ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 83

หลังจากฉินหรูเหลียงเดินจากไป อวี้เยี่ยนพลิกกระโถนปัสสาวะ เทลูกดอกออกมา ด้านในสะอาด ไม่มีอะไรเลย

นี่คือกระโถนปัสสาวะที่สำรองไว้ในห้องอยู่เสมอ แต่เธอไม่มีนิสัยตื่นนอนตอนกลางคืน ไม่เคยใช้เลยสักครั้งเดียว

เฉินเสียนยืนอยู่ประตูทางเข้า พิงประตูหัวเราะท้องแข็ง อวี้เยี่ยนพยุงเธอพลางหัวเราะอย่างมีความสุข บุตรในครรภ์ราวกับมีความสุขตาม จึงเตะขาออกมาเป็นระยะ

วันนี้เมื่อเซียงหลิงไปห้องครัวนำอาหารบำรุงให้หลิ่วเหมยอู่ ผ่านหน้าสวนพอดี เห็นคนหนึ่งมองไปรอบๆ ที่ประตูทางเข้าจวนแม่ทัพ ถูกผู้คุมหยุดไว้และไล่ออกไป

ผู้นั้นกล่าวว่า “ข้าน้อยแค่มาส่งจดหมาย เจ้าหน้าที่สั่งว่าจดหมายนี้ต้องถึงมือนายหญิงขอรับ”

เขาไม่สามารถมอบจดหมายให้ผู้คุม และปล่อยให้ผู้คุมส่งจดหมายแทนได้ แต่ผู้ที่มานั้นไม่ทราบที่มาที่ไป ผู้คุมจะให้เขาไปเจอนายหญิงในจวนได้อย่างไรกัน

เซียงหลิงได้ยินคำว่า “นายหญิง” สองคำ ก็ชะงักฝีเท้า เดินไปข้างหน้าถามหนึ่งประโยค “จดหมายนี้เจ้าจะส่งให้นายหญิงท่านใด?”

ผู้มาส่งจดหมายตอบ “นายหญิงหลิ่วขอรับ”

เซียงหลิงจึงกล่าว “ข้าคือสาวใช้เคียงข้างนายหญิง เจ้าเอาจดหมายให้ข้าเถิด ข้าจะนำไปมอบให้นายหญิง”

ผู้ส่งจดหมายเห็นว่ามอบให้สาวใช้มีความน่าเชื่อถือมากกว่าผู้คุมเฝ้าประตู จึงตกลงอย่างไม่เต็มใจ

เซียงหลิงนำจดหมายกลับไปที่สวนดอกพุดตาน กล่าวกับหลิ่วเหมยอู่ว่า “นายหญิงเจ้าคะ มีจดหมายของท่านเจ้าค่ะ”

หลิ่วเหมยอู่สีหน้ามึนงง นึกไม่ออกชั่วขณะหนึ่งว่าในเมืองหลวงจะมีใครเขียนจดหมายให้ตนเองอีก จึงรับมันมาอย่างสะดวกสบายแล้วเปิดออก ใบหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

ด้านในซองจดหมายมีนกกระเรียนกระดาษสวยงามพับอย่างประณีต อยู่ในมือหลิ่วเหมยอู่ที่กำลังสั่น นางจ้องมองด้วยความไม่อยากจะเชื่อ น้ำตาไหลลงมาทันที

เซียงหลิงเงียบอยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไรมาก

หลิ่วเหมยอู่รีบแกะนกกระเรียนกระดาษออกมา ในนั้นมีเพียงชื่อร้านน้ำชาในเมืองหลวง และไม่มีอะไรนอกจากนั้น

ร้านน้ำชาแห่งนั้นคือร้านเก่าแก่ในเมืองหลวง หลิ่วเหมยอู่คุ้นเคยอย่างยิ่ง เมื่อนึกถึงอดีต นางก็ร้องไห้ด้วยเสียงอุดอู้ภายในห้องอยู่ครู่หนึ่ง

เซียงหลิงกล่าวโน้มน้าว “นายหญิงเจ้าคะ อย่าร้องไห้ทำลายสุขภาพเลยเจ้าค่ะ”

ความลับในจดหมายนี้เซียงหลิงไม่เข้าใจ แต่เห็นหลิ่วเหมยอู่ได้รับผลกระทบยิ่งใหญ่แบบนี้ จะต้องมีความสำคัญอย่างยิ่ง

หลิ่วเหมยอู่เช็ดน้ำตาแล้วกล่าวขึ้น “เซียงหลิง เรื่องจดหมายในวันนี้ ห้ามเอ่ยกับผู้ใดแม้แต่นิดเดียว”

“บ่าวทราบเจ้าค่ะ”

“ตอนนี้ท่านแม่ทัพอยู่บ้านหรือไม่?” หลิ่วเหมยอู่ถาม

“ท่านแม่ทัพออกไปข้างนอกยังไม่กลับมาเจ้าค่ะ”

ขณะนี้เป็นช่วงบ่าย อีกหนึ่งถึงสองชั่วยามก็จะพลบค่ำแล้ว หลิ่วเหมยอู่ทำตัวให้สดชื่นขึ้นมา ให้เซียงหลิงแต่งตัวให้นาง

นี่เป็นครั้งแรกที่หลิ่วเหมยอู่ออกจากจวนแม่ทัพตั้งแต่เข้ามา

พ่อบ้านประหลาดใจเล็กน้อย “นายหญิงจะไปที่ใดหรือขอรับ?”

เซียงหลิงกล่าว “นายหญิงบอกว่าในจวนอุดอู้ อยากออกไปเดินเสียหน่อย”

พ่อบ้านกล่าว “บ่าวจะไปเตรียมตัวขอรับ”

ช่วงนี้นายหญิงน้อยไม่มีความสุข ออกไปพักผ่อนหย่อนใจก็เป็นเรื่องปกติ

แค่ก่อนจะไป หลิ่วเหมยอู่ไม่ได้นำผู้คุ้มกันไปด้วย แค่นั่งเกี้ยวออกเดินทาง นางกล่าวว่าแค่ออกไปเดินเล่นที่ถนนใกล้ๆ แล้วจะกลับ

คนแบกเกี้ยวสี่คนเป็นคนแข็งแรงมาก เมืองหลวงก็สงบสุข คงไม่เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นหรอกกระมัง

หลิ่วเหมยอู่ตรงไปที่หอไจซิน ต้องการขึ้นไปดื่มชากับทานของว่าง จึงให้คนแบกเกี้ยวไม่กี่คนรออยู่ล่างหอ และจิบชาสองสามหม้อเพื่อคลายร้อน

เมื่อสอบถามแล้ว มีแขกท่านหนึ่งรอนางอยู่ที่ห้องส่วนตัวชั้นสองจริงๆ