ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 82

จิตใจเซียงซั่นหนักอึ้ง ความคิดว่องไวจนนางควบคุมไม่ได้ นางไม่สามารถระงับความสุขในร่างกายนางได้ บิดเอวตอบ “ทราบแล้วเจ้าค่ะ ข้าทราบแล้ว……”

คืนนี้ ผ้าม่านหอม แกว่งไปมาในอากาศ

ถึงคราวอับจน ฉินหรูเหลียงกดไหล่เซียงซั่นแน่น กระแทกอย่างรุนแรง บดขยี้ร่างกายเซียงซั่นด้วยความโหดเหี้ยม เห็นแววตานางเต็มไปด้วยความรักความเกลียดชังและกัดฟัน

หลิ่วเหมยอู่ได้ยินว่าฉินหรูเหลียงอยู่ที่พักเซียงซั่นบ่อยครั้ง และเขาก็ไม่มาหาตนอีกเลย จึงอดเกลียดชังเซียงซั่นไม่ได้

แต่กลับมาที่ตัวต้นเหตุ คนที่นางเกลียดที่สุดก็คือเฉินเสียน!

หากไม่ใช่แผนการของเฉินเสียน ใบหน้าน่าเกลียดของเซียงซั่นนั้นจะไม่มีโอกาสเข้าใกล้ฉินหรูเหลียงเลย!

หลิ่วเหมยอู่ตั้งหน้าตั้งตารอคอยฉินหรูเหลียงมาทุกวัน ผลสุดท้ายได้ยินว่าฉินหรูเหลียงไปหาเซียงซั่นคืนก่อน วันต่อมาก็ไปหาเฉินเสียน

เซียงหลิงกล่าว “นายหญิงไปขออภัยท่านแม่ทัพดีกว่า ท่านแม่ทัพรักนายหญิงขนาดนั้น จะต้องใจอ่อนแน่นอน ไม่แน่ท่านแม่ทัพอาจจะกำลังรอนายหญิงเอ่ยปากก่อนก็ได้นะเจ้าค่ะ”

หลิ่วเหมยอู่กล่าว “ข้าไม่ได้ทำผิด นางชั้นต่ำเซียงซั่นนั่นมันยั่วยวนท่านแม่ทัพ! ผู้ที่ผิด……” มุมปากนางสั่นเล็กน้อย “ท่านแม่ทัพเป็นผู้ผิดก่อน……”

ขณะที่ฉินหรูเหลียงไปถึงสวนสระวสันตฤดู เฉินเสียนกำลังพักผ่อนในสวน ข้างกายมีองุ่นที่ล้างสะอาดวางอยู่ นางสามารถหยิบมันได้อย่างง่ายดาย

ทุกวันนางใช้ชีวิตอย่างสบาย มุมกระโปรงห้อยลงแผ่กับเก้าอี้ ปลิวสะบัดเบาๆ ในมือกำลังเล่นลูกดอกลูกนั้นที่ได้มาเมื่อสองวันก่อน มุมปากหัวเราะหยอกล้ออย่างคลุมเครือ

นิ้วขาวเรียวยาวละเอียดอ่อนนั้น ยืดหยุ่นสูงมาก นิ้วหมุนไปรอบๆ ลูกดอกคมเปรียบเสมือนของเล่นชิ้นเล็กในมือเธอ

ฉินหรูเหลียงจ้องมือเธอสักพักหนึ่ง

ในอดีตไม่เคยรู้สึกว่ามือนั้นน่าดึงดูดเช่นนี้

มือเฉินเสียนไม่เหมือนกับมือหลิ่วเหมยอู่ที่เขาเคยเห็น หลิ่วเหมยอู่อ่อนนุ่มไร้กระดูก แต่มือเธอดูแข็งแกร่งมาก คมชัดและเรียบเนียน ความโค้งเว้าของนิ้วงดงามอย่างยิ่ง

อวี้เยี่ยนหยิบผลบ๊วยที่เธอชอบทานออกมาด้วยใบหน้ากังวล ต้องการหยิบลูกดอกของเฉินเสียนแต่ก็ไม่กล้า กล่าวขึ้นว่า “องค์หญิงเพคะ พระองค์เล่นมาหนึ่งชั่วยามแล้ว ไม่ปวดมือหรือเพคะ? รีบไปพักผ่อนเถอะ ของอันตรายเช่นนี้มอบให้บ่าวดีกว่านะเพคะ”

ลูกดอกนั้นปลายด้านหนึ่งคมมาก หากไม่ระวังอาจกรีดฝ่ามือได้ พิษด้านบนเฉินเสียนล้างมันสะอาดแล้ว เธอรู้สึกว่าลูกดอกนี้เล่นสะดวกมืออย่างยิ่ง

เฉินเสียนกล่าวด้วยอารมณ์ “ชิ สิ่งของที่ยิ่งอันตรายก็จะยิ่งสวยงามและมีคุณภาพ” เธอสังเกตลูกดอกสีดำบริสุทธิ์งดงามลูกนี้อย่างละเอียด แล้วครุ่นคิดอีกครั้ง “ไม่รู้ว่าหากนำเจ้านี่แทงฉินหรูเหลียง จะรู้สึกอย่างไรกันนะ”

สีหน้าเธอมีความกระตือรือร้นอย่างเห็นได้ชัด

สิ้นสุดประโยค เสียงมืดมนของฉินหรูเหลียงที่อยู่ทางเข้าสวนก็ดึงผ่านเข้ามา “ท่านก็ลองดูสิ”

เฉินเสียนหันศีรษะไปด้านข้าง เลิกคิ้วสูง ขมวดเป็นปม จากนั้นก็หัวเราะออกมา “เฮ้ สุนัขฉิน”

ฉินหรูเหลียง “ท่านอยากตายใช่หรือไม่?”

อวี้เยี่ยนพยุงเฉินเสียนลุกขึ้น เฉินเสียนมองรอบๆ แล้วกล่าวขึ้น “ใช่ แต่ข้าไม่รู้ว่าจะไปตายที่ใด ท่านช่วยข้านำทางสิ”

อวี้เยี่ยนกล่าว “องค์หญิงเพคะ บ่าวประคองพระองค์กลับห้องไปพักผ่อนนะเพคะ”

เฉินเสียนไม่สนใจฉินหรูเหลียง พูดจบก็หันตัวจะกลับห้อง

“หยุด” เธอหันศีรษะ ฉินหรูเหลียงยื่นมือออกไป “เอามา”

“ท่านต้องการสิ่งใดหรือ?” เฉินเสียนถาม

ฉินหรูเหลียงหรี่ตา รู้ว่าเธอรู้อยู่แล้วยังแกล้งถาม กล่าวด้วยสายตาเย็นยะเยือก “ลูกดอก”

เฉินเสียนยกมุมปากยิ้ม ก้มหน้ามองลูกดอกในมือ “ท่านต้องการแล้วข้าต้องให้หรือ?”

เขามาเพื่อต้องการลูกดอกนี้โดยเฉพาะ ถึงไม่รู้ว่าลูกดอกนี้ใครเป็นผู้ยิง แต่จุดประสงค์คือต้องการชีวิตเขา จับตัวฆาตกรไม่ได้ หากดูอาวุธสังหารอย่างละเอียดไม่แน่ว่าอาจจะสืบที่มาของลูกดอกได้