั้งหมดหรือไง?!"

เซียงซั่นถูกทุบตีจนมึนงง แม่เฒ่าก็หันไปพูดกับหลิ่วเหมยอู่ "นายหญิง นังสารเลวนี้มันคดในข้องอในกระดูกเลห์เหลี่ยมเยอะนัก บ่าวขอให้นายหญิงจัดการขั้นเด็ดขาดไปเลยเจ้าค่ะ"

หลิ่วเหมยอู่มองเซียงซั่นที่กำลังดิ้นรนสู้ด้วยสายตาดูถูก กล่าว "ไปบอกพ่อบ้านให้มาทำตามกฎหมายตระกูล โบยก่อนหนึ่งร้อยครั้ง ค่อยโยนออกนอกจวน จะเป็นหรือตายก็แล้วแต่ว่านางโชคดีหรือไม่!"

ในตอนแรกสามสิบครั้งก็สามารถฆ่าคนได้แล้ว แต่ตอนนี้หนึ่งร้อยครั้ง ร่างกายของเซียงซั่นนี้ ก็คงจะถูกโบยจนตายกระมัง

ใบหน้าของเซียงซั่นซีดเผือด นางพยายามดิ้นรนคิดที่จะลุกขึ้น แต่ถูกแม่เฒ่าจับเอาไว้ นางจึงทำได้เพียงจ้องไปที่หลิ่วเหมยอู่อย่างเคียดแค้นแล้วกล่าวว่า "นายหญิงทำแบบนี้ไม่ได้ ... "

หลิ่วเหมยอู่กล่าวอย่างนุ่มนวล "ในตอนแรกอวิ๋นเออร์ต้มซุปผิดท่านแม่ทัพก็โบยจนตาย ตอนนี้หน้าของข้ากลายมาเป็นแบบนี้เพราะเจ้า ถ้าท่านแม่ทัพรู้เรื่องนี้เขาจะต้องโบยเจ้าจนตายแน่นอน? ตอนนี้ข้าลงโทษเจ้าแค่ร้อยครั้ง ถ้าเจ้าอดทนได้ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า ถ้าเจ้าอดทนไว้ไม่ได้นั่นก็ชีวิตเจ้า"

สาวใช้ในเรือนอีกสองคนวิ่งอย่างรีบร้อนไปเชิญพ่อบ้านมารับผิดชอบกฎหมายครอบครัว

ยังไม่ทันที่จะวิ่งออกไปพ้นประตูเรือน ก็ต้องหยุดลง อดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลังเล็กน้อย

อวี้เยี่ยนกำลังพยุงเฉินเสียนให้ก้าวช้าๆเข้ามาในเรียนเล็กหลังนี้ นางยืดตัวตรง ต่อให้สองสาวใช้นั่นไร้มารยาทก็ไม่กล้าเข้าไปชน

วันนี้สองนายของจวนนี้มารวมตัวกันที่แห่งนี้ พวกบ่าวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงพากันรวมตัวกันเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ใบหน้าของเฉินเสียนแขวนไปด้วยรอยยิ้มบางๆ ท่าทางสง่าแสดงท่าที"ข้ามาดูเรื่องสนุกๆน่ะ" หรี่ตาเหลือบมองเซียงซั่นเล็กน้อย กล่าวว่า "นี่กำลังทำไรกันอยู่หรือ?"

เมื่อเซียงซั่นเห็นนางมา ราวกับได้คว้าอนาคตของชีวิตตัวเองไว้ นัยน์ตาขอร้องวิงวอนและแววตาน่าสงสารปรากฏออกมา

สีหน้าของหลิ่วเหมยอู่ดูลำบากใจ กล่าวอย่างทื่อๆไปว่า "องค์หญิงเดินไม่สะดวกนัก ทำไมถึงมาที่นี่ล่ะเพคะ?"

"ข้ากำลังเดินเล่นรอบๆ นี่ และได้ยินเสียง ข้าก็เลยเข้ามาดู เหมยอู่เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?"

"ก็แค่จัดการกับบ่าวเลวๆเพคะ"