ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 90

ท่ามกลางกลิ่นเลือดตลบอบอวล เธอมั่นใจว่าเธอได้กลิ่นจางๆ ของไม้กฤษณาที่ทำให้รู้สึกหัวใจเต้นแรงซึมออกมาจากแขนเสื้อของเขา

บางทีเธอไม่ควรจะหลับสนิทในเวลานี้ แต่ตอนนั้นเธอรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

ซูเจ๋อโอบเธอไว้ ผมยาวสลวยของเธอคลอเคลียอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างอ่อนนุ่ม

จากนั้นเขาก็รั้งเอวเธอขึ้นมา ปล่อยให้เธอซบศีรษะลงมาที่แผงอกกว้างของเขาอย่างสงบ เขายืนอยู่บนยอดเขาและมองแนวเพลิงที่กำลังลุกลามขึ้นเรื่อย

ซูเจ๋อหันหลังและมุ่งหน้าไปยังเส้นทางซึ่งอยู่อีกด้านหนึ่งของภูเขา พร้อมพูดอย่างแผ่วเบาว่า “พักผ่อนให้สบาย ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง”

เนินเขาด้านหลังลาดชันมาก แม้จะมีเส้นทางให้ลงแต่ก็เดินลำบากเป็นอย่างยิ่ง

ซูเจ๋ออุ้มเฉินเสียนและวิ่งลงเขาด้วยความรวดเร็วประหนึ่งสายลม ใบไม้ใบหญ้าต่างปลิวไหวยามเมื่อเขาวิ่งผ่าน

เฉินเสียนซบอยู่ในอ้อมอกของเขาอย่างสะลึมสะลือ เธอรู้สึกว่าร่างกายกำลังลดระดับลงอย่างต่อเนื่องพร้อมกับเสียงลมหวีดหวิวดังขึ้นที่ข้างหู

เธอเอื้อมมือไปกอดเอวของซูเจ๋อโดยไม่รู้ตัว ราวกับกลัวว่าซูเจ๋อจะโยนเธอทิ้งไว้กลางทาง

ในที่สุดกองกำลังทหารก็ฝ่าป่าทึบมาถึงยอดเขา

กองกำลังทหารเหล่านี้นำทัพโดยฉินหรูเหลียง เขาสวมชุดผ้าทอลวดลายสวยงามและดูสง่าภายใต้แสงเพลิง

ความจริงแล้วค่ำคืนนี้เขาควรได้ใช้เวลาอยู่กับหลิ่วเหมยอู่ที่สวนดอกพุดตานทั้งคืน

ไม่คิดว่าจู่ๆ อวี้เยี่ยนจะพรวดพราดเข้ามาในสวนดอกพุดตานอย่างไม่สนเหนือสนใต้ นางคุกเข่าลงที่ลานอย่างขาดสติและขอความช่วยเหลือจากเขา

เฉินเสียนถูกดักชิงตัวในตรอกและตอนนี้เธอหายตัวไป อีกทั้งคนแบกเกี้ยวทั้งสี่ก็ล้วนถูกฆ่าตายในที่เกิดเหตุ

นี่ไม่ใช่แค่เรื่องการหายตัวไปของเฉินเสียน แต่ยังเป็นคดีฆาตกรรมอีกด้วย ดังนั้นฉินหรูเหลียงจึงพาคนไปตรวจสอบ ณ ที่เกิดเหตุทันที

แม้ว่าหลิ่วเหมยอู่จะไม่เต็มใจให้เขาออกไปจากสวนดอกพุดตาน แต่เขาก็เกลี้ยกล่อมนางดีๆ และออกมาจากที่นั่น

ทันทีที่ฉินหรูเหลียงก้าวเท้าออกไป สีหน้าของหลิ่วเหมยอู่ก็ฉายแววชั่วร้ายทันที นางคิดในใจอย่างยินดีปรีดาว่าถึงแม้เขาจะออกไปตามหาตอนนี้ แต่กว่าจะเจอตัว เฉินเสียนก็คงถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยมไปแล้ว

ตอนนี้ช่างมันเถอะ ถือเสียว่านางเมตตามากแค่ไหนแล้วที่ยอมให้ฉินหรูเหลียงไปรับศพของเฉินเสียนกลับมา

หลังจากไปตรวจสอบยังที่เกิดเหตุแล้วไม่พบเบาะแสใดๆ ฉินหรูเหลียงจึงไปหาเบาะแสจากทุกๆ ครัวเรือนในละแวกใกล้เคียง

หลังจากทุ่มเทอย่างหนัก ในที่สุดพวกเขาก็ได้เบาะแสว่าช่วงหัวค่ำตอนที่ประตูเมืองกำลังจะปิด มีชายกลุ่มหนึ่งขี่ม้าลากเกวียนออกไปจากเมือง

เนื่องจากในเวลานี้ไม่มีการใช้กฎอัยการศึก จึงไม่มีเจ้าหน้าที่ทหารประจำการอยู่ที่ประตูเมือง

หลังพลบค่ำ ผู้คนบนท้องถนนก็บางตาลงมา

ฉินหรูเหลียงไล่ตามรอยเกือกม้าและรอยล้อเกวียนไปจนถึงตีนเขาลูกหนึ่ง ตอนนี้หัวใจของเขาหดเกร็งด้วยความกังวล ทั้งร้อนใจทั้งหงุดหงิด

ยิ่งมุ่งไปข้างหน้า เขาก็ยิ่งเป็นห่วงเฉินเสียนมากขึ้น

ความกังวลนี้มันช่างน่าขันแท้ๆ

เขาพยายามบอกตัวเองว่าที่รู้สึกเช่นนี้ก็เพราะความกลัว เขาแค่กลัวว่าถ้าเกิดเหตุไม่คาดฝันและเฉินเสียนเป็นอะไรขึ้นมา เขาจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย

เฉินเสียนเป็นองค์หญิงแต่กลับถูกลักพาตัวขณะอยู่ในเมืองหลวง และเขาที่เป็นแม่ทัพกลับไร้ความสามารถ

วันพระราชสมภพของสมเด็จพระราชชนนีก็ใกล้เข้ามาแล้ว หน้าที่รักษาความสงบทั่วทั้งเมืองหลวงอยู่ในความรับผิดชอบของเขา หากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นในเวลานี้ องค์จักรพรรดิและสมเด็จพระราชชนนีจะไม่กล่าวโทษเขาได้อย่างไร

เมื่อคิดได้ดังนี้ฉินหรูเหลียงก็รู้สึกสบายใจขึ้น เขาเลือกที่จะยอมรับว่าตนเองกลัวถูกลงโทษมากกว่าจะยอมรับว่าเขาเป็นห่วงความปลอดภัยของเฉินเสียน!

ในที่สุดเขาก็ขึ้นมาถึงบนเขา แต่สภาพที่เกิดขึ้นบนนี้ทำให้ฉินหรูเหลียงถึงกับตกตะลึง

แหล่งซ่องสุมบนยอดเขาแห่งนี้ถูกเผาจนเหลือแต่ซากปรักหักพัง ทิ้งไว้เพียงเปลวเพลิงที่ยังไม่มอดดับและซากศพที่กองเรียงรายอยู่บนพื้น เป็นภาพที่น่าสลดใจเป็นอย่างยิ่ง

สีหน้าของฉินหรูเหลียงเปลี่ยนไปทันที หรือว่าจะมีคนมาถึงที่นี่ก่อนเขา

ฉินหรูเหลียงและเจ้าหน้าที่ทหารออกสำรวจทุกๆ จุดบนยอดเขาแห่งนี้อย่างละเอียดถี่ถ้วน

เจ้าหน้าที่ทหารรายงานว่า “รายงานท่านแม่ทัพ เราตรวจค้นบริเวณยอดเขาจนทั่วแต่ไม่พบผู้รอดชีวิตเลยขอรับ”

ฉินหรูเหลียงสูดลมหายใจก่อนจะถามว่า “ในบรรดาศพเหล่านี้ มีศพของหญิงที่กำลังตั้งครรภ์บ้างไหม”

"มีผู้เสียชีวิตสี่สิบสามรายและไม่พบผู้หญิงเลยขอรับ"