ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 87

ผู้คนกลุ่มนี้เต็มไปด้วยความฮึกเหิมและฉุดลากเฉินเสียนขึ้นไปบนภูเขา

เธออดไม่ได้ที่จะขัดขืน แต่สองมือถูกมัดไว้อย่างแน่นหนาจนเธอทำอะไรไม่ได้เลย

เส้นทางขึ้นไปบนภูเขาขรุขระมากจนเฉินเสียนต้องเดินตามไปอย่างโซซัดโซเซ

ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ที่จวนแม่ทัพ และคู่ต่อสู้ที่เธอเผชิญหน้าอยู่ตอนนี้ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้อย่างหลิ่วเหมยอู่ แต่เป็นอะไรที่อันตรายยิ่งกว่า

เธอจะบุ่มบ่ามหรือทำอะไรตามใจชอบไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคนที่จะลำบากก็คือตัวเธอกับลูกในท้อง

แค่ต้องทนกับแรงกระแทกมาตลอดทางเฉินเสียนก็เหนื่อยมากแล้ว เมื่อใดที่เธอหลับตา ภาพการนองเลือดก็ฉายขึ้นมาในความคิดของเธอทุกที

ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอรู้สึกตื่นตระหนกและอารมณ์ไม่คงที่ ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นอีกละก็อาการเจ็บท้องคงจะกำเริบ

เธอจำเป็นจะต้องทำใจให้สงบ

ทันใดนั้นความเจ็บปวดก็แล่นปราดเข้ามาที่ฝ่ามือซึ่งถูกคมมีดและเลือดก็ไหลลงไปจนเปื้อนเชือกป่าน เฉินเสียนส่งเสียงร้องเบาๆ ขณะที่เธอเลื่อนลูกดอกที่ชอบพกติดตัวซึ่งซ่อนอยู่ในแขนเสื้อออกมา จากนั้นจึงใช้มือที่บาดเจ็บและเปื้อนเลือดค่อยๆ ตัดเชือกป่านเส้นนั้นอย่างยากลำบาก

ขอบคมของลูกดอกดูเหมือนจะสีไปถึงกระดูกใต้ผิวหนังของเฉินเสียนอย่างไรอย่างนั้น ในไม่ช้าความเจ็บปวดก็ทำให้เหงื่อกาฬไหลท่วมตัว

แต่นับว่าโชคดีที่เธอยังมีอาวุธที่พอจะใช้ประโยชน์ได้ เธอรู้สึกขอบคุณจากใจจริงที่ตอนนั้นมีคนยิงลูกดอกใส่จนทำให้เธอได้ลูกดอกนี้มา และตอนนี้เธอก็ยังเห่อมันอยู่จึงนำติดตัวไว้เล่นตลอดเวลา

หาไม่ตอนนี้เธอคงจะไร้อาวุธติดมือ

เมื่อขึ้นมาถึงข้างบน เธอก็ถูกส่งเข้าไปในห้องที่มีกลิ่นเหม็นน่ารังเกียจของหัวหน้าโจรภูเขา

ที่ด้านนอกมีแสงเพลิงสว่างไสว พวกโจรภูเขากำลังดื่มกินกันอย่างสำราญใจและทุกคนกำลังรอที่จะแบ่งเนื้อของเฉินเสียนคืนนี้

พวกมันกบดานอยู่ใกล้ๆ ชานเมืองหลวงและมักจะทำอะไรอย่างเงียบๆ น้อยครั้งนักที่จะฉุดหญิงสาวมาได้แบบนี้ ดังนั้นพวกมันจะไม่ตื่นเต้นได้อย่างไร

เจ้าหัวหน้าบอกแล้วว่าใครๆ ต่างก็รู้สึกเปรี้ยวปาก แม้ว่าเฉินเสียนเป็นหญิงท้องที่อัปลักษณ์แต่เธอก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่ดี!

เฉินเสียนถูกมัดและนั่งลงที่ขอบเตียง เธอไม่สนใจความเจ็บปวดที่ฝ่ามือและยังคงใช้ลูกดอกตัดเชือกป่านที่ผูกข้อมือเอาไว้

เกลียวเชือกเริ่มคลาย แต่ยังไม่ขาด!

อยู่ๆ ก็มีเสียงกระแทกดังปึง

หัวหน้าโจรภูเขากระแทกประตูเข้ามาอย่างหยาบคาย เขาเดินเข้ามาพร้อมกับกลิ่นเหล้าคละคลุ้งและมองเฉินเสียนตาเป็นประกาย

พวกโจรภูเขาที่อยู่ด้านนอกพากันโห่ร้องและพ่นคำพูดที่ต่ำช้าหยาบคายออกมาจนทนฟังแทบไม่ได้

เฉินเสียนเป็นหญิงตั้งครรภ์ท้องป่อง ไหนจะยังถูกมัดมือไว้อีก พวกโจรภูเขาคิดว่าต่อให้มีฝีมือ แต่ตอนนี้เธอก็คงไม่มีแรงต้านทานอยู่ดี

มือที่พาดอยู่ด้านหลังของเฉินเสียนยังคงเคลื่อนไหวไม่หยุด หนำซ้ำยังขยับเร็วขึ้นกว่าเดิม เลือดบนฝ่ามือไหลลงมาจนแขนเสื้อของเธอเปียกชุ่ม พร้อมกันนั้นเธอก็เอ่ยด้วยสีหน้าที่คงเดิมว่า “เจ้ายังไม่บอกข้าเลยไม่ใช่หรือว่าคนที่ต้องการซื้อชีวิตของข้าคือใคร”

หัวหน้าโจรภูเขาลูบคาง เขาอวดยิ้มโชว์ฟันเหลืองๆ สองซี่และเอ่ยว่า “ข้าสนแค่ว่าเจ้าเป็นใคร รับเงินมาแล้วก็ต้องทำงานชดใช้ ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นการลักพาตัวผู้หญิงเสียด้วย ดีจะตาย ได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย”

เฉินเสียนกล่าวว่า “นับตั้งแต่ข้าแต่งงานเข้าไปอยู่ในจวนแม่ทัพ ผู้คนก็นึกขยะแขยงข้ามาตลอดเพราะใบหน้าที่อัปลักษณ์เช่นนี้ เจ้าไม่กลัวหรือว่าเมื่อเห็นหน้าข้า เจ้าจะตกใจกลัวไปตลอดชีวิต”

หัวหน้าโจรภูเขาถ่มน้ำลายลงพื้นแล้วพูดว่า “เจ้าก็ยังรู้ตัวนี่ว่าเจ้ามันอัปลักษณ์! ในเมื่ออัปลักษณ์แบบนี้เจ้าจะมีปัญญาแต่งงานไปอยู่ในจวนแม่ทัพได้ยังไง” เขาหัวเราะ “นังผู้หญิงน่ารังเกียจ อย่าขู่ข้าเสียให้ยาก คิดว่าข้าจะกลัวงั้นเรอะ? ถ้าเจ้าเป็นคนของจวนแม่ทัพจริงๆ เจ้าหายมานานขนาดนี้แล้วทำไมถึงยังไม่มีใครออกมาตามหาอีก หือ? สงสัยจะเป็นแค่ขยะ ขนาดถูกลักพาตัวมาก็ยังไม่มีใครรู้!”

หัวหน้าโจรมองหน้าอกของเฉินเสียนอย่างหยาบช้าลามก ทั้งยังกล่าวอีกว่า “ข้าไม่ได้ลิ้มรสของสตรีมานานแล้ว หน้าตาของเจ้าอาจจะน่าเกลียด แต่ร่างกายของเจ้ายังใช้ได้ ถ้าอีกเดี๋ยวหมดอารมณ์ขึ้นมาจริงๆ ข้าค่อยปิดหน้าเจ้าแค่นั้นก็เป็นอันหมดปัญหา! เสียอย่างเดียวคือไม่รู้ว่ารสชาติของหญิงตั้งครรภ์มันเป็นยังไง!"

เขาพูดพลางเตะประตูให้ปิดลงและก้าวเข้ามาทีละก้าวๆ