ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 742

ทั้งสองไม่ได้เจอกันนานกว่าหนึ่งปีแล้ว

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ฉินหรูเหลียงเหยียดมือออกไปยกร่างของหัวหน้าโจรออกจากตัวนาง จากนั้นก้มตัวลงอย่างเงียบขรึม และอุ้มนางขึ้นจากเตียงด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

จาวหยางพิงไหล่ของฉินหรูเหลียงอย่างเชื่อฟัง และนางไม่เคยตื่นตระหนกเมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่วิตกกังวลเช่นนี้ ตอนนี้นางกำลังพิงอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคนอย่างปลอดภัย แต่สุดท้ายดวงตาของนางก็แดงก่ำขึ้น

ฉินหรูเหลียงอุ้มนางไว้ในมือข้างหนึ่งและอีกข้างหนึ่งถือก็ดาบ หลังจากออกไปแล้ว มีโจรที่ไม่รนหาที่ตายก็คิดว่าเขาอุ้มคนอยู่จะลงมือไม่ถนัด จึงรีบพุ่งมีดไปข้างหน้า และในที่สุดก็กลายเป็นวิญญาณภายใต้ดาบที่ตายแล้ว

นี่คือแม่ทัพใหญ่แห่งต้าฉู่ จาวหยางได้เห็นเขาในด้านที่กล้าหาญเช่นนี้เป็นครั้งแรก

ฉินหรูเหลียงก็เป็นเช่นนี้ได้นำจาวหยางลงมาจากภูเขาได้สำเร็จ และโจรคนสุดท้ายบนภูเขาก็ไม่รอด เมื่อเขาไปถึงตีนเขา จึงวางจาวหยางไว้บนหลังม้า จากนั้นก็กลับตัวขึ้นม้าแล้วนำคนกลับเมืองหลวง

หลังจากกลับมาที่เมือง จาวหยางก็ขังตัวเองอยู่ในห้องและอาบน้ำตลอดช่วงบ่าย ก็ไม่เห็นออกมา

สาเหตุหลักคือนางอาศัยอยู่ในถ้ำโจรมาระยะหนึ่งแล้ว ไม่สะดวกที่จะอาบน้ำ รู้สึกว่าตัวเองสกปรกไปทั้งตัว และยังถูกพรมไปด้วยเลือด จึงอาบไปหลายๆ ครั้ง และยังรู้สึกว่าจะอาบอย่างไรก็ยังไม่สะอาดอย่างไรอย่างนั้น

ในสายตาของฉินหรูเหลียง สิ่งนี้ดูเหมือนจะกลายเป็นความหมายอื่น

นางหญิงสาวคนเดียว อยู่ในถ้ำของโจร และผลที่ตามมาสามารถจินตนาการได้

เมื่อท้องฟ้ามืดลงแล้ว ฉินหรูเหลียงก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าห้องของจาวหยางหยุดชั่วครู่ สุดท้ายก็เอื้อมมือไปเคาะประตู

ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า "ท่านเสร็จหรือยัง?"

หลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าไม่มีคำตอบ ฉินหรูเหลียงจึงพูดอีกครั้ง "ท่านไม่ต้องกังวล ท่านอ๋องมู่เสด็จพ่อของท่านได้เร่งเดินทางมาที่นี่แล้ว ท่านจะกลับไปเป่ยเซี่ยอย่างปลอดภัย"

ข้างในยังไม่มีเสียงตอบรับ

หัวใจของฉินหรูเหลียงตกลง เขารอต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ในมือได้ใช้แรงพังสลักประตูและผลักประตูแล้วเดินตรงเข้าไปข้างใน

เขากังวลจริงๆ กลัวว่าจาวหยางจะคิดไม่ตกแล้วทำจะคิดสั้น

จากนั้นเขาเงยหน้าขึ้นและเห็นว่าจาวหยางอาบน้ำเสร็จแล้ว เปลี่ยนสวมชุดที่สะอาด และผล็อยหลับไปข้างเตียงในขณะนั้น

นางเหนื่อยมาก รอยหยิกบนคอที่อ่อนโยนก็สะดุดตามากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อจาวหยางได้ยินการเคลื่อนไหว ก็ขมวดคิ้วและลุกขึ้นขณะที่ขยี้ตา แล้วพูดอย่างกังวลว่า "ท่านพูดอะไรนะ พ่อข้ากำลังมาหรือ?"

ฉินหรูเหลียงรู้ว่ามันเป็นที่น่าตกใจ ภายใต้แสงสลัวที่ลอดผ่านหน้าต่าง สายตาตกลงไปที่รอยขีดข่วนที่คอของนางที่เข้มเล็กน้อย แต่ปากได้เอ่ยอืมออกมาเบาๆ

อ๋องมู่กำลังมา จาวหยางไม่ได้รู้สึกว่าจะดีใจ

ดังนั้นในคืนนี้ จาวหยางจึงใช้ประโยชน์จากตรงที่ทุกคนในจวนหลับ นางก็แอบปีนกำแพงออกจากไปจากจวนคนเดียว เพื่อเตรียมที่จะหลบหนี

ไม่คิดว่ากำลังคิดจะปีนกำแพง ก็ถูกฉินหรูเหลียงจับได้

ในเวลานั้นฉินหรูเหลียงยืนมือเท้ากำแพง และพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ "ท่านลับๆ ล่อๆ ปีนกำแพงทำไมรึ?"

"เอ่อ ฮ่าๆๆ ข้านอนไม่หลับ เลยอยากออกไปเดินเล่น"