ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 85

ฉินหรูเหลียงตัวสั่น วินาทีถัดมาเหมือนลมพัดตรงหน้าเฉินเสียน หายไปจากถนนสวนดอกพุดตานในพริบตาเดียว

แม่บ้านจ้าวรีบหยุดสาวใช้ที่กล่าวเช่นนั้นเอาไว้ แล้วพูดขึ้น “นายหญิงน้อยฆ่าตัวตายจริงๆ หรือ?”

สาวใช้พยักหน้ากล่าว “นายหญิงน้อยแขวนคอฆ่าตัวตายจริงๆ เจ้าค่ะ หากพี่เซียงหลิงไม่พบได้ทันเวลา เกรงว่าจะเสียจริงๆ เจ้าค่ะ!”

เฉินเสียนยิ้มแล้วกล่าวขึ้น “ดูเหมือนเซียงหลิงจะพบได้ทันเวลาจริงๆ”

สิ้นสุดคำพูด พ่อบ้านก็เดินมาจากหน้าเรือน เห็นเฉินเสียนก็กล่าวอย่างเคารพ “องค์หญิง เกี้ยวคุณชายเหลียนมาถึงแล้วขอรับ บอกว่าจะมารับองค์หญิงไป”

เฉินเสียนขมวดคิ้ว เวลานี้แล้ว เหลียนชิงโจวมารับเธอเพราะเหตุใด?

เห็นเฉินเสียนไม่กล่าว พ่อบ้านก็กล่าวอีกครั้ง “องค์หญิง ท้องฟ้ามืดแล้ว บ่าวไปปฏิเสธคุณชายเหลียนว่าพรุ่งนี้องค์หญิงค่อยไปดีกว่าไหมขอรับ?”

เฉินเสียนยกมือขึ้นหยุด ลุกขึ้นแล้วกล่าว “อย่างไรก็มิไกล ข้าไปสักหนก็ใช้เวลาไม่มาก”

พ่อบ้านวางใจได้อย่างไร หากองค์หญิงไปแล้วมิกลับมาหนึ่งคืน ท่านแม่ทัพรู้เข้าจะไม่โกรธหรือ?

พ่อบ้านกล่าว “มิเช่นนั้น บ่าวไปบอกท่านแม่ทัพเสียก่อนดีไหมขอรับ?”

เฉินเสียนกล่าวยิ้มๆ “แน่นอน แต่เมื่อครู่นี้ท่านแม่ทัพเพิ่งไปสวนดอกพุดตาน ได้ยินว่านายหญิงน้อยแขวนคอฆ่าตัวตาย เจ้าอยากไปหาเรื่องเดือดร้อนหรือ?”

พ่อบ้านเงียบปาก

จากนั้นแม่บ้านจ้าวก็ไปคืนแมวให้ข้างบ้าน เฉินเสียนจึงพาอวี้เยี่ยนออกไปจากประตูใหญ่ด้วยกัน

เกี้ยวนุ่มๆ อันนั้นตอนนี้หยุดตรงหน้าประตูใหญ่ รอให้เฉินเสียนขึ้นมัน

ขณะที่เฉินเสียนออกจากจวน ฉินหรูเหลียงก็รีบไปที่สวนดอกพุดตาน เห็นผ้าไหมสีขาวยาวสามฟุตห้อยอยู่ในห้อง สีหน้าก็ค่อนข้างซีดเซียว

หลิ่วเหมยอู่ได้รับการช่วยเหลือลงมาเรียบร้อย รอยแดงบนคอบอบบางนั้นชัดเจนอย่างยิ่ง ลมหายใจอ่อนแอ สีหน้าซีดเผือด

เซียงหลิงร้องไห้ตาแดงอยู่ข้างๆ “นายหญิงเจ้าคะ เหตุใดท่านถึง……”

หลิ่วเหมยอู่ยิ้มเศร้าสร้อยกล่าวขึ้น “ข้าก็แค่คนที่ท่านแม่ทัพทอดทิ้ง มีชีวิตอยู่ไปก็ขวางหูขวางตาท่านแม่ทัพ ตายไปเพื่อความโล่งใจกันและกันเสียดีกว่า”

ฉินหรูเหลียงเข้ามาในห้องก็กอดหลิ่วเหมยอู่แน่น

ทั้งสองคนไม่พูดอะไรอยู่นานมาก

หลังจากหลิ่วเหมยอู่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างไร้เดียงสา ฉินหรูเหลียงก็กล่าว “เหมยอู่ ขอโทษนะ ขอโทษ……ข้าไม่ควร ไม่ควรจงใจละเลยเจ้า”

“ท่านแม่ทัพลืมเหมยอู่ไปนานแล้ว มาทำอะไรที่นี่หรือเพคะ? เหมยอู่อยู่ที่นี่เพียงคนเดียว ไม่มีที่พึ่งพิง ท่านแม่ทัพคือทุกอย่างของเหมยอู่……แต่ตอนนี้เหมยอู่สูญเสียทุกอย่างแล้ว จะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรล่ะเพคะ?”

ฉินหรูเหลียงไม่คิดว่าจะเกิดปัญหามาถึงจุดนี้ เขากอดหลิ่วเหมยอู่แน่นขึ้น แล้วกล่าว “ใครบอกว่าข้าลืม ข้ามิได้ลืม ข้าแค่อยากใจเย็นเสียหน่อย”

หลิ่วเหมยอู่ร้องไห้แทบตายในอ้อมแขนเขา

ทั้งสองแลกเปลี่ยนความรู้สึกจริงใจต่อกัน ราวกับกลับมาสู่อดีตที่เคยรักกันอย่างดูดดื่ม ภายในใจมีแค่อีกฝ่ายเท่านั้น

หลิ่วเหมยอู่ให้ฉินหรูเหลียงอยู่ที่สวนดอกพุดตานตลอดเวลา ฉินหรูเหลียงเห็นนางมีท่าทางทุกข์ใจ ก็มิอยากจากไปจนถึงค่ำ

เมื่อกล่าวถึงวัยเด็ก หลิ่วเหมยอู่ก็ยิ้มทั้งน้ำตากล่าวขึ้น “ตอนเด็กๆ ครอบครัวข้ามิได้โดดเด่น ถูกองค์หญิงข่มเหงอยู่เสมอ ตอนนั้นท่านแม่ทัพยืนหยัดปกป้องข้า” หลิ่วเหมยอู่มองฉินหรูเหลียงด้วยความเสน่หา “ต่อจากนี้ไปท่านแม่ทัพปกป้องเหมยอู่ต่อไปได้หรือไม่เจ้าคะ?”

ฉินหรูเหลียงตอบ “ได้สิ ข้าจะปกป้องเจ้าตลอดไป”

อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงเฉินเสียนขึ้นมา จึงกล่าวขึ้น “วันนี้ข้าเพิ่งรู้ ว่าแมวตัวนั้นที่สวนสระวสันตฤดูตายไปแล้ว”