ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 19

คำพูดของสวี่ฉิง ทำให้ซุนเส้าหลงและคนอื่นๆถึงกับตกตะลึง เดิมทีพวกเขาคิดว่าเจียงเฉิงเป็นแค่เขยแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง สวี่ฉิงจะต้องไม่มีทางสนใจ แต่สวี่ฉิงกลับแตกหักกับพวกเธอ เพื่อเจียงเฉิง

“สวี่ฉิง ทำไมเธอถึงโมโหล่ะ ฉันคิดว่าพวกเธอพูดถูกนะ เธอดูสิเธอหาไอ้เศษสวะมาจากไหน พูดถึงครอบครัว พูดถึงฐานะ เขาเทียบกับฉันได้ที่ไหน？”ซุนเส้าหลงลุกขึ้นยืนพูดกับสวี่ฉิง“อาหารมื้อนี้ ฉันสามารถจ่ายได้เป็นแสน แต่เขาทำได้ไหม？”

“เขาทำไม่ได้！”

สวี่ฉิงเผยให้เห็นรอยยิ้มเย้ยหยัน แล้วกล่าวว่า“ลำพังแค่จุดเดียวนายก็เทียบเขาไม่ติดแล้ว นั่นก็คือ เขาคือสามีของฉัน！”

“ในเมื่ออาหารมื้อนี้พวกนายไม่อยากจะกินดีๆ งั้นเราก็ไปกันเถอะ”สวี่ฉิงลุกขึ้นยืน

เจียงเฉิงได้ยินคำพูดของสวี่ฉิง ก็รู้สึกตื้นตันใจ เขาคิดไม่ถึงว่าภรรยาที่แต่งแบบหลอกๆของเขา จะโมโหขนาดนี้เพื่อปกป้องตัวเอง

หยูตานและคนอื่นๆเห็นสวี่ฉิงจะเดินจากไป จึงรีบเข้ามาขวางไว้ หยูตานกล่าวว่า“ฉิงฉิง เธอดูสิ เราแค่ล้อเล่นกันเอง ใครจะให้สามีเธอเก็บจริงๆล่ะ โรงแรมหรูหราขนาดนี้ เรียกพนักงานเข้ามาทำความสะอาดก็พอแล้ว”

“จริงด้วย เอาแบบนี้นะ เรากินกันอีกแป๊บหนึ่งนะ แล้วไปร้องเพลงต่อ ข้างบนโรงแรมก็มี ได้ยินมาว่าไฮโซมากเลยนะ”หญิงสาวอีกคนรีบกล่าว

การเกลี้ยกล่อมของหญิงสาวทั้งสอง ทำให้สวี่ฉิงตัดสินใจอยู่ต่อไป เนื่องจากเป็นเพื่อนเก่ากัน คนอื่นเลี้ยงข้าวจึงไม่อาจปฏิเสธได้

เมื่อเห็นสวี่ฉิงอยู่ต่อ หยูตานก็รู้สึกโล่งอก แต่ในใจของเธอกลับเต็มไปด้วยความดูถูกต่อสวี่ฉิง สมองเสียไปแล้วรึไงกัน ครอบครัวตัวเองฐานะดีขนาดนี้ แต่กลับชอบแมงดาเกาะผู้หญิงกินแบบนี้ ไอ้เศษสวะมีอะไรดีกัน

เจียงเฉิงไม่ใส่ใจ เหล้าพวกนี้ค่อนข้างอร่อยเลย เขาจึงสั่งมาอีกหลายขวด และเริ่มดื่มทันที

ซุนเส้าหลงเห็นเจียงเฉิงดื่มขนาดนี้ เขาก็รู้สึกโกรธมาก ไอ้หมอนี่คอแข็งขนาดนี้แต่กลับแสร้งทำเป็นดื่มไม่เป็น นี่มันคือการหลอกเขาชัดๆ

“พนักงาน เก็บเงิน！”

ซุนเส้าหลงเลี้ยงทุกคนพอแล้ว จึงตะโกนออกไป หลังจากพนักงานเดินเข้ามา ซุนเส้าหลงก็หยิบบัตรใบหนึ่งออกมา แล้วมองไปที่เจียงเฉิงที่กำลังดื่มอยู่ตรงนั้นอย่างดูถูก คิดในใจว่าไอ้บ้านนอกคอกนา จากนั้นก็พูดอย่างใจกว้างว่า“รูดบัตร！”

พนักงานรับบัตรมาเสร็จ หลังจากรูดไปหนึ่งครั้ง ก็กล่าวกับซุนเส้าหลงเบาๆว่า“คุณผู้ชายครับ บัตรของคุณ วงเงินไม่พอครับ”

เดิมทีซุนเส้าหลงที่ยังได้ใจอยู่นั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ทำไมวงเงินถึงไม่พอล่ะ？เขาถึงกับหยิบบัตรเครดิตที่มีวงเงินสามแสนออกมาใช้โดยเฉพาะ เพื่ออวดรวยต่อหน้าคนอื่น แต่มันกลับไม่พอ？

ซุนเส้าหลงขมวดคิ้วกล่าวว่า“ทำไมถึงไม่พอ？ฉันขอดูใบเสร็จหน่อย！”

หลังจากที่เขารับใบเสร็จมาจากมือของพนักงาน ซุนเส้าหลงก็ตกใจจนสร่างเมา เหล้าที่พวกเขาดื่มมันขวดละหนึ่งหมื่นเก้าพันแปดร้อย สิบห้าขวดลงมาก็สามแสนแล้ว เมื่อบวกกับเมนูอื่นๆอีก ใช้เงินไปทั้งหมดสี่แสนกว่า

ถึงว่าล่ะพนักงานคนก่อนหน้านี้เตือนเขา ว่าอาหารและเหล้าที่นี่แพงมาก เขาคิดแค่ว่าเมืองหลูหยางที่บอกว่าแพงจะแพงสักเท่าไรกันเชียว แต่หลายปีมานี้เขาไม่ได้กลับประเทศ ค่าครองชีพของหลูหยางสูงขึ้นขนาดนี้เชียวหรอ สุดท้ายซุนเส้าหลงอยากทำหน้าใหญ่ใจโต คราวนี้เขารู้สึกอับอายทันที

ความจริงแล้วเพราะซุนเส้าหลงทำตัวน่าผิดหวัง ครอบครัวของเขาไม่ได้ให้เงินเขาใช้เท่าไร ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ใช้เงินในบัตรเครดิต แต่ผลสุดท้ายบัตรใบนี้ใช้หมดจนเกลี้ยง ยังเหลืออีกแสนกว่า คราวนี้เขาจะทำยังไงดี？

สิ่งที่ทำให้ซุนเส้าหลงโมโหก็คือ เดิมทีเขาสั่งเหล้ามาแค่สิบขวด อีกห้าขวดเจียงเฉิงเป็นคนสั่งเอง ตอนนี้เจียงเฉิงยังคงเพลิดเพลินกับสุราที่สั่งมา เขารู้สึกโกรธมากยิ่งขึ้นไปอีก

“คุณชายซุนคะ เป็นอะไรไปหรอคะ？”หยูตานถามอย่างแปลกใจ

ซุนเส้าหลงเหลือบมองสวี่ฉิงอย่างอับอาย เดิมทีอยากจะทำให้สวี่ฉิงเห็นเขาแตกต่างไป แต่ตอนนี้กลับล่มไม่เป็นท่า

“พวกเธอมีเงินไหม？รีบเอาออกมา”ซุนเส้าหลงพูดด้วยความอับอาย

เมื่อหยูตานได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับตกตะลึง พลางกล่าวว่า“คุณชายซุน บอกว่าจะเลี้ยงไม่ใช่หรอคะ？ฉันไม่ได้เอาเงินมาเลยนะ”

“จริงด้วย คุณชายซุน ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะ บอกว่าจะเลี้ยง ทำไมถึงให้เราออกเงินล่ะ”หญิงสาวอีกคนพูดด้วยสีหน้าตัดพ้อ

พวกเธอมากินได้ แต่จะให้ใช้จ่ายในสถานที่แบบนี้ พวกเธอก็ไม่ยอมหรอกนะ