ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 86

เฉินเสียนตระหนักว่าตอนนี้ทุกสิ่งที่เธอเห็นตรงหน้าคือเรื่องจริง มีคนตายจริง และที่สาดกระเซ็นจนนองเต็มพื้นก็คือเลือดจริงๆ!

เธอมองไปรอบๆ เพื่อหาร่างของอวี้เยี่ยนแต่ว่าหาไม่พบ เธอไม่อยากเจอว่าอวี้เยี่ยนอยู่ท่ามกลางกองเลือดเหล่านี้ ไม่อยากเลยสักนิด

เฉินเสียนพยายามระงับอาการคลื่นเหียนวิงเวียนที่เกิดขึ้นอย่างรุนแรงจนร่างกายสั่นสะท้าน เธอเขม่นมองชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าและถามไปว่า “พวกเจ้าเป็นใคร”

อีกฝ่ายไม่ตอบทั้งยังออกคำสั่งว่า “มัดตัวนางไว้!”

ทันใดนั้นชายสองคนก็เดินเข้ามาพร้อมกับเชือกและกระสอบป่านหนึ่งใบ ขณะที่หนึ่งในนั้นกำลังจะมัดเฉินเสียนเอาไว้ เธอก็งอข้อศอกและกระแทกเข้าที่หน้าอกของเขาอย่างแรง

เธอจู่โจมทีเผลอจนอีกฝ่ายเซถลา จากนั้นจึงหันไปคว้าข้อมือของชายอีกคนไว้และจับทุ่มลงไปด้านหลังอย่างแรง

เสียงกระดูกของเขาหักดังกร้อบ เฉินเสียนไม่แม้แต่จะกะพริบตา

ชายที่เป็นหัวหน้าไม่คิดว่าเฉินเสียนจะมีฝีมือในการต่อสู้ติดตัว เห็นดังนั้นเขาจึงเหวี่ยงมีดฟันเธอทันที เฉินเสียนเงยหน้ามองด้วยแววตาที่นิ่งสงบและรับการจู่โจมนั้นด้วยมือเปล่า

เลือดหยดลงมาและย้อมแขนเสื้อของเธอจนเป็นสีแดง

แต่เธอเป็นเพียงแค่หญิงมีครรภ์คนหนึ่ง ไหนเลยจะสู้ผู้ชายที่ดาหน้ามาพร้อมๆ กันได้ เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายเตรียมพร้อมมาเพื่อการนี้และไม่มีทางบอกที่มาของพวกเขาให้เธอรู้

ในที่สุดเฉินเสียนก็สู้ไม่ได้ ใครคนหนึ่งจู่โจมเข้ามาจากทางด้านหลัง เธอรู้สึกชาที่หลังคอจากนั้นก็หมดสติไป

คนพวกนี้ปฏิบัติการอย่างรวดเร็ว พวกเขาจับเฉินเสียนใส่ลงกระสอบเพื่อรีบออกไปจากที่นี่ จากนั้นก็รีบเข็นเกวียนออกไปนอกเมืองก่อนที่ประตูเมืองจะปิดลงหลังพระอาทิตย์ตกดิน

ในตรอกเงียบสนิท

เลือดที่ไหลนองอยู่เต็มพื้นเห็นแล้วชวนให้รู้สึกสยอง

ผ่านไปครู่ใหญ่ที่ใต้เกี้ยวก็มีความเคลื่อนไหวบางอย่าง คนที่อยู่ใต้นั้นต้องใช้ความพยายามอย่างหนักเพื่อผลักผนังเกี้ยวที่คว่ำลงมาออกไป

อวี้เยี่ยนคลานออกมาจากช่องว่างระหว่างผนังเกี้ยวด้วยความยากลำบาก

เหตุการณ์เหนือความคาดหมายเมื่อครู่นี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนนางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นเกี้ยวล้มคว่ำลงมาอย่างแรง อวี้เยี่ยนตั้งตัวไม่ทันและถูกกระแทกทับจนหมดสติไป

ตอนนี้อวี้เยี่ยนยืนอยู่ในตรอกเล็กๆ เมื่อเหลือบไปเห็นศพของคนแบกเกี้ยวที่ถูกสังหาร ตัวของนางก็สั่นเทิ้มราวกับข้าวเปลือกที่อยู่ในตะแกรงร่อน นางจ้องมองศพที่เริ่มแข็งตัวอยู่บนพื้นด้วยดวงตาและริมฝีปากที่สั่นสะท้าน หลังจากนั้นจึงกรีดร้องด้วยความสยดสยอง

นางหวาดกลัวสุดขีดและอยากจะใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดระบายความหวาดกลัวออกมา

ตอนนี้ท้องฟ้าเกือบจะมืดสนิท เหลียนชิงโจวที่เฝ้ารออยู่ที่เรือนคิดว่าตอนนี้เฉินเสียนควรจะมาถึงแล้ว

แต่ผ่านมานานจนป่านนี้เธอก็ยังไม่มา เขารู้สึกไม่วางใจจึงตัดสินใจออกตามหามาตลอดเส้นทาง

เขาไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงกรีดร้องของอวี้เยี่ยนทันทีที่เลี้ยวเข้ามาในตรอกเล็กๆ เหลียนชิงโจวใจหายวูบ เขารีบเร่งฝีเท้าเข้าไปในนั้นทันที

อวี้เยี่ยนไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะทรงตัว ปากก็พึมพำเบาๆ ว่า “องค์หญิง... องค์หญิงอยู่ไหน”

เหลียนชิงโจวรับนางเอาไว้จากทางด้านหลังและถามอย่างดุดัน “องค์หญิงอยู่ไหน เกิดอะไรขึ้น มันเกิดอะไรขึ้น!”

อวี้เยี่ยนส่ายหน้า แววตาของนางว่างเปล่า นางค้นหาหมดแล้วทั้งข้างนอกทั้งใน คลานเข้าไปหาในเกี้ยวจนทั่ว นางเอ่ยด้วยใบหน้าที่ปราศจากสีเลือดว่า “บ่าวไม่รู้... องค์หญิงอยู่ไหน... บ่าวฟื้นขึ้นมาก็เป็นเช่นนี้แล้ว...”

อวี้เยี่ยนทรงตัวไม่อยู่และทรุดลงไป จากนั้นก็ลุกขึ้นมาคว้าเหลียนชิงโจวเอาไว้และเขย่าตัวเขา “องค์หญิงล่ะเจ้าคะ องค์หญิงหายไปแล้ว... บ่าวจะทำยังไงดี ตอนนี้ควรจะทำยังไงดี”

เหลียนชิงโจวส่งตัวอวี้เยี่ยนให้บริวารที่ติดตามมาด้วยและบอกว่า “พานางกลับไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัย” พูดจบเขาก็หันหลังให้และรีบออกเดินทางไปยังอีกทิศทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว

คนแบกเกี้ยวทั้งสี่ที่เขาส่งมาต่างมีทักษะการต่อสู้ระดับหนึ่ง เขาไม่คิดเลยว่าทุกคนจะถูกฆ่าเช่นนี้

แล้วเฉินเสียนก็หายตัวไปโดยที่ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง!