ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 71

นางให้เซียงหลิงนำกระจกมาให้นางส่อง ปรากฎว่าเมื่อนางส่องก็ฉายใบหน้าบวมราวกับซาลาเปาอย่างไรอย่างนั้น นางโยนกระจกลงกระจัดกระจายไปทั่วด้วยแรงโทสะ

หลิ่วเหมยอู่นอนปวดใจเจียนตายอยู่บนเตียง น้ำตารินไหล ในหัวพลันคิดถึงเรื่องที่เฉินเสียนเหยียดหยามนางที่ศาลา

นางเกลียดจนจิกผ้าปูที่นอนแน่น ขบฟันกล่าว "เฉินเสียน เจ้าจะต้องชดใช้ให้ข้า!"

เซียงหลิงร้องไห้สะอึกสะอื้นกล่าว "นายหญิงวางแผนจะทำอะไรเจ้าคะ?"

หลิ่วเหมยอู่หันกลับไปมองนาง กล่าวว่า "รอท่านแม่ทัพมารุ่งเช้า สิ่งที่เฉินเสียนทำทั้งหมดในคืนนี้ เจ้ารู้ใช่ไหมว่าควรพูดอย่างไร?"

เซียงหลิงพยักหน้ากล่าว "บ่าวมีเรื่องจะถามเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าควรมิควรเอ่ยเจ้าค่ะ"

"พูดมา"

"นายหญิงคิดว่าท่านแม่ทัพสำคัญกว่าหรือแก้แค้นองค์หญิงสำคัญกว่าเจ้าคะ?" เซียวหลิงถาม

หลิ่วเหมยอู่ตาแดง แน่นอนว่าสำหรับนางฉินหรูเหลียงย่อมสำคัญกว่า! แต่นางจะไปพบหน้าได้อย่างไร? นางคิดอะไรไม่ออก ตอนนี้นางแค่อยากจะชำระแค้นเฉินเสียนให้จบแล้วค่อยไปสนใจเรื่องอื่น!

แต่ทว่าเซียงหลิงกล่าวว่า "นายหญิง รุ่งเช้าบ่าวสามารถบอกเรื่องเมื่อคืนได้ ทว่าถ้าองค์หญิงปฏิเสธ ก็จะเหมือนกับครั้งที่แล้วที่นายหญิงตกสระนะเจ้าคะ บ่าวและนายหญิงล้วนไม่มีหลักฐาน……"

หลิ่วเหมยอู่จ้องมองเซียงหลิง กล่าว "บาดแผลบนร่างกายของข้ายังมิใช่หลักฐานอีกหรือ?!"

เซียงหลิงกระซิบอีกครั้ง "นายหญิง พรุ่งนี้ท่านกับองค์หญิงทะเลาะกัน คนที่ได้ผลประโยชน์ก็คือเซียงซั่นนะเจ้าคะ หรือว่านายหญิงจะยอมให้เซียงซั่นยึดพื้นที่ว่างเข้าไปใกล้ท่านแม่ทัพตอนที่ท่านกับองค์หญิงทะเลาะกันไปทะเลาะกันมาหรือเจ้าคะ?"

เมื่อสติจากคำพูดนั้น หลิ่วเหมยอู่ตะลึงไป

เซียงหลิงกล่าว "ดังนั้นที่บ่าวบังอาจถามนายหญิงนั้น ทะเลาะกับองค์หญิงสำคัญหรือว่าแย่งท่านแม่ทัพกลับมาสำคัญกว่ายังไงล่ะเจ้าคะ"

หลิ่วเหมยอู่ตระหนักได้ว่า "ใช่ เจ้าพูดถูก นังสารเลวเซียงซั่น เสียโฉมแล้วยังกล้าไปล่อลวงท่านแม่ทัพ ข้าไม่มีทางปล่อยนางไปแน่ๆ ไม่มีทางให้นางทำสำเร็จ!"

เซียงซั่นก็แค่ขยะ! นกกระจอกน้อยตัวหนึ่งคิดจะเอาตัวเองเป็นหงส์!

หลิ่วเหมยอู่นอนไม่หลับตลอดทั้งคืน ในตอนรุ่งสางถึงจะผล็อยหลับไป และในวันรุ่งขึ้นสีหน้าก็ดูซีดเซียว

เมื่อคืนนี้ฉินหรูเหลียงนั้นไม่มีสติ และหลังจากเรื่องจบแล้วทำใจให้สงบนิ่งแล้วรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

ทั้งหมดเกิดจากการเต้นรำเมื่อวานนี้

แต่เซียงซั่นยังเด็กอยู่ และเมื่อคืนนี้ก็ถูกทำให้ทรมานพอตัวอยู่ ครั้งที่แล้วฉินหรูเหลียงไม่มีสตินัก คราวนี้เขารู้ว่าเป็นเซียงซั่นแต่ก็ยัง..... ดังนั้นแม้ฉินหรูเหลียงจะโกรธแต่ไม่ควรระบายอารมณ์ต่อเซียงซั่น

ครึ่งคืนหลัง ฉินหรูเหลียงส่งเซียงซั่นกลับไปและตัวเองก็นั่งในศาลาเพื่อสงบสติอารมณ์อยู่ครึ่งค่อนคืน

ใกล้รุ่งสาง เขาถึงจะกลับเรือนไปงีบสักเล็กน้อย เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมไปวัด

เมื่อผ่านสวนดอกพุดตาน ฉินหรูเหลียงก็หยุดเท้าลง แล้วเข้าไปดูสักหน่อย

เซียงหลิงอยู่ข้างนอก กำลังเตรียมของให้หลิ่วเหมยอู่ไปอาบน้ำ เมื่อเห็นว่าฉินหรูเหลียงมารีบแสดงความเคารพ กล่าวว่า "บ่าวคาระวะท่านแม่ทัพเเจ้าค่ะ"

"นายหญิงล่ะ?"

"นายหญิงกำลังหลับอยู่เจ้าคะ" เซียงซั่นกล่าว "เมื่อคืนนี้นายหญิงรอท่านแม่ทัพกลับมาจนดึก กว่าจะได้นอนก็ดึกแล้วเเจ้าคะ แม้แต่อาหารเย็นก็ไม่ได้รับประทานเจ้าคะ"

ฉินหรูเหลียงยิ่งละอายใจ ผ่อนคลายแล้วเข้าห้องไปนั่งสักพัก

หลิ่วเหมยอู่เหมือนว่าจะยังไม่ตื่น นอนตะแคงหันหลังให้เขา แผ่นหลังเรียวและอ่อนโยน

ในใจฉินหรูเหลียงเกิดความสงสารขึ้นมา แต่ก็เกรงว่าจะเสียงดังจนนางตื่นจึงอยู่ไม่นานนัก ตอนลุกขึ้นก้มลงไปจูบหัวข้างหูนาง กล่าวเบาๆว่า "เหมยอู่ รอเรื่องวุ่นวายนี่จบ ข้าสัญญาว่าจะมาอยู่กับเจ้า ชดใช้เรื่องเมื่อคืนให้กับเจ้า"

หลิ่วเหมยอู่ขยับตัวเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ตื่น

หลังจากนั้นฉินหรูเหลียงจึงหันหลังจากไป