ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 88

ในชีวิตนี้เธอไม่เคยฆ่าใครมาก่อน แต่ยุคสมัยนี้ไม่ได้มีกระบวนการยุติธรรมที่ใครทำผิดก็จะถูกลงโทษ มีแต่การฆ่าฟันและชดใช้กันด้วยชีวิต

เมื่ออยู่ที่นี่ ถ้าเธอไม่ฆ่า เธอจะกลายเป็นปลาที่รอความตายอยู่ใต้คมมีดของผู้อื่น ไหนจะยังมีสี่ชีวิตที่อยู่ในตรอกนั้นอีก ใครกันที่จะต้องชดใช้!

เธอมองหัวหน้าโจรที่ดิ้นรนอย่างอ่อนแรงลงเรื่อยๆ อยู่อย่างนั้น ในที่สุดมันก็ตาถลนและไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมาอีก

เธอรัดคอมันจนตาย

สุดท้ายแล้วเรื่องนี้จะต้องจบลงด้วยดีไม่ใช่หรือ

ถ้าไม่ใช่เธอที่ลงไปจากภูเขาแห่งนี้อย่างปลอดภัย ก็เป็นคนพวกนี้ที่จะต้องตาย

เฉินเสียนรู้สึกสงบเป็นอย่างมาก สงบจนอาการหอบเริ่มบรรเทาลง และเสียงโห่ร้องของโจรภูเขาที่อยู่ด้านนอกก็ยิ่งน่าหนวกหูเป็นพิเศษ

คงเป็นเพราะคืนนี้การค้าของพวกมันเป็นไปด้วยดี จึงนับเป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก

ณ ชายป่าบริเวณพื้นราบด้านล่าง เป็นป่าที่ไม่มีแสงไฟและมืดสนิท

เสียงกีบม้าที่ดังอย่างแผ่วเบาเคลื่อนผ่านป่าไปอย่างเร่งรีบจนมาหยุดอยู่ที่เชิงเขา

บุรุษผู้หนึ่งพลิกตัวลงจากหลังม้าและเดินขึ้นไปบนภูเขาตัวคนเดียว

ที่ยอดเขาแห่งนี้ถูกพวกโจรภูเขารุกล้ำเข้ามา พวกมันใช้ป่าทึบเป็นที่กำบังไว้คอยหลบเร้นจากสายตาผู้คน ปกติพวกโจรภูเขาจะไม่ดักปล้นสะดมแถวภูเขาลูกนี้ พวกมันมักจะไปทำเรื่องชั่วที่อื่นแล้วค่อยกลับมายังที่ซ่องสุม หรือไม่ก็โยกย้ายที่กบดานบ่อยๆ ดังนั้นพวกเจ้าหน้าที่ทหารจึงไม่เคยพบที่กบดานของพวกมัน

บุรุษผู้นี้แต่งกายชุดดำ เขาเดินหน้าไม่หยุดหย่อนตั้งแต่ฟ้ายังสว่างจนกระทั่งฟ้ามืด เส้นผมที่อยู่ด้านหลังดูเหมือนสาหร่ายใต้น้ำ เขาใช้ปิ่นไม้ปักเป็นมวยผมที่ด้านบน อีกส่วนหนึ่งปล่อยสยายไว้บนแผ่นหลังกว้าง

แสงสว่างรางๆ บนยอดเขาที่สะท้อนอยู่ในนัยน์ตาอันเรียวยาวของเขาดูไม่ต่างอะไรจากดวงดาวในค่ำคืนอันหนาวเหน็บ

เฉินเสียนมองหัวหน้าโจรภูเขาที่นอนกองอยู่ข้างเตียง เธอเอื้อมมือไปจับชีพจรและพบว่าเขาตายแล้วจริงๆ มารู้ตัวอีกทีกลิ่นเหม็นคาวก็ลอยเข้ามาเตะจมูก ท้ายที่สุดเธอก็หันหน้าออกไปและอาเจียนอย่างกลั้นไม่อยู่

ยังวางใจไม่ได้ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา

เฉินเสียนเช็ดมุมปากแล้วลุกไปดูว่าในห้องนี้มีที่พอจะให้หลบหนีบ้างไหม ทว่าทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งก็ดังมาจากด้านนอกและกำลังจะเปิดประตูเข้ามา

เฉินเสียนเงยหน้าขึ้น ทันในนั้นก็รู้สึกบีบคั้นในหัวใจขึ้นมาอีกครั้ง

เธอลุกขึ้นและแก้มัดหัวหน้าโจรอย่างรวดเร็วก่อนจะผลักร่างหนักๆ ที่ไร้ชีวิตของเขาเข้าไปใต้เตียง จากนั้นจึงดึงผ้าปูที่นอนจนเละเทะและทำให้มันกระจัดกระจายอยู่ข้างเตียงเพื่อปิดไม่ให้เห็นสภาพใต้นั้น

ครั้นแล้วประตูก็ถูกผลักออกด้วยใครอีกคนหนึ่งที่อยู่ด้านนอก

ผู้ที่ยืนอยู่ตรงประตูคือรองหัวหน้าของกลุ่มโจร

เขาค่อนข้างระมัดระวังตัว เมื่อเห็นว่าภายในห้องไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ มานานแล้วเขาจึงเข้ามาดู หลังจากมองไปรอบๆ จึงพบว่าหัวหน้าโจรไม่ได้อยู่ที่นี่ เหลือเพียงแต่ผู้หญิงที่ชื่อเฉินเสียนเพียงคนเดียวเท่านั้น

เฉินเสียนเอื้อมมือไปแตะบนกระดุมของชุดคลุม แสร้งทำเป็นว่าเธอเพิ่งสวมเสื้อผ้าเสร็จ ยิ่งเมื่อเห็นว่าสภาพบนเตียงเละเทะ เจ้ารองหัวหน้าก็ยิ่งเข้าใจผิดได้ง่ายๆ ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างหัวหน้าโจรภูเขากับเฉินเสียน

เจ้ารองหัวหน้าถามว่า “พี่ใหญ่ของข้าอยู่ไหน”

เฉินเสียนเอ่ยอย่างไร้เดียงสาระคนตกใจ “ดูเหมือนคืนนี้เขาจะกินอะไรผิดสำแดง จึงออกไปถ่ายทุกข์กลางคัน”

ในเมื่อพี่ใหญ่ได้ลิ้มชิมรสผู้หญิงคนนี้แล้ว และเขาก็ไม่อยู่ ดังนั้นตอนนี้ก็ควรถึงทีของเขาบ้าง เมื่อมองไปที่เชือกครึ่งหนึ่งที่ผูกไว้กับหัวเตียง ดวงตาของเขาก็หรี่แสงและดูสงบลง

เมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ท้องโตและไม่มีทางหนีไปไหนได้ เจ้ารองหัวหน้าก็ย่างสามขุมเข้ามาในห้อง

ในขณะนั้นเอง โจรภูเขาที่กำลังดื่มเหล้าอย่างสำราญใจอยู่ด้านนอกก็มองเห็นเงารางๆ ของใครบางคนกำลังเดินขึ้นมาบนภูเขา เขาอาศัยแสงไฟเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และอยู่ห่างไปไม่ไกลนัก

โจรภูเขาผู้นั้นชี้ไปที่ร่างนั้นและบอกว่า “มีใครบางคนบุกขึ้นมาบนภูเขา!"