ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 89

เจ้ารองหัวหน้ายิ้มเยาะ “ข้าควรจะขอบใจเจ้าสินะที่ช่วยกำจัดอุปสรรคชิ้นโตให้ เมื่อพี่ใหญ่ตาย ข้าก็จะกลายเป็นพี่ใหญ่คุมภูเขาแห่งนี้ถูกต้องไหม”

เขาพูดพลางเอื้อมมือไปดึงกระโปรงของเฉินเสียน พยายามจะรุกรานเธอจากทางด้านหลัง

เฉินเสียนถูกกดลงบนเตียงและขยับตัวไม่ได้ ทว่าขาของเธอยังมีแรง เธอยกขาขึ้นด้านหลังและใช้ส้นเท้ากระแทกไปที่หว่างขาของเขาอย่างแรง

เจ้ารองหัวหน้าเซถอยหลัง เมื่อเฉินเสียนดิ้นรนจนเป็นอิสระเธอก็รีบคว้าม้านั่งเล็กๆ ข้างตัวทุบไปที่ใบหน้าของเขา

เจ้ารองหัวหน้าเบี่ยงหลบได้ทัน ม้านั่งนั้นจึงกระแทกลงไปที่บานประตู ทันใดนั้นประตูก็พังลงไปครึ่งบาน

คนที่บุกขึ้นมา ขึ้นมาถึงยอดเขาแล้ว

ผ่านกรอบประตูนั้น เสียงโห่ร้องของพวกโจรภูเขาที่ต่อสู้อยู่ข้างนอกฟังดูรุนแรงขึ้น เปลวไฟลุกโชนสว่างไสวไปทั่วทุกแห่ง

สิ่งนี้ทำให้สีหน้าของเจ้ารองหัวหน้าเปลี่ยนไป

ไม่ใช่ว่ามีคนบุกขึ้นมาบนภูเขาเพียงคนเดียวหรอกรึ เหตุใดจึงทำให้การต่อสู้ลุกลามใหญ่โตได้ถึงเพียงนี้

ขณะที่รองหัวหน้ากำลังจะออกไปดู โจรภูเขาคนหนึ่งก็ถูกโยนเข้ามา มันอยู่ในสภาพจมกองเลือดและตายอนาถอยู่ตรงประตู

เฉินเสียนฉวยโอกาสนี้รีบก้มลงไปหยิบลูกดอกที่อยู่บนพื้นขึ้นมา จากนั้นก็ไม่รอช้า รีบปัดตะเกียงบนโต๊ะให้ล้มลงจนเกิดเสียงโครมคราม น้ำมันตะเกียงสาดกระเซ็นไปทั่วโต๊ะ

ความขุ่นเคืองฉายอยู่บนใบหน้าของเจ้ารองหัวหน้า แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาสนใจผู้หญิงที่ชื่อเฉินเสียน เฉินเสียนเพิ่งจุดไฟเผาห้อง และเขาก็ต่อสู้กับเธอในห้องนี้ต่อไม่ได้แล้ว

ด้วยเหตุนี้เขาจึงหันหนีแล้วรีบถลันออกไป

เปลวเพลิงที่อยู่ด้านหลังยิ่งโหมกระหน่ำ ส่องสว่างจนเห็นใบหน้าของเฉินเสียนชัดขึ้น

บนใบหน้าของเธอมีทั้งเหงื่อและเลือด เส้นผมเปียกๆ แนบติดอยู่บริเวณขมับ นัยน์ตาเปล่งประกายด้วยแสงสะท้อนวูบวาบ

เธอเดินออกมาจากห้องอย่างช้าๆ และหยุดอยู่ที่หน้าประตู ก้มลงมองโจรภูเขาที่ตายอย่างอเนจอนาถ จากนั้นจึงก้มตัวลงเงียบๆ แล้วหยิบมีดที่หลุดออกมาจากมือของเขาขึ้นมา

เธอยืนอยู่ที่หน้าประตูและเงยหน้ามองออกไป

เกิดความโกลาหลบนยอดเขากว้างแห่งนี้ มีศพนอนเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นพร้อมกับรอยเลือดที่สาดกระเซ็นอยู่ทุกหนทุกแห่ง สภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าน่าสลดยิ่งกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นภายในตรอก

แต่เฉินเสียนก็ตระหนักได้ว่าเธอแทบจะคุ้นเคยกับมันแล้ว

ประกายไฟเล็กๆ ลอยขึ้นไปในอากาศก่อนจะหายวับไปอย่างรวดเร็ว

ชายกระโปรงของเธอลู่ไปตามลมภูเขา เส้นผมปลิวไสวอยู่ท่ามกลางแสงเพลิง

ยากที่จะจินตนาการว่าสภาพอันน่าสยดสยองที่เกิดขึ้นบนยอดเขาเป็นฝีมือของคนเพียงคนเดียว

แท้จริงแล้วเขาเป็นคนแบบไหนกัน?

เฉินเสียนหรี่ตามองชายหนุ่มชุดดำที่กำลังโรมรันพันตูอยู่ท่ามกลางการห้อมล้อมของโจรภูเขาที่เหลืออยู่

เขาถือดาบไว้ในมือที่ขาวเนียน แสงของเปลวไฟส่องให้เห็นโครงร่างครึ่งหนึ่งของเขา แต่ทำให้ดวงตาของเขาสว่างขึ้นไม่ได้

ภายในดวงตาเรียวยาวคู่นั้นเต็มไปด้วยจิตสังหารอันปั่นป่วนดั่งเสียงคำรามของภูเขาและการถาโถมของคลื่นยักษ์ เขาตวัดดาบสังหารโจรภูเขาคนแล้วคนเล่าให้ล้มลงแทบเท้าราวกับมดปลวก

เลือดอุ่นๆ กระเซ็นมาติดอยู่ที่หางตาของเขา เขาต่อสู้ฆ่าฟันในทุ่งสังหารด้วยมือแค่ข้างเดียว

เจ้ารองหัวหน้าคนนั้นฉวยโอกาสตอนที่เขากำลังพัวพันอยู่กับโจรภูเขาที่ยังเหลืออยู่ โจมตีเข้าไปจากทางด้านข้าง

รองหัวหน้าคนนี้มีฝีมือในการต่อสู้เก่งกาจกว่าหัวหน้าโจรภูเขาผู้นั้น เขาพอจะต่อกรกับชายหนุ่มในชุดดำได้

แต่ขณะที่กำลังจะเปลี่ยนกระบวนท่า ดาบที่ถืออยู่ในมือยังไม่ทันตวัดออกไป ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็หนักอึ้ง

เขาก้มลงมองที่หน้าอกของตัวเองและเห็นปลายมีดส่องประกายวาววับปักอยู่ มันปักทะลุหน้าอกมาจากทางด้านหลัง

มีดเล่มนี้พุ่งมาจากข้างหลัง

เจ้ารองหัวหน้าล้มลงไปกองกับพื้นทันที

ซูเจ๋อเงยหน้ามองไปตามทิศทางนั้น เขาเห็นสตรีท้องป่องยืนอยู่ที่หน้าห้องด้วยสภาพที่เหน็ดเหนื่อย

ที่ข้างหลังเธอเปลวไฟกำลังลุกโหมราวกับเสียงเพลง พัดแขนเสื้อและชายกระโปรงของเธอให้หวิวไหวไปมา

เธอยืดหลังตรง ดูเต็มไปด้วยพิษสงและความทระนง